ଅନ୍ଦୁଲ୍ ଯୀଶୁସ୍ ମନ୍ଦିର୍‌ନୁ ଆଲାରିନ୍ ଉପ୍‌ଦେଶ୍ ଚିଆଲିୟାସ୍ ଆରୁ ସୁସାମାଚାର୍ ଶୁଣାବାଲିୟାସ୍, ଆଙ୍ଗେନ୍ ମୁଖ୍ୟା ପୁରୋହିତ୍ ଆରୁ ପଣ୍ତିତ୍‌ଜାମାର୍ ପୁର୍‌ଖାର୍‌ଗାନେ ଯୀଶୁସ୍‌କି ଚାହାଗେ ବାରିକିରି ତେଙ୍ଗିୟାର୍, “ଏମାନ୍ ତେଙ୍ଗା, କା ନିନ୍ ଏନ୍ଦେର୍ ହକ୍‌ତି ଇ ଜାମାନ୍ କାମାଲ୍‌ଦାଏ, ଆରୁ ନେଦ୍ ନିଙ୍ଗାଗେ ଇ ହକ୍ ଚିଚ୍ଚାର୍?” ଲେକିନ୍ ଯୀଶୁସ୍ ଆବ୍ଡ଼ାରିନ୍ ଯାବାବ୍ ଚିଚ୍ଚାସ୍, “ଏନ୍‌ହି ନିମାନ୍ ଅଣ୍ଟା ପ୍ରଶ୍ନ ମେନାଗେ ବେଦ୍ଦାଲ୍‌ଦାନ୍। ନିମ୍ ଏଙ୍ଗାନ୍ ତେଙ୍ଗା, କା ଆସ୍ନାନ୍ ଚିୟାଗେ ଯୋହାନ୍‌ସ୍‌କେ ନେଦ୍ ହକ୍ ଚିଚ୍ଚାର୍ ପାର୍‌ମେଶ୍ୱାର୍‌ସ୍ ଚିଚ୍ଚାସ୍ କା ଆଲାର୍ ଚିଚ୍ଚାର୍?” ଆବ୍ଡ଼ାର୍ ତାମ୍-ତାମ୍ କାଚ୍‌ନେଖ୍‌ରା ଲାଗ୍ଗିୟାର୍, “ଯଦି ନାମ୍ ପାର୍‌ମେଶ୍ଵାର୍‌ସ୍ ହକ୍ ଚିଚ୍ଚକାଦାସ୍ ବୁଲି ତେଙ୍ଗତ୍ ତା ଆସ୍ ମେନସ୍ ନିମ୍ ଏନ୍ଦେର୍‌ଗେ ଆସ୍‌କି ମିଆଁ ବିଶ୍ୱାସ୍ ମା କାମ୍‌ଚ୍‌କାର୍? ଲେକିନ୍ ଯଦି ନାମ୍ ତେଙ୍ଗତ୍, ଆଲାର୍ ହକ୍ ଚିଚ୍‌କାନାଏ ତା ଆଲାର୍ ନାମାନ୍ ଚାଁଚାତି ଡେମର୍ ଏନ୍ଦେର୍‌ଗେକା ସତ୍ତୁନିନ୍ ଆହାଲିୟାର୍ କା ଯୋହାନ୍‌ସ୍ ନାବୀ ରାଚାସ୍।” ହୁଦ୍‌ଘିଲାଗାନ୍ ଆବ୍ଡ଼ାର୍ ଯାବାବ୍ ଚିଚ୍ଚାର୍, “ଯୋହାନ୍‌ସ୍‌କେ ନେଦ୍ ହକ୍ ଚିଚ୍ଚାର୍ ଏମ୍ ବାଲ୍‌ଦାମିନ୍।” ଆଙ୍ଗେନ୍ ଯୀଶୁସ୍ ଆବ୍ଡ଼ାରିନ୍ ତେଙ୍ଗିୟାସ୍, “ହାଲେ ଏନ୍‌ହି ନିମାନ୍ ମା ତେଙ୍ଗ୍‌ଦାନ୍ କା ଏନ୍ଦେର୍ ହକ୍‌ତି ଇବ୍ଡ଼ା ଜାମାନ୍ କାମାଲ୍‌ଦାନ୍।”


ଇଦ୍‌ଘି ପାଛ୍‌ଲି ଯୀଶୁସ୍ ଆଲାରିନ୍ ଇ ନମୁନା ଶୁଣାବାଚାସ୍: “ଅଣ୍ଟା ଆଲାସ୍ ତାଙ୍ଘା ବାଟ୍‌କିନୁ ଅଙ୍ଗୁର୍ ଇଦ୍‌ଦାସ୍, ଆରୁ ଆବନ୍ ଚାଷୀ ଆଲାର୍‌ଗେ ଠିକା ଚିଚ୍ଚାସ୍ ଆରୁ ଢେର୍ ଉଲ୍ଲାଘି ଲାଗାନ୍ ଆସ୍ ପର୍‌ଦେଶ୍ ବୁଙ୍ଗିୟାସ୍ କେରାସ୍। ଆରୁ ଯେତ୍‌କବାକେନ୍ ଅଙ୍ଗୁର୍ ଚହ୍‌ନାଘି ସାମାୟ ବାର୍‌ଚା, ତା ଆସ୍ ତାଙ୍ଘା ଭାଗୁନ୍ତା ଅଙ୍ଗୁର୍‌ବନ୍ ଅନ୍ଦ୍ରାଗେ ତାଙ୍ଘା ଅଣ୍ଟା ଗୁତ୍ତିୟାସିନ୍ ଆ ଚାଷୀ ଆଲାର୍‌ସାନ୍ ତାଇୟାସ୍। ଲେକିନ୍ ଚାଷୀ ଆଲାର୍ ଆ ଗୁତ୍ତିୟାସିନ୍ ଧାରିକିରି ମାର୍‌ପିଟ୍ କାମ୍‌ଚାର୍ ଆରୁ ଖାଲି ହେଖ୍ଖା କିର୍‌ତେଇଚାର୍। ଆନ୍ତିନ୍ ଆସ୍ ଆରୁ ଅଣ୍ଟା ଦୁସ୍‌ରା ଗୁତ୍ତୟାସିନ୍ ତାଇୟାସ୍, ଲେକିନ୍ ଆବ୍ଡ଼ାର୍ ଆସିନ୍‌ହି ମାର୍‌ପିଟ୍ ଆରୁ ବେଜ୍ଜତ୍ କାମିକିରି ଖାଲି ହେଖ୍ଖା କିର୍‌ତେଇଚାର୍। ଆରୁ ଆସ୍ ତିସ୍‌ରା ଗୁତ୍ତିୟାସିନ୍ ତାଇୟାସ୍, ଆରୁ ଆବ୍ଡ଼ାର୍ ଆସିନ୍‌ହି ଡେମ୍‌ଚାର୍ ଆରୁ ଦାର୍‌ମାରା କାମିକିରି ବାଟ୍‌କିଘି ବାହ୍‌ରି ଖେବ୍ଡ଼େଇଚାର୍।”
“ଆଙ୍ଗେନ୍ ଅଙ୍ଗୁର୍ ବାଟ୍‌କିନ୍ ତା ମାଲିକ୍‌ସ୍ ତେଙ୍ଗିୟାସ୍, ‘ଏନ୍ ଏନ୍ଦେର୍ କାମନ୍? ଏନ୍ ଏଙ୍ଘାଏ ଦୁଲାଡ଼ି ହାଦ୍ଦୁସିନ୍ ତାଇୟନ୍, ଭାଏଲ୍ ଆବ୍ଡ଼ାର୍ ଆସ୍‌କି ମାଇନ୍ କାମର୍।’ ଲେକିନ୍ ଆସିନ୍ ଏରିୟାର୍ ତା ଚାଷୀଜାମାର୍ ଏନ୍ନେ ତେଙ୍ଗିକିରି ତାହ୍ମା ମାଝାନୁ ବିଚାର୍ କାମାଗେ ଲାଗ୍ଗିୟାର୍, ‘ଇସ୍‌ତା ବୁଆସ୍‌କି ସମ୍ପତ୍ତିଘି ହକ୍‌ଦାର୍‌ସ୍; ଗୁଚା, ନାମ୍ ଇସିନ୍ ପିଟ୍ଟତ୍‌ଚତ୍ ଏସ୍‌କେ କା ଇସ୍‌କି ସମ୍ପତ୍ତି ନାହ୍ମାଏ ମାନକୋ।’ ଆରୁ ଆବ୍ଡ଼ାର୍ ଆସିନ୍ ଅଙ୍ଗୁର୍ ବାଟ୍‌କିଘି ବାହ୍‌ରି ଅଚ୍ଚାର୍ ଆରୁ ପିଟ୍ଟେଇ ଚିଚ୍ଚାର୍।”
“ଆଙ୍ଗେନ୍ ଅଙ୍ଗୁର୍ ବାଟ୍‌କିନ୍ ତା ମାଲିକ୍‌ସ୍ ଆବ୍ଡ଼ାରିନ୍ ଏନ୍ଦେର୍ କାମସ୍? ଆସ୍ ବାରିକିରି ଆ ଚାଷୀ ଜାମାର୍‌ଘି ନାଶ୍ କାମସ୍, ଆରୁ ତାଙ୍ଘାଏ ଅଙ୍ଗୁର୍ ବାଟ୍‌କିନ୍ ଦୁସ୍‌ରାର୍‌ଗେ ଚିୟସ୍ ଲାଗ୍ଗସ୍।” ଇବନ୍ ମେନିକିରି ଆବ୍ଡ଼ାର୍ ତେଙ୍ଗିୟାର୍, “ଏନ୍ନେ ଏକ୍‌ଲାହି ମା ମାନ୍ନା କାତ୍‌ଥା।” ଲେକିନ୍ ଯୀଶୁସ୍ ଆବ୍ଡ଼ାର୍ ତାରା ଏରିକିରି ତେଙ୍ଗିୟାସ୍, “ହାଲେ ପାବିତାର୍ ଶାସ୍ତ୍ରନୁ ଏନ୍ଦେର୍‌ଗେ ଏନ୍ନେ ଲେଖ୍‌ଚ୍‌କା ରାଇ: ‘ରାଜ୍‌ମିସ୍ତ୍ରୀଜାମାର୍ ଏକା ଚାଁଚାନ୍ ବାଉନିକିରି ପାଖେଇ ଚିଚ୍‌କାଚାର୍, ଆଦ୍ କୋଣାନ୍ତା ଅସ୍‌ଲି ଚାଁଚା ମାନ୍‌ଚାକେରା।’ ନେଦିନ୍ ଆ ଚାଁଚା ମିଆଁ ଖାତ୍‌ରୋର୍ ଆବ୍ଡ଼ାର୍ ଟୁକ୍‌ଡ଼ା-ଟୁକ୍‌ଡ଼ା ମାନର୍‌କର୍, ଆରୁ ନେଖା ମିଆଁ ଆ ଚାଁଚାଦ୍ ଖାତ୍‌ରୋ, ଆବ୍ଡ଼ାରିନ୍ ଗୁଣ୍ଡା-ଗୁଣ୍ଡା କାମଚୋ।” ପଣ୍ତିତ୍ ଆରୁ ମୁଖ୍ୟା ପୁରୋହିତ୍‌ଜାମାର୍ ହୁ ସାମାୟନୁ ଆସିନ୍ ଧାର୍‌ତା ବେଦ୍ଦାଲିୟାର୍, ଏନ୍ଦେର୍‌ଗେକା ଆବ୍ଡ଼ାର୍ ବାନେକିରି ବୁଝ୍‌ରାର୍ କା ଯୀଶୁସ୍ ଇ ନମୁନାବନ୍ ନାହ୍ମା ବାରେନୁ ତେଙ୍ଗାଲ୍‌ଦାସ୍, ଲେକିନ୍ ଆର୍ ଆବ୍ଡ଼ାରିନ୍ ଏଲ୍‌ଚାଲିୟାର୍।


ଆରୁ ୟାହୁଦୀ ମୁଖ୍ୟାଜାମାର୍ ଯୀଶୁସିନ୍ ଫାସାବାଗେ ମୋଉକା ବେଦ୍ଦାଲିୟାର୍, ଆଦ୍‌ଘିଲାଗାନ୍ ଆବ୍ଡ଼ାର୍ ଆଲ୍ ଲାଗାବାଇକିରି ତାଇୟାର୍, ଏସ୍‌କେ କା ଆବ୍ଡ଼ାର୍ କପଟ୍‌ତି ନିଜ୍‌କେନିଜ୍ ଧାର୍ମିକ୍ ତେଙ୍ଗିକିରି ଯୀଶୁସିନ୍ ତାଙ୍ଘା କାତ୍‌ଥାଘି ଫାନ୍ଦାନୁ ଫାସାବର୍, ଆରୁ ଆସିନ୍ ରାଜା ଦେୱାନ୍‌ର୍‌ଘି ହେଖ୍ଖା ଆରୁ ଅଧିନ୍‌ନୁ ଚିଆ ଅଙ୍ଗର୍। ଆବ୍ଡ଼ାର୍ ଯୀଶୁସିନ୍ ମେନ୍‌ଚାର୍, “ହେ ଗୁରୁ, ଏମ୍ ଆହ୍‌ଦାମ୍ କା ନିମ୍ ଠିକ୍ ତେଙ୍ଗ୍‌ଦାର୍ ଆରୁ ଠିକ୍ ଶିଖାବାଦାର୍, ନିମ୍ ଅନ୍‌ପାଖିଆ ମାନିକିରି ମା କାଚ୍‌ନେଖ୍‌ର୍‌ଦାର୍, ଲେକିନ୍ ଜାମାରିନ୍ ସାମାନ୍ ଏର୍‌ଦାର୍ ଆରୁ ପାର୍‌ମେଶ୍ଵାର୍‌ସ୍‌କି ପାବୁନ୍ ସତ୍ତୁନ୍ ବାତାବାଦାର୍। କାଇସର୍‌ସ୍‌କେ ମାଲ୍‌ଗୁଜାରୀ ଚିନାଦ୍ ଠିକ୍‌ କା ମାଲ୍ଲିଦ୍?” ଯୀଶୁସ୍ ଆବ୍ଡ଼ାର୍‌ଘି ଚାଲାକ୍‌ବନ୍ ଏରିକିରି ତେଙ୍ଗିୟାସ୍, “ଏଙ୍ଗା ଅଣ୍ଟା ରୋମାନ୍ ସାର୍‌କାର୍‌ଘି ସିକ୍କା ଏଦା। ଇଦ୍‌ଘି ମିଆଁ ନେଖାଏ ଛାପା ଆରୁ ନେଖାଏ ନାମେଲେଖା ରାଇ?” ଆବ୍ଡ଼ାର୍ ତେଙ୍ଗିୟାର୍, “ରୋମ୍ ରାଜୀନ୍ ଶାସନ୍ କାମୁ କାଇସର୍‌ସ୍‌କି।” ଯୀଶୁସ୍ ଆବ୍ଡ଼ାରିନ୍ ତେଙ୍ଗିୟାସ୍, “ତା ଏକାଦ୍ କାଇସ୍‌ର୍‌ସ୍‌କି, ଆବନ୍ କାଇସର୍‌ସ୍‌କେ ଚିଆ; ଆରୁ ଏକାଦ୍ ପାର୍‌ମେଶ୍ଵାର୍‌ସ୍‌କି, ଆବନ୍ ପାର୍‌ମେଶ୍ଵାର୍‌ସ୍‌କେ ଚିଆ।” ଆବ୍ଡ଼ାର୍ ଆଲାର୍‌ଘି ଆଘ୍‌ଲି ଯୀଶୁସ୍‌କି କାତ୍‌ଥାନୁ ଏନ୍ଦେର୍‌ହି ଦୋଷ୍ ଅଥ୍‌ରାଗେ ପଲ୍ଲିଆରିନ୍, ଆରୁ ଆସ୍‌କି କାତ୍‌ଥା ମିଆଁ ଆଚ୍‌ମିତ୍ ମାନ୍‌ଚାର୍ ଆରୁ ଆବ୍ଡ଼ାର୍ କାଡ଼େ-କାଡ଼େ ରାଚାର୍ କେରାର୍।


ଇଦ୍‌ଘି ପାଛ୍‌ଲି ସାଦ୍ଦୂକୀଜାମାର୍ ଆସାନ୍ ବାର୍‌ଚାର୍, ଆବ୍ଡ଼ାର୍‌ଘି ବିଶ୍ଵାସ୍ ଆତ୍‌ଲି କା କେଚ୍ଚକା ଆଲାର୍‌ଘି ଆରୁଅହନ୍ ଉଜ୍ଜନା ମା ମାନିଦ୍, ଆବ୍ଡ଼ାର୍ ଯୀଶୁସ୍‌କି ଚାହାଗେ ବାରିକିରି ମେନ୍‌ଚାର୍, “ହେ ଗୁରୁ, ମୁଶା ନାବୀସ୍ ଏମାଗେ ଏନ୍ନେ ନିୟମ୍ ଚିଚ୍ଚକାଦାସ୍: ‘ଯଦି ଅଣ୍ଟା ଆଲାସ୍ ବିନା ହାଦ୍ଦୁବଚ୍ଚନୁ ଖିଅସ୍‌କସ୍, ଆରୁ ତାଙ୍ଘା ମାଏକିନିଆଁ ର କୋ ତା ଆ କେଚ୍ଚକା ଆଲାସ୍‌କି ଭାଇସ୍ ଆ ମାଏକିନିଆଁବନ୍ ବେଞ୍ଜରିକିରି, ଆସ୍‌କି ଲାଗାନ୍ ହାଦ୍ଦୁବଚ୍ଚ ଜନମ୍ କାମସ୍।’ ମନେ କାମା ସାତ୍‌ଭାଇ ରାଚାର୍, ପହ୍‌ଲେ ଭାଇସ୍ ବେଞ୍ଜରାସ୍ ଆରୁ ବିନା ହାଦ୍ଦୁବଚ୍ଚ ମାନିକିରି କେଚ୍ଚାସ୍‌କେରାସ୍। ଦୁସ୍‌ରା ଭାଇସ୍, ଆସ୍‌କି ଭାଇସ୍‌କି ରାଣ୍ଡିବନ୍ ବେଞ୍ଜରାସ୍ ଆରୁ ବିନା ହାଦ୍ଦୁବଚ୍ଚନୁ କେଚ୍ଚାସ୍‌କେରାସ୍। ତିସ୍‌ରା ଭାଇସ୍ ଗାନେହି ଏନ୍ନେନ୍ ମାନ୍‌ଚା, ଅଣ୍ଟାସ୍‌କି ପାଛ୍‌ଲି ଅଣ୍ଟାସ୍ ଆ ଆଲିନ୍ ବେଞ୍ଜରାର୍ ଆରୁ ସାତ୍ ଭାଇରିନ୍ ବିନା ହାଦ୍ଦୁବଚ୍ଚନୁ କେଚ୍ଚାର୍ କେରାର୍। ଆରୁ ଜାମାର୍‌ସ୍‌ତି ଆଖ୍‌ରୀନୁ ଆ ମାଏକିନିଆଁଦ୍‌ହି କେଚ୍ଚାକେରା। ଖିଉ ଆଲାର୍ ଉଜ୍ଜକାନ୍ତି ଆ ଆଲିଦ୍ ଆବ୍ଡ଼ାର୍‌ଘି ଭିତର୍‌ନୁ ନେଖା ମାଏକିନିଆଁ ମାନୋ, ଏନ୍ଦେର୍‌ଗେକା ଆଦ୍ ସାତ୍ ଲୋକ୍‌ର୍‌ଘି ମାଏକିନିଆଁ ମାନ୍‌ଚା କେର୍‌କିଚା।” ଯୀଶୁସ୍ ଆବ୍ଡ଼ାରିନ୍ ତେଙ୍ଗିୟାସ୍, “ଇ ଯୁଗ୍‌ନୁ ମାର୍‌ଦ୍‌ନାର୍ ଆରୁ ମାଏକିନିଆଁର୍ ଏକ୍ ଦୁସ୍‌ରାରିନ୍ ବେଞ୍ଜର୍‌ନାଏ। ଲେକିନ୍ ବାର୍‌ନାବାଲା ଯୁଗ୍‌ନୁ ଖିଉ ଆଲାର୍‌ସ୍‌ତି ଉଜ୍ଜକା ପାଛ୍‌ଲି, ମାର୍‌ଦ୍‌ନାର୍ ଆରୁ ମାଏକିନିଆଁର୍ ଏକ୍ ଦୁସ୍‌ରାରିନ୍ ମା ବେଞ୍ଜର୍‌ନାଏ। ଆରୁ ଏକ୍‌ଲାହି ମା ଖିନାଏ; ଏନ୍ଦେର୍‌ଗେକା ଆବ୍ଡ଼ାର୍ ସରଗ୍ ଦୂଁତ୍‌ଜାମାର୍‌ଘି ଲେଖା ମାନର୍‌କର୍, ଆରୁ ଆବ୍ଡ଼ାର୍ କେଚ୍ଚକାନ୍ତି ଉଜ୍ଜନାଏ କାନାଏ ହୁଦ୍‌ଘିଲାଗାନ୍ ପାର୍‌ମେଶ୍ଵାର୍‌ସ୍‌କି ହାଦ୍ଦୁବଚ୍ଚ ମାନର୍‌କର୍। କେଚ୍ଚକାର୍‌ସ୍‌ତି ଉଜ୍ଜନାଘି ବାରେନୁ ମୁଶା ନାବୀସ୍‌ହି ଲାଘ୍‌ର୍‌ନା ହପ୍ପାଘି କାତ୍‌ଥାନୁ ପ୍ରକଟ୍ କାମ୍‌ଚ୍‌କାଦାସ୍ କା, ‘ଆସ୍ ପ୍ରାଭୁସିନ୍ ଆବ୍ରାହାମ୍‌ସ୍‌କି ପାର୍‌ମେଶ୍ୱାର୍, ଇସାକ୍‌ସ୍‌କି ପାର୍‌ମେଶ୍ୱାର୍‌ସ୍, ଆରୁ ୟାକୁବ୍‌ସ୍‌କି ପାର୍‌ମେଶ୍ଵାର୍‌ସ୍’ ବୁଲି ତେଙ୍ଗ୍‌ଦାସ୍। ପାର୍‌ମେଶ୍ଵାର୍‌ସ୍ ଖିଉ ଆଲାର୍‌ଘି ମାଲ୍ଲା ଲେକିନ୍ ଉଜ୍ଜୁ ଆଲାର୍‌ଘି ପାର୍‌ମେଶ୍ଵାର୍‌ସ୍: ଏନ୍ଦେର୍‌ଗେକା ଆସ୍‌କି ଚାହାନୁ ଜାମାର୍ ଉଜ୍ଜନାଏ।” ଆଙ୍ଗେନ୍ ପଣ୍ତିତ୍‌ଜାମାର୍‌ଘି ଭିତର୍‌ନୁ କେତ୍‌କ ଲୋକ୍ ଆସିନ୍ ତେଙ୍ଗିୟାର୍, “ହେ ଗୁରୁ, ନିମ୍ ବାନେଇନ୍ ତେଙ୍କାର୍।” ଇଦ୍‌ଘି ପାଛ୍‌ଲି ଆବ୍ଡ଼ାର୍ ଯୀଶୁସିନ୍ ଏନ୍ଦେର୍‌ହି ପ୍ରଶ୍ନ କାମାଗେ ସାହସ୍ ମା କାମ୍‌ଚାର୍।


ଆରୁଅହନ୍ ଯୀଶୁସ୍ ଆବ୍ଡ଼ାରିନ୍ ମେନ୍‌ଚାସ୍, “ଖ୍ରୀସ୍ତ୍‌ ଦାଉଦ୍‌ସ୍‌କି ହାଦ୍ଦୁସ୍ ବୁଲି ଏସ୍‌କେ ତେଙ୍ଗ୍‌ନାଏ? ଏନ୍ଦେର୍‌ଗେକା ଗୀତୁ ସଂହିତାନୁ ଦାଉଦ୍‌ସ୍ ନିଜ୍‌କେ ନିନ୍ ତେଙ୍କାଦାସ୍: ‘ପ୍ରାଭୁସ୍ ଏଙ୍ଘାଏ ପ୍ରାଭୁସିନ୍ ତେଙ୍ଗିୟାସ୍, ଯେତ୍‌କବାକେନ୍‌ତକ୍ ଏମ୍ ନିହ୍ମା ବିରୋଧିରିନ୍ ନିଙ୍ଘାଏ ହେଡ୍ଡୁ କିୟାଁ ମା କାମ୍‌ଦାନ୍ ଚିଦାନ୍, ହତ୍‌କବାକେନ୍‌ତକ୍ ନିନ୍ ଏଙ୍ଘାଏ ତିନାତାରା ଅକ୍କାରା।’ ଦାଉଦ୍‌ସ୍ ଖ୍ରୀସ୍ତ୍‌ସିନ୍ ପ୍ରାଭୁ ବାଦାସ୍; ତା ଆସ୍ ଏସ୍‌କେ ତାଙ୍ଘାଏ ହାଦ୍ଦୁ ମାନାଗେ ଅଙ୍ଗସ୍?”


ଯେତ୍‌କବାକେନ୍ ଜାମା ଆଲାର୍ ମେନାଲିୟାର୍, ତା ଯୀଶୁସ୍ ତାଙ୍ଘା ଚେଲାରିନ୍ ତେଙ୍ଗିୟାସ୍, “ପଣ୍ତିତ୍ ଜାମାର୍‌ସ୍‌ତି ସାବ୍‌ଧାନ୍ ରାକେ, ଆବ୍ଡ଼ାର୍ ଲାମ୍ଵା ମିର୍‌ଜୀ ଆତ୍ତନା ଆରୁ ହାଟ୍ଟେନୁ କୁଦ୍ଦନା ଆରୁ ଯୋହାର୍ ହାଖ୍ଖନା, ସାଭା ଆଡ଼୍‌ପା ଆରୁ ଭୋଜି ଆଡ଼୍‌ପାଗୁଠିନୁ ମୁଖ୍ୟା-ମୁଖ୍ୟା ଆଡ୍ଡାନୁ ଅକ୍କାଗେ ବାଗ୍ଗେ ଇଚ୍ଛା କାମ୍‌ନାଏ। ଆବ୍ଡ଼ାର୍ ରାଣ୍ଡି ମାଏକିନିଆଁର୍‌ଘି ସମ୍ପତ୍ତିବନ୍ ଲୁଟ୍‌ନାଏ, ଆରୁ ଏଦ୍‌ରାଗେ ଲାମ୍ବା-ଲାମ୍ବା ବିନ୍ତି କାମ୍‌ନାଏ: ଆବ୍ଡ଼ାର୍ ବାଗ୍ଗେ ଦଣ୍ଡ୍ ହାଖ୍ଖର୍।”

Phulaphula i ଲୁକାସ୍ 20