«آفتاو و مانگ و ستاره اون کا علامتونی آشکار بَبی. زمینی کا، میلّتِن، دریا جوش و خروشی کا پریشون و تشویش بَبین. مردم ترسی کا و اِم فکری کا که دنیا سَر چِه بَلایی کارا بومَی بیهوش بَبین، چوم اَ قدرتِنی که آسِمونون محکم غَم بَردین، لَرزِن. اَ موقع اِنسانی زوعَه بَویندین که قدرت و بَرکَ جلالی نَه ایلَه خِری نَه بومَی.