Dzieje 15
15
Spory wokół nauczania nie‐Żydów
1 # Rdz 17,10; Kpł 12,3; Dz 15,5.24; Ga 5,2 Po pewnym czasie do Antiochii#Antiochia w czasach rzymskich była stolicą prowincji zwanej Syrią. Tu stacjonował legat rzymski wraz z podległymi mu legionami: III (Gallica), VI (Ferrata), X (Fretensis) i XII (Fulminata). Nic więc dziwnego, że do tego miasta ściągali różni ludzie, którym zależało na zdobywaniu wpływów. Syryjskiej przybyli z Judei pewni ludzie, którzy swoim nauczaniem zaczęli wierzącym mącić w głowach. Głosili bowiem, że jeśli ktoś nie będzie przestrzegać religijnych rytuałów – szczególnie tych wynikających z żydowskich tradycji – a więc na przykład nie będzie się poddawał obrzędom takim jak obrzezanie, nie zostanie zbawiony. 2#Ga 2,1‐10W związku z tym we wspólnocie powstał potężny spór i rozgorzała wielka dyskusja między Pawłem i Barnabą z jednej strony a owymi przybyszami z drugiej. Ostatecznie postanowiono, iż Paweł, Barnaba, a także kilku zaufanych braci udadzą się do Apostołów oraz do zwierzchników społeczności wierzących w Jerozolimie w celu rozstrzygnięcia tego sporu. 3#Dz 14,27I tak, oficjalnie wydelegowani przez wspólnotę, ruszyli do Jerozolimy#Opisywane wydarzenia dzieją się ok. 14 lat po nawróceniu się Pawła. W podróż tę zabrał również Tytusa, o czym dowiadujemy się z Ga 2,1‐10. szlakiem przez Fenicję i Samarię. W drodze – wszędzie, gdzie tylko spotykali braci i siostry w Chrystusie – opowiadali o tym, jak poganie zaczęli się nawracać. Z tego powodu wielka radość ogarniała wszystkich wierzących. 4#Dz 14,27Gdy już dotarli do Jerozolimy, zostali tam serdecznie przyjęci przez wspólnotę, a zwłaszcza przez Apostołów oraz zwierzchników tamtejszej społeczności. Im również opowiedzieli wszystko, czego Bóg zechciał przez nich dokonać. 5#Dz 15,10‐11; Ga 5,2.6; Ga 6,12‐13; Ga 6,15Jednak pewni ludzie, wywodzący się z grona faryzeuszy, wystąpili przeciwko nim z zarzutami, twierdząc, iż należy wymagać od pogan obrzezywania się i przestrzegania Prawa Mojżeszowego.
6W tej sytuacji Apostołowie oraz zwierzchnicy wspólnoty jerozolimskiej zebrali się, by wspólnie rozważyć powstałą kwestię. 7#Dz 10,44; Dz 11,15A kiedy spór rozgorzał między nimi, wystąpił Piotr i tak przemówił do wszystkich:
— Mężowie, bracia! Sami wiecie, że jakiś czas temu Bóg zlecił mi zadanie otwarcia nie‐Żydom drogi do poznania odwiecznej Dobrej Wiadomości o ratunku w Chrystusie, aby również i oni mogli mieć szansę złożenia swej ufności w PANU#Piotr odnosi się do zadania, które miał wykonać w domu centuriona Korneliusza (zob. rozdz. 10).. 8#Dz 1,24; Dz 10,44‐47; Dz 11,15‐17I wtedy też Święty Bóg, który sam jest najlepszym znawcą ludzkich serc, wydał o nich świadectwo, przez udzielenie im swego Ducha#Gr. TO PNEUMA TO HAGION (por. Dz 10,44‐45)., podobnie jak i nam. 9#Dz 10,34‐35.43; Dz 11,12; Rz 10,12Nie uczynił żadnej różnicy między nami a nimi, gdyż to On oczyszcza te serca, które przychodzą do Niego z ufnością. 10#Mt 11,30; Mt 23,4; Dz 15,19; Ga 3,10; Ga 5,1Dlaczego zatem wystawiacie teraz Boga na próbę, rozważając kwestię, czy na kark uczniów PAŃSKICH należy nałożyć jarzmo, którego nie tylko my, ale i nasi ojcowie nie mieliśmy siły dźwigać? 11#Rz 3,24; Ga 2,16; Ga 3,10‐12; Ga 3,28; Ga 5,4; Ef 2,4‐8.10Przecież jest oczywiste, iż zbawienia można dostąpić jedynie przez skorzystanie z łaskawości Jezusa, naszego PANA#Por. Ef 2,8‐9., co ma zastosowanie zarówno do nas, jak i do nich!
12 # Dz 14,27; Dz 15,4 Po tych słowach wszyscy zebrani zamilkli i wysłuchali relacji Barnaby oraz Pawła, którzy opowiedzieli, jakich znaków i cudów dokonał Bóg, używając ich pośród pogan. 13#Dz 12,17; Dz 21,18Gdy skończyli, powstał Jakub#Wspomniany tutaj Jakub nie był Apostołem. Przez historyków zwany jest Jakubem Sprawiedliwym. Po śmierci Apostoła Jakuba, brata Jana (por. Dz 12,2), zwanego Jakubem Starszym lub Starym, Jakub Sprawiedliwy objął przewodnictwo w społeczności wierzących w Jerozolimie. Być może z tego powodu, że był członkiem ziemskiej rodziny Jezusa (por. Mt 13,55), cieszył się wśród wierzących wielkim autorytetem. Był to jeden z filarów judaizującego stronnictwa we wspólnocie jerozolimskiej. To on był autorem Listu Jakuba. i przemówił takimi słowami:
— Mężowie, bracia! Wysłuchajcie proszę i mnie! 14#Łk 1,68; Dz 13,47; Dz 15,7‐9; Rz 9,26Szymon wyjaśnił nam, jak Bóg patrzy na pogan i w jaki sposób czyni z nich swój Lud. 15#Am 9,11‐12; Rz 15,9‐12; Rz 16,26Jest to zgodne z tym, co zostało zapisane u Proroków:
16 # Am 9,11‐12 „Pewnego dnia odbuduję dom Dawida.
Podniosę go z ruiny i na nowo umocnię,
17 aby mogły mnie odnaleźć również inne narody;
wszyscy, którzy poznają moją naturę # Dosł. „nad którymi jest wzywane moje imię”. ”.
– Tak mówi PAN, który sam tego dokona # Por. Am 9,11‐12. Tekst ten jest trudny do przełożenia i zinterpretowania, gdyż obie dostępne obecnie wersje (hebrajska oraz grecka – wg Septuaginty oraz NT) różnią się od siebie. Redakcja NPD przyjęła więc kompilację tych tekstów wg znaczenia kontekstualnego. .
18 # Iz 45,21‐23 Sprawy te znane są od wieków, 19#Dz 3,19; Dz 15,10dlatego uważam, iż nie należy stawiać żadnych przeszkód tym spośród pogan, którzy zwracają się ku Bogu, 20#Wj 20,4; Kpł 17,10‐16; Dz 17,29; 1 Kor 8,7; 1 Kor 10,7lecz jedynie napisać do nich, by trzymali się z dala od plamienia samych siebie haniebnym czczeniem posągów i obrazów#Dynamiczne rozwinięcie słowa „bożków” (gr. idolon) uwzględniające kontekst tego słowa, które w identycznej formie zostało użyte w Septuagincie w Wj 20,4 w zapisie danym przez Boga Izraelowi o zakazie wykonywania jakichkolwiek wizerunków (obrazów i posągów) i oddawania im czci. Najwyższy nazywa bożkami wszystko, czemu lub komu ludzie oddają chwałę w sposób choćby tylko zbliżony do tego, jak powinni oddawać chwałę Jemu samemu, tzn. Jedynemu Bogu. Dokładnie taki sens i przekaz znajduje się w tym fragmencie Biblii Hebrajskiej, gdzie są użyte odpowiednio hebrajskie słowa pesel („posąg”) i temunah („obraz”, „odwzorowanie”, „manifestacja”, „duchowa zjawa”, „ukazująca się postać”)., które są niczym innym jak bożkami, a oddawanie im czci jest duchowym cudzołóstwem#Gr. porneia. Inne przekłady sugerują, iż Jakub zaproponował napisanie do pogan, by „powstrzymywali się od nierządu”. Wynika to ze skojarzenia słowa porneia z pornografią (znaną też w starożytności), a także nieczystą lub wyuzdaną swobodą seksualną. Oczywiście ma to swoje uzasadnienie, gdyż takie nauczanie zgodne jest z wieloma innymi miejscami w NT. Jednak w tym konkretnym wypadku, z uwagi na kontekst, słowo porneia powinno zostać skojarzone z hebrajskim terminem zanah (jak to czyni Septuaginta – grecki przekład Biblii Hebrajskiej dokonany w Aleksandrii przez żydowskich rabinów). Zanah było określeniem wyrażającym „duchowe cudzołóstwo”, „odstępstwo od Jedynego Boga do bożków”, a także „małżeństwa mieszane” Izraelitów z osobami spoza Izraela. To bez wątpienia było obraźliwe dla Żydów., oraz by unikali spożywania krwi i tego, co zostało uduszone#Dla wyznawców mozaizmu (religii mojżeszowej) były to sprawy newralgiczne. Czczenie bożków i ofiary im składane były i de facto są udziałem w kulcie demonów (por. 1 Kor 10,20‐21), a – co za tym idzie – zanegowaniem istoty odseparowania Bożego Ludu (zarówno ST, jak i NT) od grzechu i ciemności w celu przeznaczenia go do wyłącznej dyspozycji Jedynego Boga. Izraelici mieli również surowo nakazane, by nie spożywać krwi ani zwierząt zabitych przez uduszenie (por. Kpł 3,17; 7,26‐27; 17,10‐14; 19,26). W tym kontekście w 1 Kor 10,21 Apostoł Paweł pisał później, że chrześcijanie nie powinni mieć nic wspólnego zarówno ze stołem demonów, jak i ich kultem.. 21#Dz 13,15.27Takie bowiem postępowanie jest szczególnie obrzydliwe dla wszystkich Żydów, którzy od najdawniejszych pokoleń żyją w każdym mieście i co szabat gromadzą się na czytaniu Mojżesza#Jak wynika z tego wersetu, rozważano tam nie tylko kwestię dbałości o Bożą chwałę, ale także sposoby zapobieżenia konfliktom wewnątrz wspólnoty, szczególnie tym, które wynikały z różnic kulturowych.. Chodzi bowiem o to, by uczniowie Chrystusa mający pogańskie pochodzenie swym postępowaniem nie odstraszali od Jezusa tych, którzy są pochodzenia żydowskiego#To ostatnie zdanie buduje cały kontekst wypowiedzi Jakuba. Jego największą troską było unikanie zadrażnień z osobami religijnymi pochodzenia żydowskiego..
22 # Dz 15,27; Dz 16,19; 1 P 5,12 Wszyscy przystali na tę propozycję. Apostołowie oraz zwierzchnicy tamtejszej społeczności i cała wspólnota zdecydowali, by wybrać spośród siebie dwóch mężów i wysłać ich razem z Pawłem i Barnabą do Antiochii. Wybór padł na Judę z przydomkiem Barsabas oraz na Sylasa, którzy wyróżniali się w wierze pomiędzy tamtejszymi braćmi. 23Przez nich również wysłali list następującej treści:
Apostołowie oraz zwierzchnicy tutejszej społeczności
przesyłają swoje pozdrowienie
wszystkim braciom i siostrom w wierze
pochodzącym z ludów i narodów pogańskich,
którzy zamieszkują tereny Antiochii, Syrii i Cylicji.
24 # Dz 15,1; Ga 1,7; Ga 2,12; Ga 5,10 Drodzy bracia i siostry, gdy tylko dowiedzieliśmy się, że wyszli spośród nas ludzie, którzy, bez naszej wiedzy i zgody, zaczęli siać między wami niepokoje i wypaczać dusze wasze # Mamy tu niezwykle ciekawe określenie nauk judaizujących chrześcijan, którzy nie tylko wtedy, ale i w czasach nam współczesnych, głoszą swe poglądy w wielu środowiskach chrześcijańskich. , 25postanowiliśmy na wspólnym zgromadzeniu, by natychmiast wysłać do was mężów przez nas wybranych i wyznaczonych. Przybędą oni do was razem z miłowanymi przez nas Barnabą i Pawłem, 26#Dz 14,19; 1 Kor 15,30którzy swoje życie poświęcili ogłaszaniu tego, kim jest Jezus Chrystus, nasz PAN. 27Tak więc wysyłamy do was Judę i Sylasa, aby ustnie potwierdzili wam wszystko, o czym piszemy do was w niniejszym liście. 28#Mt 23,4; Dz 1,8; Dz 5,32Kierując się wskazaniami Ducha Świętego Boga#Gr. TO PNEUMA TO HAGION.oraz własnym rozsądkiem#To podwójne rozróżnienie wyraźnie odnosi się do tego, o czym mówili (a) Piotr i (b) Jakub., doszliśmy do przekonania, iż nie należy nakładać na was żadnego ciężaru oprócz tego jedynie, który jest konieczny, 29#Rdz 9,4; Wj 20,4; Kpł 17,10‐14; Dz 17,29; Rz 1,22‐24a mianowicie tego, byście trzymali się z daleka od duchowego cudzołóstwa#Gr. porneia – hebr. zanah, zob. przypis do Dz 15,20., jakie realizuje się w składaniu czci oraz ofiar posągom i obrazom, które są niczym innym jak bożkami, i abyście unikali spożywania krwi oraz tego, co zostało uduszone. Dobrze uczynicie, strzegąc samych siebie przed takim postępowaniem. Tych wskazówek trzymajcie się niewzruszenie!
30Kiedy posłańcy z Jerozolimy dotarli z Pawłem i Barnabą do Antiochii, zwołali tamtejszych wierzących i przekazali im list, który ze sobą przywieźli. 31Po jego odczytaniu wszyscy rozradowali się otrzymaną zachętą i pouczeniem#Gr. paraklesis – rzeczownik spokrewniony semantycznie z terminem Parakletos i wskazujący na działanie Parakleta (Ducha Chrystusa, Ducha Świętego Boga).. 32#Dz 14,22; Dz 18,23A ponieważ Juda i Sylas byli prorokami#To oznacza, że obaj mieli dar duchowego wyjaśniania zasad wiary i utwierdzania w niej (por. przypis do Rz 12,6)., licznymi nauczaniami zachęcali i umacniali braci w zaufaniu do Chrystusa#Mamy tu jeden z opisów wyjaśniających funkcję proroka w czasach NT.. 33Po pewnym czasie zwierzchnicy społeczności z Antiochii doszli do wniosku, że niebezpieczeństwo zostało zażegnane i śmiało mogą już odesłać ich do domu.
34Sylas jednak zdecydował się pozostać tam dłużej. Do Jerozolimy powrócił tylko Juda#Niektóre z rękopisów nie zawierają tego wersetu, dlatego część przekładów również go pomija. Jednak werset 40 zawarty w tym rozdziale wyraźnie potwierdza jego autentyczność..
35 # Dz 5,42; Dz 14,28 Paweł i Barnaba również pozostali w Antiochii jeszcze jakiś czas. Braciom i siostrom w wierze służyli nauczaniem Słowa PANA, innym zaś głosili Dobrą Wiadomość o ratunku w Chrystusie.
DRUGA WYPRAWA MISYJNA PAWŁA
49 (50) r. – 51 (52) r.
36 # Dz 13,4.13‐14.51; Dz 14,1.6.24‐25; 1 Tes 3,5 Po pewnym czasie Paweł rzekł do Barnaby:
— Wróćmy do miast, gdzie głosiliśmy Słowo PANA, i zobaczmy, jak mają się bracia i siostry w każdym z nich.
37 # Dz 12,12.25 Barnaba przystał na to bardzo chętnie. Chciał jednak zabrać ze sobą Jana zwanego Markiem. 38#Dz 13,13; Kol 4,10Paweł przeciwstawił się temu, mówiąc, że skoro człowiek ten sam opuścił ich w Pamfilii#Zob. Dz 13,13. i nie towarzyszył im w realizacji poprzedniego zadania, nie należy go teraz angażować w służbę. 39#Dz 4,36; Dz 13,4Na tym tle doszło między nimi do ostrego sporu, w rezultacie czego ich drogi się rozeszły. Barnaba wraz z Markiem popłynął na Cypr, 40#Dz 14,26a Paweł dobrał sobie Sylasa i polecany przez braci łasce PANA wyruszył w zaplanowaną podróż. 41Obrali drogę przez Syrię i Cylicję. Idąc przez te krainy, umacniali duchowo napotykanych tam braci i siostry w wierze.
Obecnie wybrane:
Dzieje 15: NT NPD
Podkreślenie
Udostępnij
Kopiuj
Chcesz, aby twoje zakreślenia były zapisywane na wszystkich twoich urządzeniach? Zarejestruj się lub zaloguj
Copyright ©️ 2021, 2022, 2023 by Wydawnictwo NPD.