Job 6:1-17

Maar Job antwoordde en zei: Och, werd mijn verdriet maar eens nauwkeurig gewogen, en legden ze al mijn ellende maar bij elkaar in een weegschaal! Want het is nu zwaarder dan het zand van de zeeën; daarom zijn mijn woorden ondoordacht. Want de pijlen van de Almachtige zijn in mij, mijn geest drinkt het vergif ervan; de verschrikkingen van God staan tegen mij opgesteld. Balkt de wilde ezel bij het malse gras? Loeit het rund bij zijn voer? Wordt het smakeloze gegeten zonder zout? Zit er smaak aan het wit van een ei? Mijn ziel weigert dat aan te raken; het is als ziekmakend voedsel voor mij. Och, werd mijn begeerte maar vervuld, en gaf God mij maar waarop ik hoop! Was God maar zo goed dat Hij mij verbrijzelde, dat Hij Zijn hand losmaakte en een einde aan mij maakte! Dat zou nog een troost voor mij zijn, ik zou opspringen in mijn droefheid als Hij mij niet spaarde; want ik heb de woorden van de Heilige niet verloochend. Wat is mijn kracht, dat ik nog zou kunnen hopen? Of wat is het doel waarvoor ik mijn leven zou willen verlengen? Is mijn kracht soms de kracht van stenen? Is mijn vlees soms van brons? Of is er in mij geen hulp meer voor mezelf, en is de wijsheid uit mij verdreven? Wie wanhopig is, mag van zijn vriend goedertierenheid verwachten; of hij zou de vreze van de Almachtige verlaten. Mijn broeders hebben trouweloos gehandeld, als een beek; zij gaan voorbij als stromende beken, die donker zijn van het ijs, waarin de sneeuw zich verbergt. Op het moment dat zij weer stromen, verdwijnen zij; als het warm wordt, drogen zij op van hun plaats.