Перапоўнена маімі дабраславеннямі (Частка 1)Узор

Я ведаю цябе. Ты любіш сваіх дзяцей, але ты нерэальна стомленая, проста знясіленая, паглынутая падгузнікамі, мыццём бялізны і брудным посудам і не маеш ніякіх ідэй, што згатаваць сёння на вячэру. У дадатак да ўсяго, ты павінна нечаму вучыць сваіх дзяцей або прыходзіць з працы ў добрым настроі? Гэта ўжо занадта.

Тваё адзінае жаданне - прыняць душ без таго, каб нехта крычаў пад дзвярыма ваннай, і ты гатова аддаць усё за паўнавартасны сон на працягу усёй ночы. Ты адчуваеш сябе незаўважанай, недаацэненай і прыгнечанай. Ты - мама.

Я таксама мама, хоць я і апярэджваю цябе на гэтым шляху. Зараз я 63-гадовая задаволеная бабуля 19 унукаў, якая выгадавала і навучала дома семярых дзяцей - якія, як ні дзіўна, усё яшчэ любяць мяне - і мы ўсе выжылі, каб расказаць пра гэта!

Я была там, дзе ты зараз знаходзішся. Гэта цяжка. Мацярынства - гэта не гламурная праца, а найвышэйшае пакліканне, якое у цябе калі-небудзь будзе, - пакліканне, якое навучыць цябе рэчам, пра якія ты і не падазравала.

Гэтая праца ў рэшце рэшт скончыцца, пакінуўшы цябе з сівымі валасамі, незлічоным маршчынамі, абвіслай скурай і яшчэ сэрцам, якое вырасла і пашырылася настолькі, што гэта немагчыма было ўявіць. Калі ты дазволіш, то гэтая праца - мацярынства - зробіць цябе больш падобнай да Ісуса.

Давай будзем сумленнымі - дзеці маюць патрэбу ў дапамозе. Нашыя пастаянныя укладанні ў іхняе жыццё робяць нас знясіленымі і спустошанымі. Гэта нармальна, таму што мы таксама дзеці. Дзеці Божыя. Ён любіць нас так, як мы любім сваіх дзяцей, нягледзячы на нашу бязладнасць, нахабнае стаўленне і нават калі мы разбіваем Яму сэрца. Ён любіць нас нават больш, чым мы любім сваіх дзяцей. Ён любіць нас, таму што мы належым Яму.

Так, як нашыя дзеці маюць патрэбу ў нашым кіраўніцтве, Ён дае нам упэўненасць, што мы не павінны выконваць свае мацярынскія абавязкі ў адзіноце. Ён з намі на кожным кроку, калі толькі мы працягнем руку і папросім аб дапамозе.

Мне ўспамінаецца гісторыя пра маленькага хлопчыка, які нецярпліва стаіць у доўгай чарзе па прадукты. Яго мама ўвесь час моцна трымае яго за руку, а ён пастаянна спрабуе адысці ад яе. "Мама! Ты робіш мне балюча," - гучна плача ён.

"Гэта не я адыходжу ад цябе", - адказвае яна яму.

Стомленая мама, ты праводзіла час з Ім нядаўна? Трымала Яго за руку? Прасіла аб дапамозе?

Ойча, як Твая дачка, Твая маленькая дачка, я сяджу каля Тваіх ног, стомленая, змучаная і спустошаная. Я прашу, каб Твая сіла стала маёй. Ты мне вельмі моцна патрэбны. Няхай Твая вялікая любоў да мяне перальецца ў маю любоў да маіх дзяцей. Сёння я выбіраю стаяць побач з Табой, трымаць цябе за руку, сёння мы сустрэнем гэты дзень разам.

Прачытайце гэтыя ўрыўкі з Пісання.