Als je verwachtingen te laaggespannen zijn

De verlamde man hoopte op een aalmoes. "Toen hij zag dat Petrus en Johannes de tempel wilden binnengaan, vroeg hij om een aalmoes" (Handelingen 3:3, NBV). De verwachtingen van de verlamde waren laag gespannen. Hij verwachtte niet veel en vroeg daarom weinig. Niet alleen waren zijn benen verlamd, maar ook zijn voorstellingsvermogen. Hij kon zich niet indenken dat hij vandaag iets meer zou krijgen dan een aalmoes, dus vroeg hij om een fooi.

Soms vragen we om het verkeerde. Zijn we door het leven zo gebutst en geslagen dat we niet verder komen dan kracht vragen voor vandaag, bescherming voor het kwade, hulp bij het gewone? Dan vragen we zonder rekening te houden met de kracht van Pasen en Pinksteren. Want vanaf de opstanding van Jezus en de uitstorting van de Heilige Geest kan alles. We kunnen vragen om datgene wat we voor onmogelijk houden.

Wat had de verlamde man willen vragen? Zijn diepste verlangen was om bínnen te gaan. Tot intimiteit met God te komen. Daarvoor moesten eerst zijn benen het weer doen, want als verlamde mocht hij de tempel niet binnengaan. Hij verlangde ten diepste zo veel en hij vroeg zo weinig.

Wat als jij en ik vandaag een moment stilstaan bij onze diepste verlangens? En wat als wij onze gebeden zouden afstemmen op die verlangens? Laten we niet langer vragen om een aalmoes om de dag door te komen, maar laten we gaan bidden met vrijmoedigheid en verwachting. Laten we bidden alsof onze benen het weer doen. Laten we bidden met een voorstellingsvermogen dat springlevend is.