آیات محبوب کتاب مقدس از Luk 18

به اشتراک گذاشتن

AC efe a ddywedodd hefyd ddammeg wrthynt, fod yn rhaid gweddïo yn wastadol, ac heb ddiffygio

Ac oni ddïal Duw ei etholedigion, sydd yn llefain arno ddydd a nos, er ei fod yn hir oedi drostynt? Yr wyf yn dywedyd i chwi, y dïal efe hwynt ar frys, pan ddêl Mab y dyn, os caiff efe ffydd ar y ddaear?

Ac efe a ddywedodd, Y pethau sydd analluog i ddynion, sydd alluog i Dduw.

Ac efe ni’s gwnai dros amser: eithr wedi hynny efe a ddywedodd ynddo ei hun, Er nad ofnaf Dduw, ac na pharchaf ddyn. Etto am fod y weddw hon yn peri i mi flinder, mi a’i dialaf hi; rhag iddi yn y diwedd ddyfod a’m syfrdanu i.

Yn wir meddaf i chwi, Pwy bynnag ni dderbynio breniniaeth Duw fel plentyn, nid â efe i mewn iddi.

Eithr yr Iesu a’u galwodd hwynt atto, ac a ddywedodd, Gadêwch i’r plant bychain ddyfod attaf fi, ac na waherddwch hwynt: canys eiddo y cyfryw rai yw breniniaeth Duw.

A’r Iesu a ddywedodd wrtho, Cymmer dy olwg: dy ffydd a’th iachaodd.

A’r Iesu a ddywedodd wrtho, Paham y’m gelwi yn dda? nid oes neb yn dda ond un, sef Duw.