Һазирқи Заман Уйғурчә Тәрҗимиси

Илан Пәрвәрдигар Худа яратқан һайванларниң ичидә әң һели­гәри еди. У аялдин:
— Худа бағдики һәр қандақ дәрәқниң мевисини йейишиңларни расттинла мәнъий қилдиму? — дәп сориди.
Аял:
— Бағдики дәрәқләрниң мевилирини йесәк болиду. Пәқәт бағниң оттурисидики дәрәқниң мевисини йесәк болмайду. Худа бизниң бу дәрәқниң мевисини йейишимизни, һәтта униңға қол тәккүзүшимиз­ниму мәнъий қилди. Әгәр бу ишни қилсақ, өлимиз,—дәп җавап бәрди.
Илан аялға җававән мундақ деди:
— Ялған! Һәргиз өлмәйсиләр! Худа силәрниң уни йесәңлар, көзүң­ларниң ечилип, Өзигә охшаш яхши билән яманни билидиған болуп қалидиғанлиғиңларни билиду.
Аял бу дәрәқниң мевисиниң чирайлиқ вә шерин екәнлигини көрүп, уни йесә қанчилик әқиллиқ болуп кетидиғанлиғини ойлап, мевидин үзүп йеди вә уни йенида турған еригиму бәрди. Уму йеди. Улар мевини йейиши биләнла көзлири ечилип, өзлириниң ялиңачлиғини билип номус қилишти. Шуңа улар әнҗир йопурмақ­лирини бир-биригә четип, бәдәнлирини йепивелишти.
Шу күнниң салқин чүшкән вақтида, улар Пәрвәрдигар Худаниң бағда меңип жүргән тивишини аңлап, дәрәқзарлиқниң арисиға йошурунувелишти. Лекин Пәрвәрдигар Худа Адәм атиға:
— Сән қәйәрдә? — дәп вақириди.
Адәм ата:
— Мән Сениң бағда меңип жүргәнлигиңни аңлап, ялиңачлиғимдин номус қилип, Сениңдин қорқуп йошурунувалдим, — дәп җавап бәрди.
Худа униңдин:
— Ялиңачлиғиңни саңа ким ейтти? Яки Мән йемә дегән мевини йедиңму? — дәп сориди.
Адәм ата:
— Сән маңа һәмра болсун дәп бәргән аял у мевидин маңа бәргән еди. Шуниң үчүн йедим, — дәп җавап бәрди.
Пәрвәрдигар Худа аялдин:
— Немә үчүн шундақ қилдиң? — дәп сориди.
— Мени илан аздурди, шуңа йедим, — дәп җавап бәрди аял.

Шуниң билән Пәрвәрдигар Худа иланға:
— Бу қилмишиң үчүн җазаға тартилисән! Барлиқ һайванатлар ичидә пәқәт сәнла мону ләнәтләргә қалисән:
«Һазирдин башлап йәр беғирлап меңип,
Өмүрвайәт топа йәйсән.
Сени аял билән дүшмән қилимән.
Униң әвлади билән сениң әвладиңму
Дүшмәнлишип өтиду.
Униң Әвлади сениң бешиңни йәнчийду,
Сән Униң тапинини чақисән», деди.
Кейин Пәрвәрдигар Худа аялға:
— Һамилдарлиғиңниң азавини һәссиләп ашуримән. Туғутуңниң толғиғиниму көп қилимән. Шундақтиму ериңгә күчлүк иштияқ бағлайсән, у сени башқуриду, — деди.
Пәрвәрдигар Худа Адәм атиға:
— Аялиңниң сөзигә кирип, Мән йейишни мәнъий қилған мевини йегәнлигиң түпәйлидин, йәрму ләнитимгә учриди. Сән әнди өмүрвайәт җапалиқ ишләш биләнла озуқлинисән. Йәрдин тикән вә қамқақ үниду, сән болсаң йәрдики зираәтләрни йәйсән. Баш-көзүң тәргә чөмгәндила тойғидәк бир нәрсә йәләләйсән, таки өлүп топиға айлинип кәткичә иштин баш көтирәлмәйсән. Топидин яритилдиң, шуңа йәнә топиға қайтисән! — деди.
Адәм ата аялиға Һава дегән исимни қойди, чүнки у инсанларниң аниси еди. Пәрвәрдигар Худа Адәм ата билән униң аялиға һайван­ниң терисидин кийим қилип, кийдүрүп қойди.

Андин Пәрвәрдигар Худа мундақ деди:
— Адәм ата Бизгә охшаш яхши билән яманни билидиған болуп қалди. Әнди униң «Һаятлиқ беридиған дәрәқниң» мевисини йәп қоюшидин сақлинишимиз керәк. Болмиса, у мәңгү яшайду!
Шуниң билән Пәрвәрдигар Худа уларни Ерәм бағдин қоғлап чиқирип, йәргә, йәни өзлири әсли яритилған топиға ишләйдиған қилип қойди. Андин Худа Адәм атини һаятлиқ беридиған дәрәққә йеқинлашмисун дәп, Ерәм бағниң шәриқ тәрипигә «керуб» дәп атилидиған мәхлуқларни вә биси от чечип, у ян бу ян қозғилип ялтирап туридиған бир қилични орунлаштурди.

Phulaphula i Аләмниң яритилиши 3