Als de wanhoop je nabij isVoorbeeld

Als alles duister wordt

Het is één en al duisternis in dit lied van de Korachieten. De Korachieten waren deurwachters en zangers in de tempel. Ze prezen God. Van hen verwacht je misschien lofliederen, maar niet zo'n lied over diepe duisternis, zoals deze psalm. Je zou er mismoedig en verdrietig van worden.

Toch vind ik dit een enorm bemoedigende psalm. Waarom? Omdat de psalmdichter geen mooi weer speelt. Omdat hij zich veilig genoeg voelt om God te bestoken met zijn vragen: “God, zeg eens, ik roep U elke dag aan. Als ik dood ben kunt U geen wonderen meer doen, toch? Hoe zit dat? Gaat U nog iets doen? Hoor eens God, er is geen uitweg meer. Hoe zie ik Uw liefde als ik dood ben? Ik blijf roepen, maar het lijkt of U me niet hoort. Het voelt zelfs alsof U mij verstoot....”

Heftig. Rauw. Maar ook eerlijk. En dat laatste bemoedigt me. We hoeven niet te doen alsof we het leven met God helemaal begrijpen. We mogen echt zijn. We mogen onze vragen bij God neerleggen of ze misschien zelfs wel uitschreeuwen. Twijfel en vragen maken je echt geen slechte gelovige. Sterker nog, twijfel en vragen helpen je om God te vinden. 

Echt? Ja, ik denk het wel. Wie in de put durft te zitten, wie zich durft te laten omhullen door het duister, zal op zoek gaan naar de lichtpuntjes. Maar wie blijft doen alsof het leven altijd mooi en makkelijk is en het duister blijft ontlopen, omdat het bang maakt, gaat dat licht niet zien. Durf soms gewoon maar toe te geven dat je de uitweg niet ziet. Durf het duister in de ogen te kijken. Het is niet leuk om in het donker te zitten. Het is frustrerend. Misschien maakt het je bang of boos. Ga zitten op de bodem van die put. Haal diep adem. Vraag je af, wat je bang maakt. Gooi je angst eruit. Je vragen. Gooi je boosheid eruit. Het lucht op. Laat het duister maar even het duister zijn. Dat mag. Soms raken we zo beangstigd door het duister dat we in blinde paniek gaan zoeken naar de uitgang. We slaan om ons heen. We stoten ons overal aan. We bezeren ons. Maar als je de tijd neemt en je ogen laat wennen aan het duister, merk je misschien dat piepkleine lichtpuntje op dat je helpt de uitgang te vinden.

En dan het einde van deze Psalm. Geen antwoorden. Geen verzachtende woorden. De schreeuw blijft in de stilte hangen en nagalmen: Waar bent U God? Alles blijft stil. Misschien ligt het antwoord wel in de stilte verborgen….

Gebed:

God, Bron van Licht,

als het donker is

en de weg onzichtbaar

laat Uw liefde dan opvlammen

als een helder vuur.

Als ik niet meer weet 

waar naar toe

en ik de weg kwijt ben

laat Uw liefde dan opvlammen

om me te verwarmen.

Als ik niet meer weet

hoe verder en ik verstar

laat uw liefde dan opvlammen

als helend vuur,

heilige grond,

om stil te worden

en kracht te vinden.