Buiten en binnen

De verlamde man werd elke dag naar de tempel gebracht en daar bij de poort neergezet. Dat betekent: de man zat búiten de tempel. Zoals dat ook hoorde, want verlamden of onvolmaakten mochten de tempel niet betreden. Dus zat de verlamde man daar dag aan dag, in de buurt van de aanwezigheid van God, maar nooit mocht hij bínnenkomen. Hij was dichtbij en toch eindeloos ver weg.

Hoe zou dat voor de man zijn geweest? Zal hij gefantaseerd hebben hoe het binnen in de tempel zou zijn? Zou hij aan bekenden gevraagd hebben om te beschrijven wat daarbinnen allemaal te zien was? Zou hij ernaar verlangd hebben om bij de tempel naar bínnen te gaan?

Ik denk het wel. Dat maak ik namelijk op uit de eerste reactie van de verlamde man nadat hij genezen is. Wat doet hij? Rent hij naar zijn ouders om hen te laten zien dat hij genezen is? Roept hij eerst zijn vrienden en familie erbij? Nee, het eerste dat hij doet is de tempel binnengaan. “Hij sprong op, ging staan en begon te lopen. Daarna ging hij samen met hen de tempel binnen” (Handelingen 3:8, NBV).

Er zijn veel mensen die het spannend vinden om de intimiteit van God binnen te gaan. Zij komen dichtbij, maar blijven tegelijk eindeloos ver weg. Binnentreden betekent dat je je overgeeft, dat je identiteit door Christus gekleurd wordt. Veel mensen nemen genoegen met een plekje bij de poort. De verlamde man nodigt ons vandaag uit om binnen te treden, om dichtbij te komen. Blijf vandaag niet buiten zitten, maar treed binnen. De Vader wacht.