منشاءِ امیدمان

آن کودک در آغل، امید بشریت بود. بی‌یار و ضعیف و بی‌جان، ولی سرشار از امید! عیسی سرشار از امید برای همه کسانی بود که او را به چشم می‌دیدند.

کاش می‌توانستیم اعضای انسانی خود را یک‌به‌یک تعویض کنیم. کاش می‌شد چشمانمان را بدهیم و چشمانی را تحویل بگیریم که همه چیز را از لنز امید می‌بینند. کاش می‌شد قلبمان را بدهیم و دلی بگیریم که به جای خون، امید به زندگی را در وجودمان به حرکت درآورد. کاش می‌شد زانو و پا و دست خود را که خسته می‌شوند و می‌لغزند و خطا می‌کنند را بدهیم و صاحب اعضایی شویم که بی‌اختیار امید را می‌پذیرند و به سوی آن می‌شتابند و بر آن استوار می‌مانند. و الی آخر...

گاهی یأس، تنها راه امید یافتن است. معتقدم که خدا می‌خواست انرژی وجود ما امیدمان باشد، امیدی که هرگز تمام نمی‌شود.

مزمور ۵:۶۲ ــ تنها برای خدا، ای جان من، در سکوت انتظار بکش! زیرا امید من از جانب اوست!

شخصی که می‌تواند علیرغم شرایط بد، امیدوار باشد، انسان بزرگی است.

مزمور ۱۱۶:۱۱۹ بر حسب وعده‌ات دست مرا بگیر تا زنده بمانم، و در امید خود سرافکنده نشوم!‌

آنکه تشخیص می‌دهد تنها امید است که بینشی واضح به او می‌دهد، انسان بزرگتری است.

مزمور ۱۹:۹۴ ــ در کثرت غصه‌های دل من، تسلی‌های تو جانم را شادمان می‌سازد.

بزرگترین کسی است که امید نحوهٔ زندگی‌اش می‌شود، همانطور که در این آیه آمده:

مزمور ۷:۳۹ ــ پس حال، خداوندگارا، در انتظار چه باشم؟ امیدم بر توست!

امروز باید امید خود را در شخص و کار عیسی مسیح قرار دهید. امروز، روزی است که باید همان امید را به یکی از آشنایان خود که می‌تواند از آن سود بَرَد پیشنهاد دهید. آن فرد کیست؟

مزمور ۱۱:۴۰ ــ و اما تو خداوندا، رحمتت را از من دریغ نخواهی داشت؛ محبت و وفاداری تو همواره مرا محافظت خواهد کرد.

به قلم اینگا-لیلگوزیک. جهت ذکر آیات از ترجمهٔ هزاره (NMV) استفاده شده است.