Rechabeam zamieszkał w Jerozolimie i przebudował niektóre miasta Judy na twierdze. Były to: Betlejem, Etam, Tekoa, Bet-Sur, Socho, Adullam, Gat, Maresza, Zyf, Adoraim, Lakisz, Azeka, Sorea, Ajalon i Hebron — były to miasta warowne na obszarze Judy i Beniamina.
Rechabeam umocnił te twierdze, ustanowił w nich książąt i zaopatrzył je w składy żywności, oliwy i wina. Każde też z miast wyposażył w tarcze i dzidy i w ten sposób wydatnie je dozbroił. Tak więc należały do niego Juda i Beniamin.
Kapłani natomiast i Lewici, rozsiani po całym Izraelu, przybywali do niego z całego ich obszaru. Lewici bowiem porzucali swoje pastwiska i swoje posiadłości, a ruszali do Judy i do Jerozolimy, ponieważ Jeroboam i jego synowie odsunęli ich od posług kapłańskich na rzecz PANA. Zamiast nich ustanowili sobie innych kapłanów. Mieli oni obsługiwać świątynki, służyć bożkom w postaci kozłów i cielców, które Jeroboam tam poustawiał. Za nimi, ze wszystkich plemion Izraela, przybywali do Jerozolimy też ci, którzy całym sercem pragnęli żyć według woli PANA, Boga Izraela, i Jemu, PANU, Bogu swoich ojców, składać ofiary. Przez to wzmocnili królestwo Judy i wsparli Rechabeama, syna Salomona — na trzy lata, ponieważ przez trzy lata kroczyli drogą Dawida i Salomona.
Rechabeam pojął sobie za żonę Machalat, córkę Jerimota, syna Dawida, oraz Abihail, córkę Eliaba, syna Jessaja. Urodziła mu ona synów: Jeusza, Szemariasza i Zahama. Po niej pojął za żonę Maakę, córkę Absaloma, która urodziła mu Abiasza, Attaja, Zizę i Szelomita. Rechabeam jednak kochał Maakę, córkę Absaloma, bardziej niż pozostałe żony i nałożnice, bo miał osiemnaście żon, sześćdziesiąt nałożnic i był ojcem dwudziestu ośmiu synów oraz sześćdziesięciu córek. Na czele swoich dzieci Rechabeam postawił Abiasza, syna Maaki. Jego bowiem, księcia wśród braci, Rechabeam zamierzał uczynić królem. Król postąpił też rozsądnie, rozpraszając swoich synów po całym obszarze Judy i Beniamina, po wszystkich warownych miastach. Rozsyłając ich tam, zadbał, by żyli dostatnio i mieli mnóstwo żon.