Adnodau Beiblaidd Poblogaidd o Johanes 6

Rhanna

Jesus oba säd to an: Ekj sie daut Läwensbroot. Wäa no mie kjemt, däm woat nich mea hungren, un wäa aun mie jleeft, däm woat nich mea darschten.

Daut Läwen kjrie wie derch dän Jeist. Daut Fleesch kaun doarenn nuscht halpen. De Wieed, dee ekj to junt räd, sent Jeist un sent Läwen.

Schauft junt Äten aun, daut nich vekomen deit. Schauft junt Äten aun, daut fa daut eewje Läwen blift. De Menschensän woat junt soont jäwen, wiels daut es wuatoo Gott de Voda mie jeschekjt haft.

Mien Voda well, daut wäa dän Sän sitt un aun am jleeft, daut eewje Läwen haben saul, un dän woa ekj aum latsten Dach vom Doot oppwakjen.

Jesus auntwuad un säd to an: Gott sien Woakj es dit, daut jie aun dän jleewen, dän hee jeschekjt haft.

Aules, waut de Voda mie jeft, kjemt no mie, un wäa no mie kjemt, dän woa ekj nich rutsteeten.

Dan säd Simon Petrus to am: Har, no wäm sell wie gonen? Diene Wieed sent eewjet Läwen.

Ekj sie daut läwendje Broot, daut vom Himmel raufkjeem. Wäa von dit Broot äten woat, woat eewich läwen. Un daut Broot, daut ekj jäwen woa, es mien Fleesch, daut ekj doatoo jäw, daut de Welt läwen kaun.

Kjeena kaun no mie komen, wan de Voda, dee mie jeschekjt haft, am nich trakjen deit. Un ekj woa am aum latsten Dach oppwakjen.

Daut Broot von Gott es dee, dee vom Himmel raufkjemt, un de Welt daut Läwen jeft.

Ekj sie daut Läwensbroot.

Un Jesus neem de Brood, un aus hee jedankt haud, deeld hee siene Jinja dee too, un de Jinja jeewen dee wieda aun dee, dee sikj doljesat hauden. Un soo uk de Fesch, soo väl aus see äten wullen. Un aus see ieescht saut wieren, säd hee to siene Jinja: Saumelt de äwajebläwne Brocken toop, daut nuscht vekjemt.

Un aus see ojjefäa dree ooda vea Miel jeroodelt hauden, sagen see Jesus opp däm Wota gonen un noda no de Lomm komen, un an wort angst. Oba hee säd to an: Fercht junt nich. Dit sie ekj!