Amavesi eBhayibheli adumile avela kokuthi مَتّی 10

Dlulisela

«حُواستو بو، مِه هُمَل چُی کاوِرَل کِلَ‌مَهَم اِرَه نومجا گُرگَل. اِسَه چُی مار هوشیار بوئن ئو چُی کموتر سادَه.

هر کی بِیتی گیو ووژ حفظ کِ، اژ کیس اِرَمَچوتی ئو هر کی گیو ووژ وَه خاطر مِن اژ دس بِ، حفظَ مِهِیتی.

زِلَتون اژ کسَلی گه جسمَ مَکُشِن مِنتائای نِمَتونِن روح بِکُشِن، نَچو؛ زِلَتون اژ او بِچو گه مَتونی هم روح ئو هم جسم هُمَه اِنوم جیَنِم هِلاک کِ.

هر کی صلیب ووژ هیزنِ ئو ناءَ تُرّ مِنا، لائق مِه نیَ.

«هر کی اَرتَک مردِم، اعتراف بِهِه گه ها گَرد مِه، مِن‌یش اَرتَک باوَه ووژِم گه ها نوم آسمون‌اِر، اعترافَ مَهَم گه او ها گَرد مِه؛ مِنتائای هر کی مِن اَرتَک مردِم حاشا کِ، مِن‌یش اَرتَک باوَه ووژِم گه ها نوم آسمون‌اِر، حاشاءَ مَهَمی.

مریضَل شِفا دَن، مِردیِلَ زِنیا کَن، جِذامیَل شِفا دَن، مِلاکَتَل تار کَن. وَه مِفت گِرتِتونَ، وَه مِفت‌یش بیَن.

اِسَه زِلَتو نَچو، اَرِیَگه اَرزشد هُمَه فِرَه‌تِر اژ هزارو مَلیچِکَ.

«گُمو نَهَن گه هاتِمَ تاگَه صُئل بارِم اَررُی زَمی. نِهاتِمَ تاگَه صُئل بارِم، بلکِم تاگَه شِمشیر بارِم!