Babil’den Yahuda’ya dönüş

Yahudalılar Allah’ın sözlerini aldırmadılar. Onun için Allah onları Yahuda’dan kovdu. Bazıları Babil’e köle gibi zorla götürüldüler. Bazıları Mısır’a kaçtılar. Ama Yahudiler kovulduğu zamanda Rab Yeremya Peygambere söz verdi ki Yahudalıların Babil krallığında kölelik zamanı sadece 70 sene olacak (Yeremya 25:8-14). Ondan aşağı yukarı 200 sene önce Yeşaya Peygamber da Kral Koreş Yeruşalim’i yeniden kuracağını peygamberlik etti (Yeşaya 44:24-45:4).

Rab sözünü yerine getirdi. Kral Koreş bütün güttüğü halklara şöyle dedi: “Allah yeryüzünün bütün krallık ve memleketleri bana verdi. Bana Yahuda’daki Yeruşalim kasabasında Rab için tapınak (dua evi) yapmamı buyurdu. Yahudalıların arasında kim isterse Yeruşalim’e dönsün çalışıp Allah’ın tapınağı yeniden yapsın. Bu iş için herkes gidenlere altın, gümüş, mal ve hayvanlar versin.” Ve kralın buyruğu yerine getirildi. Bu birinci dönüşte 42 360 kişi Yahuda’ya döndü.

Yahudalılar kendi kasabalarına yerleşti. Yedi ay sonra Yeruşalim’de toplandılar. Kahin Yeşu ve öbür kahinler (Rab’bin özel hizmetçileri) ve Kral Davut’un soyundan gelen Zerubbabil yeniden Allah’a kurbanlar kesmeye ve Rab’be kurbanları yakmaya başladılar. Yani böylece tapınak binası yapılmaya başlamadan önce Rab’be lazım olan övgüleri verdiler.

Bundan sonra, Kral Koreş’in izniyle, tapınak binasını yapmaya başladılar. Yapı ustaları Rab’bin tapınağının temelini atınca kahinler Rab’bi övmek için kutlama ve özel durumlar için giysilerini giymiş olarak Rab’be ilahi söylediler. Allah’ı şükrederek bu ilahiyi söylediler:

“Rab iyidir. İsrail’e sevgisi sonsuzdur.”

Tapınağın temeli atıldığı için herkes yüksek sesle Rab'bi övmeye başladılar. Eski tapınağı bilen ve görmüş olan birçok yaşlılar yeni tapınağın temelinin atıldığını görünce hıçkıra hıçkıra (sesli) ağladılar. Birçokları da sevinçle bağırdılar. Sevinç çığrıntısı ağlama sesinden seçilemezdi. Çünkü bütün halk çok bağırıyordu. Ses uzak yerlerden duyulurdu.

Önce İsrailliler ve ondan sonra Yahudalılar alınıp köle gibi başka memlekete götürüldükleri zaman her şey bitmiş diye düşünmüş olabilirler. Günahların cezasını aldılar ve ümitleri kaybolmuş olabilirdi. Ama Allah onları unutmadı. Hâlâ onları seviyordu. Hâlâ onları düşünüyordu. Rab onları hiç bırakmadı. Bu kölelik zamanında Daniel gibi imanlılar devam ettiler Rab’be güvenmeye. Ve zaman dolunca Rab sözünü yerine getirdi. Bizim için de her şey ümitsiz gibi gözükürken bizi hiç bırakmayan Rab’bimize güvenelim. Çünkü O sonsuza kadar bizi seviyor ve bizi asla bırakmayacak. Allah daima sözünü yerine getiriyor.