Przypowieści Salomona 15:1-17

Łagodna odpowiedź uśmierza zapalczywość, a słowo, które obraża podnieca gniew. Język mędrców zdobi wiedza, a usta głupców tryskają niedorzecznością. Na każdym miejscu są oczy WIEKUISTEGO, spoglądają na złe i dobre. Łagodność języka należy do drzewa Życia, a w nim przewrotność zadaje rany duchowi. Głupiec gardzi napominaniem ojca, a kto zwraca uwagę na przestrogę – nabierze rozumu. W domu sprawiedliwego jest wiele zapasów; a w dorobku niegodziwca panuje zamieszanie. Usta mędrców rozsiewają wiedzę, a serce głupców – nieprawdę. Ofiara niegodziwych jest ohydą dla WIEKUISTEGO, a modlitwa prawych Jego upodobaniem. Droga niegodziwego jest ohydą dla WIEKUISTEGO, ale miłuje tego, co się ugania za sprawiedliwością. Surowa kaźń spotyka tego, kto opuszcza prawdziwą drogę; kto nienawidzi napomnienia – musi zginąć. Kraina Umarłych i zatracenie są otwarte przed WIEKUISTYM; o ileż bardziej ludzkie serca. Szyderca nie lubi, by go napominano oraz nie bywa u mędrców. Wesołe serce wypogadza oblicze, a w strapieniu serca i duch znękany. Serce rozumnego szuka wiedzy, a oblicza kpiarzy karmią się głupotą. Wszystkie dni biednego są smutne; ale kto jest właściwego usposobienia, ma ustawiczne wesele. Lepsza odrobina w bojaźni WIEKUISTEGO, niż wielki skarb, a przy tym niepokój. Lepsza porcja jarzyny i do tego miłość, niż utuczony byk, a przy tym nienawiść.

Bezpłatne plany czytania i rozważania na temat: Przypowieści Salomona 15:1-17