Vijf eenvoudige getuigen

Door Sabina Wurmbrand

Toen predikanten, priesters, pastoors en leken in communistisch Roemenië werden gearresteerd, getuigden in hun plaats vrouwen. De communisten waren verbaasd vrouwen te zien werken zoals de mannen voor God hadden gewerkt en ze wisten niet wat ze met ons aan moesten. Na twee jaar stuurden ze sommigen naar gevangenissen en de slavenkampen in Siberië, en zelfs daar waren vrouwen getuigen voor Christus.

In een van die kampen was er een groep van vijf eenvoudige boerinnen die getuigden van Christus. Ze baden samen met de gevangenen en brachten sommigen tot Christus. ‘s Nachts kwam een communistische officier of bewaker naar hun cel en vroeg om gebed. "Mijn vrouw is erg ziek," zeiden ze dan. "Wilt u alstublieft voor haar bidden? Maar alsjeblieft, niemand mag het weten."

Op een dag kwamen acht mannelijke criminelen naar hun gevangeniscel. De vrouwen waren bang, maar een van de criminelen zei: "Wees niet bang. We willen alleen dat jullie met ons bidden." Daar knielden ze, christelijke vrouwen in handen van de communisten. De vrouwen waren hongerig, geslagen en rilden van de kou, maar machtig en sterk in de Heere. Toen bekend werd dat zij zielen wonnen voor Christus, zei een nieuwe gevangenisdirecteur tegen de vijf vrouwen: "Van ons communisten mogen jullie niet meer over God spreken. Als jullie doorgaan, zullen we jullie straffen." Maar onze zusters gingen door; ze konden niet anders. De Heere was van hen en zij waren van Hem. Ze konden nooit ophouden te spreken over Jezus, Die zijn leven voor hen gaf.

Op een dag beval de gevangenisdirecteur onze zusters zich uit te kleden, waarna hij duizenden gevangenen om zich heen verzamelde. Op blote voeten en met alleen hun shirts aan, werden onze zusters gedwongen om op het ijs te gaan staan. De directeur vertelde hun vervolgens dat ze daar moesten blijven staan met de andere gevangenen die hen aanstaarden, totdat ze beloofden niet meer over God of Christus te spreken.

Op blote voeten op het ijs in Siberië staand, begonnen onze vijf zusters de Heere te prijzen. De directeur was boos. "Als jullie niet onmiddellijk ophouden, laat ik de honden los," schreeuwde hij tegen de vijf vrouwen. Nog steeds blootsvoets op het ijs, vielen onze zusters op hun knieën en begonnen te bidden: "Onze Vader, die in de hemel zijt ...".

De honden werden losgelaten, en de andere gevangenen bleven stil. Toen stopten de honden een paar centimeter voor onze christelijke zusters en gingen op het ijs zitten. "Het is een wonder van God!" riepen de gevangenen.

Uit angst voor een gewelddadige uitbraak van de gevangenen, nam de gevangenisdirecteur de zusters mee naar hun gevangeniscel en stuurde een vrouwelijke Joodse arts om hen te onderzoeken. Toen de dokter terugkwam bij de directeur, zei ze: "Meneer de officier, de gevangenen zijn in orde. Ze hebben niets, zelfs geen verkoudheid." De gevangenisdirecteur zei: "U bent arts. U bent een vrouw van de wetenschap. Hoe kunt u mij zoiets vertellen? Kunt u mij als arts een verklaring geven?" De Joodse arts antwoordde: "Mijnheer de officier, u had de beste verklaring toen u de christenen hoorde zeggen: 'Onze Vader, die in de hemelen zijt.'

Hoe ga jij om met tegenstand? Blijf je van God getuigen, ook als het je iets kost?