Популярні біблійні вірші з Zanafilla 27

Поділитись

Perëndia të dhëntë vesën e qiellit e pjellorinë e tokës, begati drithi e vere. Popuj të shërbefshin e kombe u përkulshin para teje. Bëhu zot i vëllezërve të tu e para teje u përkulshin bijtë e nënës sate. Mallkuar qoftë kushdo që të mallkon e kushdo që të bekon qoftë i bekuar».

Esau tha: «Jo më kot quhet Jakob. Është hera e dytë që më mashtron. Ma mori të drejtën e parëlindjes e, ja, tani më mori edhe bekimin». E shtoi: «A të ka mbetur ndonjë bekim për mua?».

Atëherë Isaku, i ati, i tha: «Ja, larg begatisë së tokës do të banosh e larg vesës së qiellit të lartë. Prej shpatës do të jetosh e tët vëllai do t'i shërbesh. Por, kur të ngrihesh, zgjedhën e tij do ta heqësh qafe».

Esau i tha të atit: «Vetëm një bekim paske, o ati im? Më beko edhe mua, o ati im!». Dhe qau me të madhe.