Amavesi eBhayibheli adumile avela kokuthi Luka 15

Dlulisela

Muga hän läksi tatannoks. Konz poig oli völ edahan, tat nägišti händast, i hänele tegihe žal՚ poigad. Hän joksi vastha poigale, sebazi händast i tervehti.

Minun poigaine oli kolnu, no eläbzui, hän oli segoinu, no nügüd՚ löuzihe.’ Muga hö zavodiba praznuida.

Minä sanun teile: muga om taivhas-ki. Ühtele grähkhižele, kudamb käraudase grähkišpäi, ihastuba sigä enamban mi ühesalekümnele ühesale hüväle mehele, kudambile ei pida kärautas.»

Ei, nügüd՚ minä lähten tatannoks i sanun hänele: Tatam, minä olen tehnu grähkid taivast vaste i sindai vaste.

Poig sanui hänele: ‘Tatam, minä olen tehnu grähkid taivast vaste i sindai vaste. Minä en ole jo ningoine arvokaz, miše mindai voiži kucta sinun poigaks.’

«Ku kenel-se teišpäi om sada lambast i üks՚ segoib, ka ei-ik hän jäta nenid ühesadkümned ühesad omaluižele rahvahatomha maha i ei-ik lähte ecmaha sidä segoinut, kuni löudab sen?