Dzieje Apostolskie 4
4
Uwięzienie Piotra i Jana
1A gdy oni przemawiali do ludu, naszli ich kapłani,#4:1 Ci kapłani, którzy tego tygodnia służyli w świątyni (Łk 1:23). dowódca straży świątynnej#Łk 22:4, 52; Dz 5:24, 26#4:1 Tj. drugi rangą po arcykapłanie (Dz 5:24-26; Łk 22:4, 52). Nad bezpieczeństwem świątyni czuwały na zmiany 24 oddziały lewitów (Dz 4:1L). oraz saduceusze,#Mt 22:23; Dz 5:17; 23:8#4:1 Saduceusze, Σαδδουκαῖοι, צַּדּוּקִים (tsadduqim): stronnictwo, którego członkowie wywodzili się głównie z linii kapłańskiej i należeli do osób zarządzających świątynią. Nie wierzyli oni w zmartwychwstanie i Mesjasza, a za wiek mesjański, czas doskonałości, uważali okres, w którym żyli i za którego utrzymanie czuli się odpowiedzialni. Jeden z ich grona, arcykapłan, przewodniczył Sanhedrynowi (Dz 5:17; 23:6-8; por. Mt 22:23-33). Od czasów Jana Hyrkanusa I (135-104 r. p. Chr.) dystansowali się oni od faryzeuszów (Dz 4:1L). 2zaniepokojeni, że nauczają lud i ogłaszają zmartwychwstanie#Mk 12:18; Łk 20:27; Dz 2:24; 17:18; 23:8 umarłych w Jezusie,#4:2 Zwiastowanie o Jezusie zawsze będzie oburzało kręgi przywódcze. Powodem jest inność i wolność wierzących, ich niezależność od świata (Łk 6:22; J 15:18-21; 17:14-15; Ef 3:20) oraz umiłowanie prawdy (J 17:16-17). W opisywanym wypadku prawda o zmartwychwstaniu podważała niewiarę saduceuszy w zmartwychwstanie, a ponieważ zarządzali oni świątynią, aresztowali Piotra i Jana. Nie podobało im się, że nadal mówi się o Tym, do którego śmierci się przyczynili. 3i schwytali ich w ręce#4:3 Idiom: narzucili na nich ręce, ἐπέβαλον αὐτοῖς τὰς χεῖρας. i osadzili pod strażą#Łk 21:12; Dz 5:18 do następnego dnia; był już bowiem wieczór. 4Wielu zaś z tych, którzy usłyszeli to Słowo, uwierzyło, a liczba mężczyzn doszła do około pięciu tysięcy.#Dz 2:41, 47; 5:14; 6:1, 7; 11:21, 24; 14:1; 21:20
Piotr i Jan przed Sanhedrynem
5Następnego zaś dnia zeszli się w Jerozolimie ich przełożeni i starsi, i znawcy Prawa#Łk 23:13#4:5 Sanhedryn, Wysoka Rada, w Jerozolimie, stanowiła rodzaj żydowskiego senatu. Liczyła od 70 do 100 członków (liczba 71 uchodziła za właściwą). Przewodniczył jej arcykapłan. Ta sama Rada oskarżała Jezusa przed Piłatem (Łk 22:66). Za okupacji rzymskiej nie miała ona prawa wydawać wyroków śmierci, mógł to czynić jedynie rzymski namiestnik. 6oraz arcykapłan Annasz, Kajfasz,#Mt 26:3; Łk 3:2; J 11:49; 18:13-14, 24 Jan, Aleksander i wszyscy, ilu ich było z rodu arcykapłańskiego.#4:6 Annasz, Ἅννας, חָנָן (chanan), czyli: łaskawy, był arcykapłanem w 6-15 r. po Chr., lecz został przez Rzymian zdjęty z tego stanowiska i zastąpiony przez własnego syna Eleazara (czyli: Bóg moim wsparciem), następnie przez zięcia Kajfasza (Καϊάφας, קַיָּפָה, qajjafaʰ, czyli: kamień) zwanego też Józefem (18-36 r. po Chr.). Annasz jednakże wciąż uchodził za najwyższego kapłana (Łk 3:2; por. J 18:13, 24). Annasz i Kajfasz walnie przyczynili się do skazania Jezusa na śmierć (J 18:24, 28). Jan to być może syn Annasza wyświęcony na arcykapłana w 36 r. po Chr. Aleksander (Ἀλέξανδρος, czyli: obrońca mężczyzn) jest nam bliżej nieznany. 7Postawili ich pośrodku i wypytywali: Jaką mocą albo w czyim imieniu to uczyniliście?#Mt 21:23; Mk 11:28; Łk 20:2
8Wówczas Piotr, napełniony Duchem Świętym,#Mt 10:19-20; Mk 13:11; Łk 12:11-12; Dz 6:3, 5; 7:55; 9:17; 11:24; 13:9#4:8 Piotr był pod wpływem Ducha, pod. jak Paweł w Dz 13:9. Jezus pozostawił nam obietnicę na czas przesłuchań: Mt 10:19-20. powiedział do nich: Przełożeni ludu i starsi! 9Ponieważ my dzisiaj jesteśmy przesłuchiwani z powodu dobrodziejstwa#Dz 3:2, 7-8 [wyświadczonego] słabemu#4:9 słaby, ἀσθενής, ozn. również osobę chorą i upośledzoną fizycznie. człowiekowi, dzięki któremu został on zbawiony,#4:9 zbawiony, σέσωται, ozn. też: uratowany, uzdrowiony, ocalony. 10to niech wam wszystkim i całemu ludowi Izraela będzie wiadome, że stało się to w imieniu Jezusa Chrystusa z Nazaretu,#Dz 3:6, 16 którego wy ukrzyżowaliście,#Dz 2:23, 36; 5:30; 10:39 a którego Bóg wzbudził z martwych#Dz 2:24, 32; 3:15; 5:30; 10:40; 13:30; 17:31 – w Nim ten [człowiek] stanął wobec was zdrowy. 11On to jest tym kamieniem, odrzuconym przez was, budujących, który stał się kamieniem węgielnym.#Ps 118:22; Iz 28:16; Mt 21:42; Mk 12:10; Łk 20:17; Ef 2:20; 1P 2:7#4:11 Ps 118:22 był cytowany też przez Jezusa w: Mt 21:42; Łk 21:17; por. 1P 2:7 z Rz 9:33; Iz 28:16. 12Nie ma też w nikim innym zbawienia; gdyż nie dano ludziom żadnego innego imienia pod niebem, w którym moglibyśmy być zbawieni.#Mt 1:21; Łk 24:47; Dz 2:21; 10:43
13I gdy tak przyglądali się śmiałości#4:13 śmiałość, παρρησία, l.: odwaga, zdecydowanie, bezpośredniość, swoboda, zob. Dz 2:29; 4:29; 28:31. Piotra i Jana, a zrozumieli, że to nieuczeni,#4:13 Dość powszechne wówczas szkoły przeciwdziałały analfabetyzmowi, uczniowie jednak nie byli tak wykształceni jak faryzeusze (Dz 4:13L). zwykli ludzie, dziwili się; zaczęli też uświadamiać sobie, że byli z Jezusem; 14patrząc zaś na uzdrowionego człowieka,#Dz 3:8-9 który stał z nimi, nie mieli nic przeciwko. 15Polecili im więc opuścić Sanhedryn#Mt 5:22; Dz 5:21, 27, 34-35; 6:12; 22:30; 23:1 i naradzali się między sobą. 16Mówili: Co mamy zrobić z tymi ludźmi? Wiadomo bowiem, że stał się przez nich znak widoczny dla wszystkich mieszkańców Jerozolimy#J 11:47; 12:18-19 i nie jesteśmy w stanie temu zaprzeczyć; 17lecz aby się to między ludem jeszcze bardziej nie rozeszło, zabrońmy im surowo, aby w tym imieniu już więcej do nikogo z ludzi nie mówili. 18Wezwali ich zatem i nakazali im, aby nie próbowali nawet mówić ani nauczać w imieniu Jezusa.#Dz 5:28, 40 19Lecz Piotr i Jan odpowiedzieli im: Co jest słuszne w obliczu Boga: słuchać#4:19 słuchać, ἀκούω, l. być posłusznym. bardziej was czy Boga – osądźcie.#Dz 5:29#4:19 Dz 4:19; 5:29 stawiają wolę Bożą ponad prawem ludzkim. 20My bowiem nie jesteśmy w stanie nie mówić#Jb 32:18; Jr 20:9; Am 3:8 o tym, co widzieliśmy i słyszeliśmy.#Dz 22:15; 1J 1:1-3 21Oni zaś po dalszych groźbach zwolnili ich, nie znajdując nic, za co mogliby ich ukarać – z powodu ludu,#Mt 21:26; Łk 20:19; Dz 5:26 wszyscy bowiem chwalili Boga za to, co się stało; 22gdyż ponad czterdzieści lat miał człowiek, na którym dokonał się ten znak uleczenia.
Uwolnienie Piotra i Jana i modlitwa wspólnoty Kościoła
23A gdy zostali zwolnieni, przyszli do swoich i powiadomili ich o wszystkim, co im powiedzieli arcykapłani i starsi. 24Ci natomiast, gdy to usłyszeli, jednomyślnie wznieśli głos do Boga i powiedzieli: Władco,#4:24 Władca, δεσπότης, pan niewolników i sług (1Tm 6:1; 2Tm 2:21; Tt 2:9; 1P 2:18). W taki sposób Symeon zwrócił się do Boga (Łk 2:29). To słowo również w 2P 2:1; Jd 4; Obj 6:10. Ty, który uczyniłeś niebo i ziemię,#Wj 20:11; Ne 9:6; Ps 146:6 i morze, i wszystko, co w nich jest, 25który ustami naszego ojca Dawida, Twojego sługi, powiedziałeś przez Ducha Świętego:#Ps 2:1-2
Dlaczego zawrzały # 4:25 Lub: parsknęły gniewem , φρυάσσω. narody,
a ludy uknuły próżności?
26 Powstali królowie ziem
i zeszli się razem przełożeni
przeciw Panu i przeciw Jego
Chrystusowi. #
Dz 3:18
# 4:26 Cytat Ps 2:1-2 za G.
27Zeszli się#Mt 26:3-4 bowiem naprawdę w tym mieście przeciw świętemu Słudze Twojemu, Jezusowi,#Dz 3:13; 4:30 którego namaściłeś:#Iz 61:1; Łk 4:18; Dz 10:38; Hbr 1:9 Herod#4:27 Herod Antypas, tetrarcha Galilei i Perei w latach 4 p. Chr.-39 po Chr. (Łk 23:7-15). i Poncjusz Piłat#Łk 3:1; 23:12; 1Tm 6:13#4:27 Prokurator Judei z ramienia Rzymian w latach 26-36 po Chr. (Łk 23:1-24). z poganami i plemionami Izraela, 28aby uczynić wszystko, co Twoja ręka i Twoje postanowienie już wcześniej ustaliły, że ma się stać.#Iz 46:10; Dz 2:23#4:28 Bóg nie zmusił Heroda i Piłata do określonego zachowania, On bowiem nie zmusza ludzi do czynów dla nich zgubnych (zob. Jk 1:13) – ale o to, że ich postępowanie mieściło się w Bożych planach. 29A teraz, Panie, wejrzyj na ich groźby i daj Twoim sługom głosić Twoje Słowo z całą ufną odwagą,#Dz 4:13, 31; Ef 6:19 30gdy Ty wyciągasz rękę#Ps 138:7 do leczenia i by działy się znaki i cuda#Dz 2:22, 43 przez imię#Mk 16:17; Dz 3:6 świętego Sługi Twego, Jezusa.#Dz 4:27
31A gdy się pomodlili, zatrzęsło się miejsce,#Ps 77:19; Dz 16:26 na którym byli zebrani, i zostali napełnieni wszyscy Duchem Świętym,#Dz 2:4#4:31 Nie był to ponowny chrzest w Duchu Świętym, ale kolejne napełnienie – do śmiałej ewangelizacji. Wierzący mają przywilej życia w pełni Ducha, zob. Dz 2:44; Ef 5:18; 2Tm 1:5-9. i mówili Słowo Boże z ufną odwagą.#Dz 4:13, 29
Codzienne życie wierzących
32A u rzeszy tych, którzy uwierzyli, było jedno serce i dusza#2Krn 30:12; Flp 1:27; 2:2; 1P 3:8 i ani jeden nie nazywał własnym tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne.#Dz 2:44#4:32 Życie wierzących cechowały: (1) jedność, harmonia, jednomyślność, wzajemny szacunek – oparte nie na organizacji, ale na naturze życia w Chrystusie (J 17:21-22; 1Kor 3:3-8; Flp 2:2; por. Dz 4:12); (2) wspólnota dóbr – gdy decydujemy się iść za Jezusem, stajemy się częścią ogromnej rodziny; nasz majątek i możliwości stają się częścią skarbu Kościoła; to, co posiadamy, pozostaje w naszej gestii, po to, byśmy tym jak najmądrzej zarządzali (zob. Dz 5:4; Ef 4:28; 1Tm 6:6-7,17-18); (3) składanie świadectwa (Dz 4:33; Mt 28:19-20); (4) troska o potrzeby materialne biednych (Dz 4:34; 1J 3:16-17). 33Przy tym apostołowie z wielką mocą#Dz 1:8; 6:8 składali świadectwo#Dz 2:40; 8:25 o zmartwychwstaniu Pana Jezusa,#Dz 4:2#4:33 Zmartwychwstanie było jednym z głównych tematów zwiastowania apostołów. a wielka łaska#Dz 11:23; 13:43; 14:3, 26; 15:11, 40; 18:27; 20:24, 32; Rz 3:24 spoczywała na nich wszystkich. 34Nikt też między nimi nie cierpiał niedostatku,#2Kor 8:14-15 ci bowiem, ilu ich było właścicielami gruntów lub domów, sprzedawali je,#Łk 12:33 przynosili pieniądze uzyskane ze sprzedaży#4:34 Postępowanie takie nie było wówczas koniecznością (Dz 5:4). Było ono wyrazem spontaniczności. Niektórzy postrzegają je jako błąd, twierdząc, że doprowadziło do zubożenia kościoła w Jerozolimie; inni uważają je za przygotowanie Kościoła do ewangelizacji świata (zob. Mk 10:21). NP nigdzie nie czyni ze sprzedaży dóbr zasady. Za to dobitnie przemawia za ich wykorzystaniem dla Królestwa Bożego (Ef 4:28; Flm 1-2). 35i kładli je u stóp apostołów; i rozdzielano każdemu zgodnie z tym, jaką miał potrzebę.#Dz 2:45; 5:2#4:35 Wierzący winni być pracowici (Ef 4:28).
Przykłady ofiarności Szczerość Barnaby i obłuda Ananiasza i Safiry
36Józef zaś, nazwany przez apostołów Barnabą,#Dz 11:22, 24, 30; 1Kor 9:6; Ga 2:1, 9, 13; Kol 4:10 co można przetłumaczyć jako Syn Zachęty, Lewita#Lb 8:19 rodem z Cypru,#Dz 15:39; 27:4#4:36 Józef, Ἰωσήφ, יוֹסֵף, czyli: dodający (Bóg), zwany Barnabą, opisany jest w Dz 9:27 jako ten, który wyciągnął rękę do Pawła; w Dz 11:22-25 jako przedstawiciel apostołów, człowiek dobry, pełen Ducha i wiary, jako ten, który w Tarsie odszukał apostoła Pawła; w Dz 13:1-4 jako prorok i nauczyciel wspólnoty w Antiochii; w Dz 13:4-6 jako towarzysz podróży Pawła i rzecznik atakowanych; w Dz 15:37-39 jako protektor Marka i oponent Pawła. Barnaba jest przykładem tego, (1) że wyzbycie się dóbr jest uwolnieniem się do rzeczy lepszych; (2) że w życiu trzeba stawiać na Bożą pełnię. 37po sprzedaniu posiadanej przez siebie roli przyniósł pieniądze i położył u stóp apostołów.
انتخاب شده:
Dzieje Apostolskie 4: SNPD4
هایلایت
به اشتراک گذاشتن
کپی
می خواهید نکات برجسته خود را در همه دستگاه های خود ذخیره کنید؟ برای ورودثبت نام کنید یا اگر ثبت نام کرده اید وارد شوید
Polish Bible © Ewangeliczny Instytut Biblijny, 2018
Wydanie cyfrowe przy współpracy z Platformą SzukajacBoga.pl. Dodatkowe informacje o SNP oraz wykaz skrótów użytych w przypisach znajdziesz klikając poniżej