هوشع 1:2-15

برادران خود را بگویید: «ای قوم من،» و خواهرانتان را: «ای رحمت‌یافته.» «بر مادر خود حجت بیاورید؛ آری، حجت بیاورید! چراکه او زن من نیست، و من شوهر او نیستم. بگذار فاحشگی‌اش را از چهرۀ خویش بزداید، و زناکاری‌اش را از میان سینه‌های خود؛ مبادا جامه از تنش به در کنم و او را همچون زادروزش برهنه سازم، و بسان بیابانش گردانم، چونان سرزمین بی‌حاصل، و او را از تشنگی از پا درافکنم. بر فرزندانش رحم نخواهم کرد، زیرا فرزندان فَحشا هستند، چراکه مادرشان فاحشگی کرده، و آن که بدیشان آبستن گردید، بی‌شرمی نموده است؛ چراکه گفت: ”از پی عاشقانم خواهم رفت، که نان و آب و پشم و کتان و روغن و شربت به من می‌دهند.“ پس راه او را با خار‌ها خواهم بست و گرداگردش دیواری خواهم کشید تا طریقهای خود را نیابد. از پی عاشقان خود خواهد شتافت، ولی بدیشان نخواهد رسید؛ آنان را خواهد جُست، اما نخواهد یافت. پس خواهد گفت: ”نزد شوهر نخستین خود باز خواهم گشت زیرا آن زمان مرا خوش‌تر می‌بود.“ او نمی‌دانست من بودم که گندم و شراب و روغن به او می‌دادم، و سیم و زری را که برای بَعَل صرف می‌کرد برایش افزون می‌گردانیدم. پس من گندم خود را در فصلش و شراب خویش را در موسمش از او باز خواهم ستانید، و نیز پشم و کتان خود را که برای پوشاندن برهنگی‌اش بود، از او خواهم گرفت. اکنون قباحت وی را در نظر عاشقانش آشکار خواهم ساخت، و هیچ‌کس او را از دست من رهایی نتواند داد. به تمامی جشنهایش پایان خواهم بخشید، و عیدها و ماه‌های نو و شَبّاتها و همۀ موسم‌هایش را متوقف خواهم ساخت. و تاکها و درختان انجیرش را که می‌گفت: ”این مزدی است که عاشقانم به من داده‌اند“، تباه خواهم ساخت. آنها را به جنگل بدل خواهم کرد، و جانوران وحشی میوه‌هایش را خواهند خورد. او را به سبب روزهایی که برای بَعَلها بخور می‌سوزانید مجازات خواهم کرد، به سبب روزهایی که خود را به گوشواره‌ها و جواهرات خویش می‌آراست، و در پی عاشقان خود می‌رفت و مرا به فراموشی می‌سپرد؛ این است فرمودۀ خداوند. «پس اینک او را مجذوب کرده، به بیابان خواهم آورد و سخنان دلاویز به او خواهم گفت. و در آنجا تاکستانهایش را به وی باز خواهم داد و وادی عَخور را به دروازۀ امید بدل خواهم ساخت. و در آنجا همچون روزهای جوانی‌اش خواهد سرایید، مانند روزهای بیرون آمدنش از سرزمین مصر.