โยบ 14:7-22
โยบ 14:7-22 พระคริสตธรรมคัมภีร์: ฉบับอ่านเข้าใจง่าย (THA-ERV)
ขนาดต้นไม้ก็ยังมีความหวังเลย ถึงจะถูกโค่นลง มันก็ยังงอกขึ้นมาใหม่ได้ และหน่อของมันก็จะมีชีวิตต่อไป ถึงรากของมันจะแก่อยู่ในดิน และตอก็เริ่มตายอยู่บนพื้น แต่พอมันได้กลิ่นของน้ำ มันก็จะแตกหน่อและแตกกิ่งก้านออกมาเหมือนต้นไม้อ่อน แต่สำหรับมนุษย์ เมื่อตายแล้ว เรี่ยวแรงก็หมดไป มนุษย์สิ้นลม และก็ไม่อยู่แล้ว เหมือนกับน้ำที่ระเหยไปจากทะเลสาบ เหมือนกับแม่น้ำที่ขาดแหล่งน้ำของมันไป มนุษย์นอนลงและไม่ลุกขึ้นอีก เขาจะไม่ตื่น ตราบเท่าฟ้าสวรรค์ยังมีอยู่ ปลุกก็ไม่ตื่น ข้าอยากให้พระองค์ซ่อนข้าไว้ในแดนคนตายเหลือเกิน จะได้แอบข้าไว้จนกว่าพระองค์จะหายโกรธ แล้วกำหนดเวลาที่จะนึกถึงข้าและนำข้าออกมา ถ้ามนุษย์ตาย เขาจะฟื้นขึ้นมาได้อีกหรือ ถ้าเป็นอย่างนั้น ข้าจะคอยและสู้ทนต่อการฝึกหนักเยี่ยงทหารของข้าไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ตาม จนกว่าจะถึงเวลาที่ข้าจะได้รับการปลดปล่อย ถ้ามีการฟื้นขึ้น เมื่อพระองค์ร้องเรียกข้า ข้าก็จะได้ตอบ พระองค์จะตั้งตาคอยผู้ที่พระองค์ได้สร้างขึ้นมา พระองค์จะได้เฝ้าดูแลย่างก้าวของข้า ไม่ใช่มาจ้องจับผิดข้า ความละเมิดของข้าจะถูกปิดไว้ในถุง พระองค์จะกลบความผิดของข้า แต่ว่านี่ ภูเขาก็ถูกพังทลายและผุกร่อนไป หินผาถูกเคลื่อนไปจากที่ของมัน พวกโขดหินถูกน้ำเซาะจนกร่อน ผิวดินของแผ่นดินถูกน้ำซัดไป และความหวังของคนถูกพระองค์ทำลายไป พระองค์ปราบเขาอย่างราบคาบตลอดไป และเขาก็สูญสิ้นไป พระองค์ใช้ความตายเปลี่ยนโฉมหน้าของเขา และผลักเขาออกไป ลูกๆของเขาอาจจะได้รับเกียรติ แต่เขาก็ไม่รู้เรื่อง หรือลูกๆของเขาอาจจะตกต่ำลง เขาก็ไม่อาจรับรู้ได้ เขารู้สึกได้เพียงความเจ็บปวดในร่างของเขาเท่านั้น และเขาคร่ำครวญเรื่องของตัวเองเท่านั้น”
โยบ 14:7-22 ฉบับมาตรฐาน (THSV11)
“เพราะสำหรับต้นไม้ก็มีความหวัง ถ้ามันถูกตัดลง มันก็แตกหน่ออีก และหน่ออ่อนของมันจะมีไม่หยุด ถึงรากของมันจะแก่อยู่ในดิน และตอของมันจะตายอยู่ในผงคลีดิน แต่พอได้กลิ่นอายของน้ำ มันจะแตกตา และแตกกิ่งออกเหมือนต้นไม้อ่อน แต่มนุษย์ตายและสิ้นแรง มนุษย์สิ้นลม แล้วเขาอยู่ที่ไหน? น้ำขาดไปจากทะเลสาบ แม่น้ำก็เหือดและแห้งไปฉันใด มนุษย์ก็นอนลงและไม่ลุกขึ้นอีกฉันนั้น จนท้องฟ้าไม่มีอีก เขาก็ไม่ตื่นขึ้น และปลุกเขาจากหลับก็ไม่ได้ โอ อยากให้พระองค์ซ่อนข้าพระองค์ไว้ในแดนคนตาย และปกปิดข้าพระองค์ไว้จนพระพิโรธของพระองค์พ้นไป อยากให้พระองค์กำหนดเวลาให้ข้าพระองค์ และระลึกถึงข้าพระองค์ ถ้ามนุษย์ตายแล้ว เขาจะมีชีวิตอีกได้หรือ? ข้าพระองค์จะคอยอยู่ตลอดวันประจำการของข้าพระองค์ จนกว่าการปลดปล่อยข้าพระองค์จะมาถึง พระองค์จะทรงเรียก และข้าพระองค์จะทูลตอบพระองค์ พระองค์จะทรงอาลัยอาวรณ์พระหัตถกิจของพระองค์ เพราะบัดนี้พระองค์จะทรงนับย่างก้าวของข้าพระองค์ แต่มิได้จ้องจับผิดข้าพระองค์ การละเมิดของข้าพระองค์นั้นจะทรงใส่ไว้ในถุงที่ผนึกตรา และจะทรงฉาบทับความผิดของข้าพระองค์ “แต่ภูเขาก็ทลายลงและผุพังไป ก้อนหินก็ถูกย้ายไปจากที่ของมัน น้ำเซาะหินไปเสีย กระแสน้ำพัดพาผงคลีดินไป พระองค์ทรงทำลายความหวังของมนุษย์เช่นกัน พระองค์ทรงชนะเขาเสมอ และเขาก็ล่วงลับไป พระองค์ทรงเปลี่ยนสีหน้าของเขา และทรงส่งเขาไปเสีย บรรดาบุตรของเขาได้รับเกียรติ เขาก็ไม่ทราบ เขาทั้งหลายตกต่ำลง เขาก็หาหยั่งรู้ไม่ เขารู้สึกเพียงความเจ็บในร่างกายของตน และเขาคร่ำครวญเพื่อตัวเขาเอง”
โยบ 14:7-22 พระคัมภีร์ภาษาไทยฉบับ KJV (KJV)
เพราะสำหรับต้นไม้ก็มีความหวัง ถ้ามันถูกตัดลง มันก็จะแตกหน่ออีก และหน่ออ่อนของมันจะไม่หยุดยั้ง ถึงรากของมันจะแก่อยู่ในดิน และตอของมันจะตายอยู่ในผงคลีดิน แต่พอได้กลิ่นไอของน้ำ มันจะงอกและแตกกิ่งออกเหมือนต้นไม้อ่อน แต่มนุษย์ตาย และล้มพังพาบ เออ มนุษย์สิ้นลมหายใจและเขาอยู่ที่ไหนเล่า น้ำขาดจากทะเลไป และแม่น้ำก็เหือดและแห้งไปฉันใด ฉันนั้นแหละ มนุษย์ก็นอนลงและไม่ลุกขึ้นอีก จนท้องฟ้าไม่มีอีก เขาก็ไม่ตื่นขึ้น และปลุกเขาก็ไม่ได้ โอ หากพระองค์ทรงซ่อนข้าพระองค์ไว้ในแดนคนตายก็จะดี ใคร่จะให้พระองค์ทรงปกปิดข้าพระองค์ไว้จนพระพิโรธพระองค์พ้นไป ใคร่จะให้พระองค์ทรงกำหนดเวลาให้ข้าพระองค์ และทรงระลึกถึงข้าพระองค์ ถ้ามนุษย์ตายแล้ว เขาจะมีชีวิตอีกหรือ ข้าพระองค์จะคอยอยู่ตลอดวันประจำการของข้าพระองค์ จนกว่าการปลดปล่อยของข้าพระองค์จะมาถึง พระองค์จะทรงเรียก และข้าพระองค์จะทูลตอบพระองค์ พระองค์จะทรงอาลัยอาวรณ์พระหัตถกิจของพระองค์ แต่พระองค์ทรงนับก้าวของข้าพระองค์ พระองค์มิได้ทรงจ้องจับผิดข้าพระองค์หรือ การละเมิดของข้าพระองค์นั้นทรงใส่ไว้ในถุงที่ผนึกตรา และพระองค์ทรงมัดความชั่วช้าของข้าพระองค์ไว้ แต่ภูเขาก็ทลายลงและผุพังไป และก้อนหินก็ถูกย้ายไปจากที่ของมัน น้ำเซาะหินไปเสีย พระองค์ทรงพัดพาสิ่งต่างๆที่งอกขึ้นจากผงคลีดินแห่งแผ่นดินโลกไป พระองค์ทรงทำลายความหวังของมนุษย์เช่นกัน พระองค์ทรงชนะเขาเสมอ และเขาก็ล่วงลับไป พระองค์ทรงเปลี่ยนสีหน้าของเขาและทรงส่งเขาไปเสีย บรรดาบุตรชายของเขาได้รับเกียรติและเขาก็ไม่ทราบ เขาทั้งหลายตกต่ำลง แต่เขาหาหยั่งรู้ไม่ เขารู้สึกเพียงความเจ็บในร่างกายของตน และจิตใจเขาคร่ำครวญ’”
โยบ 14:7-22 พระคัมภีร์ไทย ฉบับ 1971 (TH1971)
<<เพราะสำหรับต้นไม้ก็มีความหวัง ถ้ามันถูกตัดลง มันก็แตกหน่ออีก และหน่ออ่อนของมันจะไม่หยุดยั้ง ถึงรากของมันจะแก่อยู่ในดิน และตอของมันจะตายอยู่ในผงคลีดิน แต่พอได้กลิ่นไอของน้ำ มันจะงอก และแตกกิ่งออกเหมือนต้นไม้อ่อน แต่มนุษย์ตาย และล้มพังพาบ เออ มนุษย์สิ้นลมหายใจและเขาอยู่ที่ไหนเล่า น้ำขาดจากทะเลสาบไป และแม่น้ำก็เหือดและแห้งไปฉันใด ฉันนั้นแหละ มนุษย์ก็นอนลงและไม่ลุกขึ้นอีก จนท้องฟ้าไม่มีอีก เขาก็ไม่ตื่นขึ้น และปลุกเขาก็ไม่ได้ โอ หากพระองค์ทรงซ่อนข้าพระองค์ไว้ใน แดนคนตายก็จะดี ใคร่จะให้พระองค์ทรงปกปิดข้าพระองค์ไว้จน พระพิโรธพระองค์พ้นไป ใคร่จะให้พระองค์ทรงกำหนดเวลาให้ข้าพระองค์ และทรงระลึกถึงข้าพระองค์ ถ้ามนุษย์ตายแล้ว เขาจะมีชีวิตอีกหรือ ข้าพระองค์จะคอยอยู่ตลอดวันประจำการของข้าพระองค์ จนกว่าการปลดปล่อยของข้าพระองค์จะมาถึง พระองค์จะทรงเรียก และข้าพระองค์จะทูลตอบพระองค์ พระองค์จะทรงอาลัยอาวรณ์ พระหัตถกิจของพระองค์ แต่พระองค์ทรงนับก้าวของข้าพระองค์ พระองค์มิได้ทรงจ้องจับผิดข้าพระองค์หรือ การทรยศของข้าพระองค์นั้นทรงใส่ไว้ในถุงที่ผนึกตรา และพระองค์ทรงมัดความบาปผิดของข้าพระองค์ไว้ <<แต่ภูเขาก็ทลายลงและผุพังไป และก้อนหินก็ถูกย้ายไปจากที่ของมัน น้ำเซาะหินไปเสีย กระแสน้ำพัดพาดินแห่งแผ่นดินโลกไป พระองค์ทรงทำลายความหวังของมนุษย์เช่นกัน พระองค์ทรงชนะเขาเสมอ และเขาก็ล่วงลับไป พระองค์ทรงเปลี่ยนใบหน้าของเขา และทรงส่งเขาไปเสีย บรรดาบุตรของเขาได้รับเกียรติและเขาก็ไม่ทราบ เขาทั้งหลายตกต่ำลง แต่เขาหาหยั่งรู้ไม่ เขารู้สึกเพียงความเจ็บในร่างกายของตน และเขาคร่ำครวญเพื่อตัวเขาเอง>>
โยบ 14:7-22 พระคริสตธรรมคัมภีร์ไทย ฉบับอมตธรรมร่วมสมัย (TNCV)
“อย่างน้อยที่สุดยังมีความหวังสำหรับต้นไม้ ถึงมันถูกโค่นก็ยังจะแตกหน่อขึ้นมาอีก และงอกกิ่งใหม่ขึ้นมาแทน รากของมันอาจจะแก่คร่ำคร่าอยู่ในดิน และตอก็ผุพัง แต่เมื่อมันได้กลิ่นอายของน้ำ มันก็สามารถแตกหน่อขึ้นมาใหม่เหมือนต้นอ่อน แต่มนุษย์ตายไปและสิ้นแรง เขาหายใจเฮือกสุดท้ายแล้วก็ไม่เหลืออะไร น้ำในทะเลสาบแห้งไป และแม่น้ำแห้งเหือดไปฉันใด คนเราก็นอนลงและไม่ได้ลุกขึ้นมาอีกฉันนั้น ถึงฟ้าดินสิ้นสลาย มนุษย์ก็จะไม่ฟื้นขึ้นมา หรือถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาอีก “ถ้าเพียงแต่พระองค์จะซ่อนข้าพระองค์ไว้ในหลุมศพ และพรางข้าพระองค์ไว้จนกว่าพระพิโรธของพระองค์จะผ่านไป! ถ้าเพียงแต่พระองค์จะทรงกำหนดเวลาไว้ให้ข้าพระองค์ และทรงระลึกถึงข้าพระองค์อีก! เมื่อคนเราตายไป เขาจะมีชีวิตอีกหรือ? ข้าพระองค์สู้เหนื่อยยากมาตลอดวันคืน ข้าพระองค์จะรอคอยการเปลี่ยนแปลงใหม่ที่จะมาถึง พระองค์จะตรัสเรียก และข้าพระองค์จะขานรับ พระองค์จะทรงคิดถึงพระหัตถกิจของพระองค์ แน่นอน พระองค์จะทรงนับย่างก้าวของข้าพระองค์ แต่ไม่นับบาปของข้าพระองค์ การล่วงละเมิดของข้าพระองค์จะถูกผนึกตราไว้ในถุง จะทรงปกปิดบาปของข้าพระองค์ไว้ “แต่เหมือนภูเขาสึกกร่อนและทลายไป และเหมือนหินถูกย้ายไปจากที่ของมัน เหมือนน้ำกัดกร่อนก้อนหินและกระแสน้ำเชี่ยวพัดพาดินไป พระองค์ก็ทำลายความหวังของมนุษย์อย่างนั้นแหละ พระองค์ทรงกำราบเขาเพียงครั้งเดียว เขาก็ล่วงลับไป พระองค์ทรงเปลี่ยนสีหน้าของเขา แล้วทรงส่งเขาไป แม้ลูกๆ ของเขาจะมีเกียรติ เขาก็ไม่รู้ แม้ลูกๆ ของเขาจะตกต่ำ เขาก็ไม่เห็น เขารู้สึกได้แต่ความเจ็บปวดของร่างกายของตนเอง และคร่ำครวญเพื่อตนเองเท่านั้น”
โยบ 14:7-22 พระคัมภีร์ ฉบับแปลใหม่ (NTV) (NTV)
เพราะต้นไม้ต้นหนึ่งมีความหวัง ถ้ามันถูกตัดลง มันก็จะแตกหน่อขึ้นอีก และรากของมันจะไม่หยุดงอก แม้ว่ารากของมันแก่ลงในพื้นดิน และตอของมันตายในดิน เมื่อมันได้น้ำ มันก็ยังจะแตกหน่อ และงอกกิ่งใหม่เหมือนพันธุ์ไม้อ่อน แต่คนจะตายไปและหมดกำลัง คนหายใจเฮือกสุดท้าย และเขาอยู่ที่ไหนเล่า น้ำจากทะเลสาบเหือดแห้งลง และก้นแม่น้ำแตกระแหงฉันใด คนนอนลงและลุกขึ้นไม่ได้อีกก็ฉันนั้น จนกระทั่งท้องฟ้าสูญสิ้นแล้ว เขาก็ยังจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก และไม่อาจถูกปลุกให้ตื่นจากหลับได้ โอ ข้าพเจ้าอยากจะให้พระองค์ซ่อนตัวข้าพเจ้าไว้ในแดนคนตาย และให้พระองค์แอบข้าพเจ้าไว้จนกว่าพระองค์จะหายโกรธ และให้พระองค์กำหนดเวลาแก่ข้าพเจ้า แล้วก็ระลึกถึงข้าพเจ้า ถ้าคนหนึ่งตายไป เขาจะกลับมีชีวิตอีกได้หรือ ตลอดชีวิตที่ข้าพเจ้าถูกเกณฑ์ให้ทำงานหนัก ข้าพเจ้าก็จะรอจนกว่าถึงเวลาได้รับการปลดปล่อย พระองค์จะเรียก และข้าพเจ้าจะตอบพระองค์ พระองค์จะยินดีกับสิ่งที่พระองค์สร้างขึ้น แล้วพระองค์จะดูแลข้าพเจ้าทุกฝีก้าว พระองค์จะไม่คอยสังเกตบาปของข้าพเจ้า การล่วงละเมิดของข้าพเจ้าจะถูกเก็บในถุงที่ปิดสนิท และพระองค์จะปกปิดความชั่วของข้าพเจ้า แต่ภูเขาจะทลายลงและแตกเป็นเสี่ยงๆ และผาหินเขยื้อนจากที่ของมัน กระแสน้ำเซาะหินจนสึกกร่อน และพายุฝนชะดินเช่นไร พระองค์ก็ทำลายความหวังของมนุษย์เช่นนั้น พระองค์มีชัยเหนือเขาตลอดกาลและเขาก็ตาย พระองค์เปลี่ยนสีหน้าของเขา และส่งเขาให้จากไป บรรดาบุตรของเขาได้รับเกียรติ เขาก็ไม่ทราบ พวกเขาถูกหลู่เกียรติ เขาก็ไม่ทราบ เขารับรู้แต่เพียงความเจ็บปวดในร่างกายของเขา และเขาได้แต่ร้องคร่ำครวญให้แก่ตนเอง”