Logo ya YouVersion
Elilingi ya Boluki

ម៉ាកុស 15

15
ណាពី​អ៊ីសា​នៅ​មុខ​លោក​ពីឡាត
1លុះ​ព្រលឹម​ឡើង​ពួក​អ៊ីមុាំ​ប្រជុំ​គ្នា ជា​មួយ​ពួក​អះលី‌ជំអះ ពួក​តួន និង​ក្រុម​ប្រឹក្សា​ជាន់​ខ្ពស់​ទាំង​មូល។ គេ​បាន​ចង​អ៊ីសា ហើយ​បញ្ជូន​គាត់​ទៅ​លោក​ពីឡាត។ 2លោក​ពីឡាត​សួរ​អ៊ីសា​ថា៖ «តើ​អ្នក​ជា​ស្ដេច​យូដា​មែន​ឬ?»។ អ៊ីសា​ឆ្លើយ​ថា៖ «លោក​ទេ​តើ ដែល​មាន​ប្រសាសន៍​ដូច្នេះ!»។ 3ពួក​អ៊ីមុាំ​បាន​យក​រឿង​ជា​ច្រើន មក​ចោទ​ប្រកាន់​អ៊ីសា។ 4លោក​ពីឡាត​សួរ​អ៊ីសា​ម្ដង​ទៀត​ថា៖ «ហេតុ​ដូច​ម្ដេច​បាន​ជា​អ្នក​មិន​ឆ្លើយ​អ្វី​សោះ​ដូច្នេះ? អ្នក​មិន​ឮ​ពាក្យ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ដែល​គេ​ចោទ​ប្រកាន់​អ្នក​ទេ​ឬ?»។ 5អ៊ីសា​ពុំ​បាន​ឆ្លើយ​ទៀត​ឡើយ​ជា​ហេតុ​នាំ​ឲ្យ​លោក​ពីឡាត​ងឿង‌ឆ្ងល់​ជា​ខ្លាំង។
លោក​ពីឡាត​កាត់​ទោស​ប្រហារ​ជីវិត​ណាពី​អ៊ីសា
6ជា​រៀង​រាល់​ឆ្នាំ ក្នុង​ឱកាស​បុណ្យ​រំលង លោក​ពីឡាត​តែង​លែង​អ្នក​ទោស​ម្នាក់ តាម​ពាក្យ​សុំ​របស់​បណ្ដា‌ជន។ 7មាន​បុរស​ម្នាក់ ឈ្មោះ​បារ៉ា‌បាស​ជាប់​ឃុំ‌ឃាំង​ជា​មួយ​ពួក​បះ‌បោរ ដែល​សម្លាប់​មនុស្ស​ម្នាក់​នៅ​ពេល​កើត​ចលា‌ចល។ 8បណ្ដា‌ជន​នាំ​គ្នា​ឡើង​ទៅ​ជួប​លោក​ពីឡាត​សុំ​ឲ្យ​លោក​ដោះ​លែង​អ្នក​ទោស​ម្នាក់ តាម​ទម្លាប់​ដែល​លោក​ធ្លាប់​អនុ‌គ្រោះ​ដល់​គេ។ 9លោក​ពីឡាត​មាន​ប្រសាសន៍​សួរ​ថា៖ «តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ចង់​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ដោះ​លែង​ស្ដេច​យូដា​ឬ?»។ 10លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ដូច្នេះ មក​ពី​លោក​ដឹង​ថា ពួក​អ៊ីមុាំ​បញ្ជូន​អ៊ីសា​មក​លោក ព្រោះ​ពួក​គេ​មាន​ចិត្ដ​ច្រណែន។
11ពួក​អ៊ីមុាំ​នាំ​គ្នា​បញ្ចុះ‌បញ្ចូល​បណ្ដា‌ជន​សុំ​ឲ្យ​លោក​ពីឡាត​ដោះ​លែង​បារ៉ា‌បាស​វិញ។ 12លោក​ពីឡាត​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​គេ​ម្ដង​ទៀត​ថា៖ «បើ​ដូច្នេះ តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ចង់​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ធ្វើ​អ្វី​ដល់​អ្នក​ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​ហៅ​ថា ស្ដេច​យូដា​នេះ?»។ 13គេ​ស្រែក​ឡើង​ថា៖ «ឆ្កាង​ទៅ!»។ 14លោក​ពីឡាត​សួរ​ថា៖ «តើ​អ្នក​នេះ​បាន​ប្រព្រឹត្ដ​អំពើ​អាក្រក់​អ្វី?»។ ប៉ុន្ដែ គេ​នាំ​គ្នា​ស្រែក​កាន់​តែ​ខ្លាំង​ឡើងៗ​ថា៖ «ឆ្កាង​ទៅ!»។ 15លោក​ពីឡាត​ចង់​បំពេញ​ចិត្ដ​បណ្ដា‌ជន ក៏​ដោះ​លែង​បារ៉ា‌បាស។ បន្ទាប់​ពី​បញ្ជា​ឲ្យ​គេ​វាយ​អ៊ីសា​នឹង​រំពាត់​រួច​ហើយ លោក​ប្រគល់​ទៅ​ឲ្យ​គេ​ឆ្កាង។
ទាហាន​មើល‌ងាយ និង​ធ្វើ​បាប​ណាពី​អ៊ីសា
16ពួក​ទាហាន​បណ្ដើរ​អ៊ីសា​ទៅ​ក្នុង​ទី‌ធ្លា​បន្ទាយ ហើយ​ហៅ​កង​ទាហាន​ទាំង​មូល​មក។ 17គេ​យក​អាវ​ពណ៌​ក្រហម​ទុំ​មក​ពាក់​ឲ្យ​អ៊ីសា រួច​យក​បន្លា​មក​ក្រង​ធ្វើ​ភួង​បំពាក់​ជា​មកុដ​លើ​ក្បាល​អ៊ីសា។ 18គេ​ក៏​នាំ​គ្នា​សំពះ​អ៊ីសា​ទាំង​ពោល​ថា៖ «សូម​គោរព​ថ្វាយ‌បង្គំ​ស្ដេច​យូដា!»។ 19គេ​យក​ផ្ដៅ​វាយ​ក្បាល​អ៊ីសា គេ​ស្ដោះ​ទឹក​មាត់​ដាក់​គាត់ ព្រម​ទាំង​លុត​ជង្គង់​ថ្វាយ‌បង្គំ​គាត់​ថែម​ទៀត​ផង។ 20ក្រោយ​ពី​បាន​ប្រមាថ​មើល‌ងាយ​អ៊ីសា​រួច​ហើយ ពួក​គេ​ដោះ​អាវ​ពណ៌​ក្រហម​ចេញ យក​អាវ​របស់​អ៊ីសា​មក​ពាក់​ឲ្យ​គាត់​វិញ ហើយ​បណ្ដើរ​យក​ទៅ​ឆ្កាង។
គេ​ឆ្កាង​ណាពី​អ៊ីសា
21ពេល​នោះ មាន​បុរស​ម្នាក់​ជា​អ្នក​ស្រុក​គីរ៉ែន​ត្រឡប់​មក​ពី​ចម្ការ គេ​ចាប់​បង្ខំ​គាត់​ឲ្យ​លី​ឈើ​ឆ្កាង​របស់​អ៊ីសា។ អ្នក​នោះ​ឈ្មោះ​ស៊ីម៉ូន ជា​ឪពុក​របស់​អលេ‌ក្សាន‌ត្រុស និង​រូភូស។ 22គេ​បណ្ដើរ​អ៊ីសា​មក​ដល់​កន្លែង​មួយ ឈ្មោះ “គាល់‌កូថា”ដែល​ប្រែ​ថា “ភ្នំ​លលាដ៍​ក្បាល”។ 23គេ​យក​ស្រា​ទំពាំង‌បាយ‌ជូរ​លាយ​ជា​មួយ​គ្រឿង‌ញៀន​ម្យ៉ាង មក​ឲ្យ​អ៊ីសា​ពិសា ប៉ុន្ដែ គាត់​ពុំ​បាន​ពិសា​ទេ។ 24គេ​ក៏​ឆ្កាង​អ៊ីសា ហើយ​យក​សម្លៀក‌បំពាក់​របស់​គាត់​មក​ចាប់​ឆ្នោត​ចែក​គ្នា។ 25គេ​ឆ្កាង​អ៊ីសា​នៅ​ម៉ោង​ប្រាំ​បួន​ព្រឹក។ 26គេ​សរសេរ​ប្រកាស​អំពី​ហេតុ​ដែល​គេ​ធ្វើ​ទោស​អ៊ីសា​ថា«ស្ដេច​ជន‌ជាតិ​យូដា»។ 27គេ​ក៏​បាន​ឆ្កាង​ចោរ​ព្រៃ​ពីរ​នាក់​ជា​មួយ​អ៊ីសា​ដែរ ម្នាក់​នៅ​ខាង​ស្ដាំ​អ៊ីសា ម្នាក់​ទៀត​នៅ​ខាង​ឆ្វេង​អ៊ីសា។ [ 28ហេតុ‌ការណ៍​នេះ​កើត​ឡើង ស្រប​តាម​សេចក្ដី​ដែល​មាន​ចែង​ទុក​ក្នុង​គីតាប​ថា «គាត់​ត្រូវ​គេ​រាប់​បញ្ចូល​ជា​មួយ​មនុស្ស​អាក្រក់»។] 29មនុស្ស‌ម្នា​ដើរ​កាត់​តាម​នោះ​ប្រមាថ​មើល‌ងាយ​អ៊ីសា ទាំង​គ្រវី​ក្បាល​ដាក់​គាត់ និង​ពោល​ថា៖ «នែ៎ អ្នក​រុះ​ម៉ាស្ជិទ ហើយ​សង់​ឡើង​វិញ​តែ​បី​ថ្ងៃ​អើយ 30សង្គ្រោះ​ខ្លួន​ឯង​ទៅ អញ្ជើញ​ចុះ​ពី​ឈើ​ឆ្កាង​មក!»។ 31រីឯ​ពួក​អ៊ីមុាំ និង​តួន ក៏​និយាយ​គ្នា​ចំអក​ឲ្យ​អ៊ីសា​ដូច​គេ​ដែរ ពួក​គេ​ពោល​ថា៖ «គាត់​បាន​សង្គ្រោះ​អ្នក​ឯ​ទៀតៗ តែ​មិន​អាច​សង្គ្រោះ​ខ្លួន​ឯង​បាន​ទេ!។ 32សូម​អាល់ម៉ា‌ហ្សៀស​ជា​ស្ដេច​អ៊ីស្រ‌អែល អញ្ជើញ​ចុះ​ពី​ឈើ​ឆ្កាង​ឥឡូវ​នេះ​មក ដើម្បី​ឲ្យ​យើង​ឃើញ និង​ជឿ​ផង!»។ អ្នក​ដែល​ជាប់​ឆ្កាង​ជា​មួយ​អ៊ីសា ក៏​ជេរ​ប្រមាថ​អ៊ីសា​ដែរ។
ណាពី​អ៊ីសា​ស្លាប់
33នៅ​ពេល​ថ្ងៃ​ត្រង់ ស្រាប់​តែ​ផែនដី​ទាំង​មូល​ងងឹត​សូន្យ រហូត​ដល់​ម៉ោង​បី​រសៀល។ 34នៅ​វេលា​ម៉ោង​បី​រសៀល អ៊ីសា​ស្រែក​អង្វរ​ខ្លាំងៗ​ថា៖ «អេទ្បយ អេឡយ ឡាម៉ា‌សាបាច់‌ថានី?» ពាក្យ​នេះ​ប្រែ​ថា «ឱ​អុលឡោះ​ជាម្ចាស់នៃ​ខ្ញុំ អុលឡោះ‌ជាម្ចាស់នៃ​ខ្ញុំ​អើយ ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ទ្រង់​បោះ‌បង់​ខ្ញុំ​ចោល​ដូច្នេះ?»35អ្នក​ខ្លះ​ឈរ​នៅ​ទី​នោះ បាន​ឮ​ពាក្យ​របស់​អ៊ីសា​ក៏​ពោល​ថា៖ «ឃើញ​ទេ! គាត់​ហៅ​ណាពី​អេលី‌យ៉េស!»។ 36មាន​ម្នាក់​រត់​ទៅ​យក​សារាយ​ស្ងួត ជ្រលក់​ទឹក​ខ្មេះ​ជោក រុំ​ជាប់​នៅ​ចុង​ត្រែង​មួយ​ដើម ហុច​ឲ្យ​អ៊ីសា​ពិសា​ទាំង​ពោល​ថា៖ «ចាំ​មើល​មើល៍ តើ​អេលី‌យ៉េស​មក​យក​គាត់​ចុះ​ពី​ឈើ​ឆ្កាង​ឬ​ទេ?»។
37រីឯ​អ៊ីសា​វិញ គាត់​បន្លឺ​សំឡេង​យ៉ាង​ខ្លាំង រួច​រលត់​វិញ្ញាណ​ទៅ 38វាំងនន​នៅ​ក្នុង​ម៉ាស្ជិទ​រហែក​ជា​ពីរ តាំង​ពី​លើ​រហូត​ដល់​ក្រោម។ 39នាយ​ទាហាន​រ៉ូម៉ាំង ដែល​ឈរ​នៅ​ខាង​មុខ​អ៊ីសា ឃើញ​អ៊ីសា​រលត់​វិញ្ញាណ​របៀប​នេះ ក៏​ពោល​ឡើង​ថា៖ «បុរស​នេះ​ពិត​ជា​បុត្រា​របស់​អុលឡោះ​មែន!»។
40មាន​ស្ត្រីៗ​ខ្លះ​ទៀត មើល​ពី​ចម្ងាយ ក្នុង​ចំណោម​ស្ដ្រី​ទាំង​នោះ មាន​នាង​ម៉ារី​ជា​អ្នក​ស្រុក​ម៉ាដាឡា នាង​ម៉ារី​ជា​ម្ដាយ​របស់​យ៉ាកកូប​តូច និង​យ៉ូសេ្វ ព្រម​ទាំង​នាង​សាឡូមេ​ផង។ 41ស្ដ្រី​ទាំង​នោះ​មក​ជា​មួយ ហើយ​បម្រើ​អ៊ីសា តាំង​ពី​អ៊ីសា​នៅ​ស្រុក​កាលី‌ឡេ​ម៉្លេះ។ មាន​ស្ដ្រីឯ​ទៀតៗ​ជា​ច្រើន បាន​ឡើង​មក​ក្រុង​យេរូ‌សាឡឹម​ជា​មួយ​អ៊ីសា​ដែរ។
ការ​បញ្ចុះ​សព​ណាពី​អ៊ីសា
42ថ្ងៃ​នោះ ជា​ថ្ងៃ​ដែល​គេ​រៀប‌ចំ​បុណ្យ​រំលង គឺ​មួយ​ថ្ងៃ​មុន​ថ្ងៃ​ជំអាត់។ លុះ​ដល់​ល្ងាច 43យូសុះ​ជា​អ្នក​ស្រុក​អើរី‌ម៉ាថេ មក​ដល់ លោក​ជា​សមាជិក ដែល​មាន​កេរ្ដិ៍​ឈ្មោះ​ល្អ ក្នុង​ក្រុម​ប្រឹក្សា​ជាន់​ខ្ពស ហើយ​លោក​ក៏​រង់‌ចាំ​នគរ​របស់​អុលឡោះ​ដែរ។ លោក​មាន​ចិត្ដ​ក្លាហាន​ហ៊ាន​ទៅ​ជួប​លោក​ពីឡាត​សុំ​យក​សព​អ៊ីសា។ 44លោក​ពីឡាត​នឹក​ឆ្ងល់​ណាស់ ដោយ​ឮ​ថា​អ៊ីសា​ស្លាប់​យ៉ាង​ឆាប់​ដូច្នេះ។ លោក​ហៅ​នាយ​ទាហាន​មក​សួរ​ឲ្យ​ដឹង​ថា អ៊ីសា​ស្លាប់​យូរ​ហើយ​ឬ។ 45បន្ទាប់​ពី​បាន​ទទួល​សេចក្ដី​រាយ‌ការណ៍​ពី​នាយ​ទាហាន​រួច​ហើយ លោក​ក៏​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​គេ​ប្រគល់​សព​ទៅ​យូសុះ។
46យូសុះ​ទិញ​ក្រណាត់​ផាឌិប លោក​យក​សព​អ៊ីសា​ចុះ​ពី​ឈើ​ឆ្កាង ហើយ​រុំ​នឹង​ក្រណាត់​រួច​ដាក់​ក្នុង​រូង​ថ្ម​មួយ​ដែល​គេ​ដាប់​ធ្វើ​ជា​ផ្នូរ។ បន្ទាប់​មក លោក​ប្រមៀល​ថ្ម​មួយ​ដុំ​បិទ​មាត់​ផ្នូរ។ 47នាង​ម៉ារី​ជា​អ្នក​ស្រុក​ម៉ាដាឡា និង​នាង​ម៉ារី ជា​ម្ដាយ​យ៉ូសេ្វ នាំ​គ្នា​មើល​កន្លែង​ដែល​គេ​បញ្ចុះ​សព​អ៊ីសា។

Tya elembo

Kabola

Copy

None

Olingi kobomba makomi na yo wapi otye elembo na baapareyi na yo nyonso? Kota to mpe Komisa nkombo