Популярни библейски стихове от Luc 17

Споделяне

A dywedodd wrth y dyn, “Cod, a dos ymlaen â’th daith. Oherwydd dy ffydd yr iachawyd di.”

Ac os trosedda yn d’erbyn seithwaith y dydd, a throi atat bob tro gan ddweud, ‘Rwy’n gofidio am yr hyn a wnes,’ maddau iddo.”

A daeth un ohonyn nhw, wedi gweld ei fod yn lân, yn ôl gan foliannu Duw ar uchaf ei lais. Yna, taflodd ei hun ar ei wyneb wrth draed yr Iesu, gan ddiolch iddo. A Samariad oedd hwnnw.

“Felly gwyliwch. Os pecha dy frawd, cerydda ef, ond os bydd yn ddrwg ganddo, maddau iddo.

“Oni iachawyd y deg?” gofynnodd yr Iesu, “Pa le mae’r naw arall?

Meddai yntau, “Wyddoch chi, petai gennych ffydd ond cymaint â hedyn mwstard, gallech ddweud wrth y sycamorwydden hon, ‘Cod dy wreiddiau, a phlanna dy hun yn y môr,’ ac fe wnâi felly.

Y sawl a ofala am ei fywyd ei hun a’i cyll, ond y sawl a gollo ei fywyd, a’i ceidw.

Meddai’r Iesu wrth ei ddisgyblion, “Mae pethau sy’n arwain pobl ar gyfeiliorn yn sicr o ddod, ond gwae’r sawl sy’n gyfrifol amdanyn nhw. Byddai’n well iddo gael ei daflu i’r môr a maen melin mawr yn hongian wrth ei wddf, nac arwain un o’r rhai bach hyn ar gyfeiliorn.

Yn adeg Mab y Dyn, bydd bywyd fel roedd yn nyddiau Noa. Roedd pobl yn bwyta ac yfed a phriodi hyd y diwrnod yr aeth Noa i mewn i’r arch — yna daeth y dilyw a’u difa bob un.