Salmau 46
46
SALM XLVI.
I’r Pencerdd o feibion Corah, cân ar Alamoth.
1Ior a’i nerth sy’n dŵr i ni,
Ei nawdd cawn yn nydd cyni:
2Am hyn ni ’n dychryn, ni ’n dawr,
Un terfysg na brad dirfawr.
Daear gron pe dirgrynai
Hyd ei chryf waelod, a’i chrai:
Pe teflid, pe hyrddid hi
Ar chwal oddi ar ’i hecheli:
A tharfu drwy wyrth erfawr
Fynyddoedd i’r moroedd mawr:
3Er rhuo gan gyffro gwyllt
O’r eigion cynddeiriogwyllt,
Nes b’ai seiliau bannau ’r byd
Fel yn ymddadafaelyd —
4Llifo ’n araf mae afon
Yn ei sedd drwy ddinas Iôn,
Hoff redeg mae ei ffrydiau,
Llawn o hyd, i’w llawenhau.
5Trig Iôr glân yn ei chanol — ni syfla
Hi o’i safle ’n dragwyddol;
Ef a ry’ help foreuol,
Ef erioed ni fu ar ol.
6Y cenhedloedd cynnadlant
Yn wyllt, a therfysgu wnant;
Teyrnasoedd enwog ysgogant
I lawr oll yn wael yr ant;
Iehofah o’r nef a lefa,
Y ddaear oll ar dawdd yr ä.
7O’n tu mae Iôr y lluoedd,
Duw Iago i ni, digon oedd.
8Dewch i weled gweithredoedd — Iehofah,
Mae ’n rhyfedd ei nerthoedd;
9Gwna yn dawel ryfeloedd,
Tỳr eu blin antur a’u bloedd.
Cilia addysg y cleddyf,
Na b’o cred mewn bŵa cryf;
Na ffydd yn y waewffon;
Y dalch wna ef yn deilchion;
Milain gerbydau Moloch,
Llidiog certh, wna ’n lludw coch.
O’n tu mae Iôr y lluoedd,
Duw Iago, i ni digon oedd;
Duw Iago, i ni digon yw —
Byw blaid i’w bobl ydyw.
10-11Ust! ddynion llwydion y llawr,
A’ch terfysg, a’ch rhoch taerfawr,
Sylwch, a chofiwch hefyd,
Mai Iehofah bïau y byd;
Ei enw mad fydd ofnadwy
Y’mysg y cenhedloedd mwy.
Nodiadau.
“Cân ar Alamoth:” — naill ai tôn, neu offeryn cerdd o’r enw. Y gred gyffredin yw, mai Dafydd a gyfansoddodd y gân; ac mai ei fuddugoliaethau ar y Moabiaid a’r Syriaid, a goffeir yn 2 Sam viii., oedd yr achlysur. Beth bynag am hyny, ni chyfododd ei ffydd ef, na neb arall, erioed yn uwch nag yn y gân hon. Y mae megys yn herio y digwyddiadau mwyaf ofnadwy a dychrynadwy a allant gymmeryd lle byth i beri iddo ofni nac arswydo:— terfysg cenhedloedd, cwymp teyrnasoedd, symmudiad y ddaear, hyrddiad y mynyddoedd oddi ar eu sylfeini i’r môr, dattodiad a chwaliad natur oll oddi wrth ei gilydd. “Nid ofnwn,” medd efe, canys “Duw sydd noddfa a nerth i ni.” Edrycha ar, ac ymlawenycha yn sefydlogrwydd a diogelwch yr eglwys (y ffyddloniaid) yn nghanol yr holl derfysgoedd a gythryblent y cenhedloedd, a ysgogent y teyrnasoedd, ïe, yn nghanol dattodiad a dinystr elfenau y greadigaeth, dan nawdd gallu a ffyddlondeb Duw. Pan fyddai pethau yn ymddangos yn dywyll a bygythiol iawn ar achos y Diwygiad Protestanaidd, fel y buont lawer gwaith yn ei dymmor boreuol; a phan fyddai cyfeillion y Diwygiad ar dori eu calonau mewn anobaith, dywedai Luther bob amser yn wyneb amgylchiadau felly — “Wel, gadewch i ni ganu y chweched salm a deugain.” Y mae hon, yn wir, wedi bod yn un o hoff ganiadau yr eglwys bob amser. Ystafell y Cristion i lechu ynddi, “hyd onid êl y llid heibio,” lle y “cedwir ef mewn tangnefedd heddychol — yn nirgelwch y Goruchaf, dan gysgod yr Hollalluog.”
Currently Selected:
Salmau 46: SC1875
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
Tŵr Dafydd gan y Parch. William Rees (Gwilym Hiraethog). Cyhoeddwyd gan Thomas Gee, Dinbych 1875. Cafodd y testun ei ddigideiddio gan Gymdeithas y Beibl yn 2021.
