“เฮ๊โก๊เหร่อ, เด๊อ ซีเกล เตเพร เพร เนอ, อา เก่ เตเนหนื่ออื่อเฮ๊อ เน๊อ อา เก่ แบ๊แถ่ หี่แถ่โล เตเม เก่เฮ๊เรอ, อา เก่ ลอ บ๋า เต ปา เนอ อา เบ่ โอ่แน แด๊แม๊ เหร่อ. โต่เด๊อ อา เมโทเมปลื๊อ ลอ หี่ เออเตเม เนอหม่า, อารือ อา โป่ ปา แอ หม่า อา โป่โต่ แอ เร๊อ อา เบ่ ซิเง เหร่อ. อา เก่ เมเหร่อ ฮู๊เนอโต่, เรอ อา เก่ แบ๊แถ่เหร่อ อาหี่ กู่ปย๊า, เร๊อ อา เก่ เมแถ่ โทปลื๊อเบ๊ อาหี่ เออเนอ โต่ เฮ๊เนอ, ล๋อ แกแย เด๊อ อา แม๊เถอะ อา เมเตเร๊แถ่ โอ่แก อาหี่ เออเต๊เห่เนอ, อู เก่ งยาโคร ลอ ลู ปา. เหย่ซี เก่ เฮ๊ แลแค เน๊อ, ‘แกแย เออเตเพร ช๊อแถ่ เกอเร๊อ อาหี่ เร๊อ อา เมปลื๊อเมโทเบ๊ เกอเร๊อ โต่ วา.’