Adnodau Beiblaidd Poblogaidd o Johanes 10

Rhanna

Een Stäla kjemt bloos, om to stälen, to schlachten un enne Grunt to brinjen. Ekj sie jekomen, daut Läwen to brinjen, un daut see daut vollopp haben sellen.

Ekj sie de gooda Hoad. De gooda Hoad jeft sien Läwen fa de Schop.

Miene Schop hieren miene Stemm, un ekj kjan an, un dee komen mie hinjaraun.

Un ekj jäw an eewjet Läwen, un see woaren niemols omkomen, un kjeena kaun dee ut miene Henj rieten.

Ekj sie de Däa. Wäa derch mie nenn jeit, woat seelich woaren, un woat rut un nenn gonen un Weid finjen.

Ekj sie de gooda Hoad. Ekj kjan miene Schop, un miene Schop kjanen mie

Mien Voda, dee mie dee jejäft haft, es jrata aus aules, un kjeena kaun mienem Voda dee ut de Henj rieten. Ekj un de Voda sent eent.

krakjt soo aus de Voda mie kjant un ekj dän Voda kjan. Un ekj jäw mien Läwen fa de Schop.

Daut nemt mie kjeena wajch, daut laj ekj ut mie selfst han. Ekj hab de Krauft, daut hantolajen, un hab uk de Krauft, daut wada to nämen. Dit Jeboot hab ekj von mienem Voda jekjräajen.

Dan säd Jesus noch eemol to an: Ekj saj junt gaunz opp iernst: Ekj sie de Däa no de Schop.

Oba een aunjenomna, dee nich Hoad es, un dee Schop nich ieejent, wan dee dän Wulf komen sitt, dee velat de Schop un flicht doavon. Un de Wulf schermetzelt mank de Häad, daut dee uteneen ranen.

Ekj saj junt de Woarheit: Wäa nich derch daut Puat em Schopstaul nenn jeit, oba irjent wua äwaklautat, es een Stäla un een Merda.