Oblíbené biblické verše z Lukéstar 13

Sdílet

Ker‐ta te des andré ko tsíkno vudár, sostár tuménge phenáv, but kamangén andré te den, amí but naští kadén andré.

Othé isí jek džuvél, isí deš‐u‐óxto berš uló láke nasfalipé — o bizoralipé, sa bangí isí, naští vŭ́zdel po šeró. O Ísus, kána dikhél la, paš pes vikínel‐la, vakerél: Džuvlíje, nakló to nasfalipé.

Thovél kai thovél pe vastá dži láte, andékhora právo ulí adiká, ašarél e Devlés.

Áke k’oovén o palalutné anglalutné, thai o anglalutné palalutné.

Amí o Góspodos kána uxtjél, andré del, phándel o vudará, togái kalén, katérdjon avrjál, o vudará kačalavén, kaphenén: Góspodi, Góspodi, phúter aménge. Ov‐da kavakerél: Nána pendžaráv tumén, katár sinjén.

Amí tuménge phenáv: Nanái; te na kerén raskáivane, čoká kamerén sáoŗe.

Ov‐da kaphenél: Phenáv tuménge: Nána pendžaráv tumén, katár avén, džan‐ta mándar, gorkálen‐be!

Phenél o Ísus: Sar isí o thagaribé e Devléskoro? Sar te phenáv les tuménge? Isí jek kotoroŗó xardálos, lel les o murš, čhivél ándi phuv, bárjol o xardálos, jek baró kašt ovél, avén o čiriklé, bešén ándo šúmes.