Przypowieści Salomona 31:10-31

Dzielną kobietę – któż ją znajdzie? Daleko ponad korale sięga jej wartość. Na niej polega serce męża, i nie zabraknie mu dobytku. Dobrze mu świadczy – a nie źle, po wszystkie dni swojego życia. Szuka wełny i lnu; ochoczo się krząta swą dłonią. Podobna jest do okrętów kupca, bowiem z daleka sprowadza swój chleb. Wstaje dopóki jeszcze noc; wydziela żywność dla swojego domu i zwykłe zatrudnienie dla swych służebnic. Myśli o polu i je nabywa; zasadza winnicę z owocu swoich rąk. Mocą przepasuje swe biodra i krzepko porusza swe ramiona. Uważa, by dobry był jej produkt; w nocy nie gaśnie jej światło. Swoją ręka sięga po wrzeciona, a jej palce ujmują przęślicę. Swoją dłoń otwiera biednemu i swe ręce wyciąga ku ubogiemu. Nie obawia się śniegu na swoim domu, bo cały jej dom ubrany jest w szkarłat. Sporządza sobie kobierce; bisior i purpura stanowią jej szatę. Jej mąż jest poważany w bramach, gdy zasiada ze starszyzną kraju. Przygotowuje też zarzutki i je sprzedaje, a pas podaje kramarzowi. Jej strojem jest moc, wspaniałość i z uśmiechem spogląda na przyszły dzień. Swe usta otwiera z mądrością, a na jej języku uprzejma nauka. Czuwa nad porządkiem swojego domu i chleba próżniactwa nie jada. Jej synowie występują i nazywają ją szczęśliwą, a jej mąż ją wysławia: Wiele niewiast dzielnie się pokazało, jednak ty przewyższasz je wszystkie. Ułudą jest wdzięk, a piękność ulotna; lecz bogobojna niewiasta godna jest chwały. Oddajcie jej owoc jej rąk, a w bramach niechaj ją sławią jej czyny.