1«چرا قادر مطلق زمانها به جهت داوری تعیین نمی‌کند،

و چرا عارفانش هرگز روزهای او را به چشم نمی‌بینند؟

2برخی مرزها را جابه‌جا می‌کنند،

و گله‌هایی را می‌چرانند که غصب کرده‌اند.

3الاغِ یتیمان را می‌رانند،

و گاوِ بیوه‌زنان را به گرو می‌گیرند.

4نیازمندان را از راهْ برون می‌افکنند،

و فقیران زمین جملگی خویشتن را پنهان می‌سازند.

5اینک آنان همچون خران وحشی در بیابان،

به جهت کار خود در پی خوراک بیرون می‌روند،

و بیابانِ بَرَهوت به فرزندان ایشان خوراک می‌رساند.

6علوفۀ خویش را در صحرا درو می‌کنند،

و خوشه‌های پس‌مانده از تاکستانِ شریران را برمی‌چینند.

7برهنه و بی‌جامه شب را به سر می‌برند،

و در سرما پوششی ندارند.

8از بارانِ کوهساران تَر می‌شوند،

و از نبودِ سرپناه، صخره‌ها را در آغوش می‌گیرند.

9یتیم از پستان مادر ربوده می‌شود،

و طفلِ شخصِ فقیر به جهت گرو اسیر می‌گردد.

10برهنه و بی‌جامه به هر سو سرگردانند؛

با شکم گرسنه بافه‌ها را حمل می‌کنند.

11در میان ردیفهای درختان زیتون روغن می‌گیرند؛

تشنه‌لب چَرخُشت را پایمال می‌کنند.

12نالۀ آنان که در حال مرگند از شهر بلند است،

و جانهای مجروحان فریادِ کمک سر می‌دهد،

اما خدا بدکرداریِ آدمیان را ملاحظه نمی‌کند.

13«هستند کسانی که در برابر نور طغیان می‌کنند،

و راههای آن را نمی‌شناسند،

و در طریقهایش نمی‌مانند.

14قاتل سحرگاهان برمی‌خیزد

تا فقیر و نیازمند را بکُشد،

و شبانگاهان چون دزد می‌شود.

15چشم شخص زناکار انتظار غروب را می‌کشد،

و می‌گوید: ”چشمی مرا نخواهد دید“،

و روی خود را می‌پوشاند.

16در تاریکی به خانه‌ها نَقْب می‌زنند

و در روز، خویشتن را پنهان می‌کنند؛

ایشان با روشنایی بیگانه‌اند.

17برای جملۀ ایشان تاریکیِ غلیظ همچون صبح است،

چراکه مونسِ ترسهای تاریکیِ غلیظند.

18«همچون کف بر روی آبهایند؛

نصیبِ ایشان بر زمین، ملعون است،

و هیچ‌کس#24‏:18یا: ”هیچ پایمال‌کننده“، که منظور احتمالاً پایمال کنندۀ انگور در چَرخُشت است. به تاکستان ایشان نمی‌رود.

19چنانکه خشکسالی و گرما آبِ برف را می‌رباید،

همچنان هاویه نیز گنهکاران را.

20رَحِم، فراموششان می‌کند،

و کِرم، نوش جانشان؛

دیگر ذکری از ایشان نیست،

پس شرارت مانند درخت بریده می‌شود.

21«از زنِ نازای بی‌اولاد بهره‌کشی می‌کنند،

و بیوه‌زنان را دستگیری نمی‌نمایند.

22اما خدا به نیروی خویش قدرتمندان را برمی‌کَنَد؛

چون او برمی‌خیزد، هیچ‌کس از حیات خود مطمئن نتواند بود.

23ایشان را امنیت می‌بخشد، و بر آن تکیه می‌کنند،

اما چشمان او بر راههایشان است.

24چند صباحی سر‌افراز می‌شوند، و بعد نیست می‌گردند؛

پست می‌شوند، و مانند دیگران رخت برمی‌بندند،

و همچون سَرِ سنبله‌های گندم بریده می‌شوند.

25اگر جُز این است، کیست که مرا تکذیب کند،

و بطالت سخنم را آشکار سازد؟»

ایوبنمونه

کلام

دربارۀ اين برنامۀ مطالعه

برنامه‌های مطالعۀ مربوطه

آموزش دعا کردن به روش عیسی