ایوب 1:10-7

«از زندگی بیزارم؛ پس شِکوۀ خویش بی‌مهابا بیان خواهم داشت، و در تلخیِ جانِ خود سخن خواهم راند. به خدا خواهم گفت: مرا محکوم مکن؛ آگاهم ساز که چرا با من مجادله می‌کنی. آیا در نظرت نیکوست که ظلم کنی، و کارِ دست خویش خوار شماری، و بر مشورت شریران نظر لطف افکنی؟ آیا تو را چشمان بشر است، و چون انسان خاکی می‌نگری؟ آیا روزهایت همچون روزهای انسانِ خاکی است، و سالهایت مانند سالهای آدمی، که اینگونه خطاهایم را می‌جویی، و گناهانم را جستجو می‌کنی، هرچند می‌دانی که تقصیرکار نیستم، و کسی نیست که از دست تو رهایی توانَد داد؟