Allah çölde yemek veriyor

İsrailliler denizden geçtikten sonra çölde uzun zaman dolaştılar. Allah onlarla birlikteydi. Bulut kullanarak onlara yol gösterdi. Bütün halk Rab’bin şanlılığını bulutta gördüler.

Ama çölde yemek bulamadılar. Musa’ya karşı ayaklanıp şikayet ettiler. “Keşke RAB bizi Mısır’dayken öldürseydi” dediler, “Orada bari et kazanlarının başına oturur, doyasıya yerdik. Ama siz bütün halkı açlıktan öldürmek için bizi bu çöle getirdiniz.”

Rab halkın ne söylediğini duydu ve onları denemeye karar verdi. “Size gökten ekmek yağdıracağım” dedi. “Halk her gün gidip günlük ekmeğini toplayacak. Herkes yiyeceği kadar toplasın. Kimse sabaha kadar bir parça bile bırakmasın. Altıncı gün (Cumartesi) her gün topladıklarının iki katını toplayıp hazırlayacaklar.”

Akşam olunca binlerce bıldırcın geldi, İsraillilerin çadırlarını sardı. Böylece Rab onlara et verdi.

Ertesi gün Sabahı her yeri çiy kaplamıştı. Çiy eriyince, toprakta, çölün üstünde kırağıya benzer ince pulcuklar göründü. Bunu görünce İsrailliler birbirlerine, “Bu da ne?” diye sordular. Çünkü ne olduğunu anlamadılar. Musa, “Rab size yemek için verdiği ekmektir bu” dedi.

İsrailliler ekmeği topladı. Çok toplayanın fazlası, az toplayanın da eksiği yoktu. Herkes yiyeceği kadar toplamıştı. Ama bazıları Allah’ın sözünü aldırmayıp sabah için bıraktılar. Bıraktıkları da kurtlanıp kokmaya başlayınca Musa onlara öfkelendi.

Yedinci gün bazıları ekmek toplamak için dışarı çıktı, ama hiçbir şey bulamadılar. Rab Musa’ya, “Ne zamana dek buyruklarımı yapmayacaksınız?” dedi.

İsrailliler o ekmeğe man adını verdiler. Kişniş tohumu gibi rengi beyazlı, tadı da ballı yufka gibiydi.

Rab bizi de deniyor. Bu deneme zamanını acaba nasıl geçiyoruz? O’nun sözünü dinleyip yapmakla O’nu hoşnut ediyor muyuz? Yoksa Rab’bin sözünü aldırmayıp O’nu kızdırıyor muyuz?