Jak radzić sobie ze stratąPrzykład

Słowo Boże nie ignoruje ani nie minimalizuje bolesnej rzeczywistości życia. Nieuchronnie my i nasi najbliżsi doświadczymy strat: choroby, starzenia się, śmierci, rozwodu, niepełnosprawności, utraty niezależności, bezrobocia, finansowych dołków itp. Nasza kultura przygotowuje nas raczej na osiągnięcia, nie na stratę; na taniec, nie na żałobę (zob. Koheleta 3:4). Poważna strata wpędza nas na nieznane terytoria, dlatego to ważne, by pomóc sobie przez nią przejść i wrócić do życia; ważne, byśmy rozumieli jej dynamikę.

• Zmieniająca życie strata zaczyna się od rozpaczy, że coś lub ktoś ważny dla nas został nam zabrany, a my czujemy się jakbyśmy zostali ograbieni.
• Następnie przychodzi żal – rozdzierające poczucie przytłaczającego smutku, któremu często towarzyszą złość, udręka, zamęt i bezradność.
• Potem przychodzi etap opłakiwania – zaczynamy wyrażać nasz żal i poczucie straty. Jest to trudna faza pełna łez, wspomnień i bolesnych ataków rozdzierających serce. Czujemy się winni i mamy wyrzuty sumienia z powodu tego, co powiedzieliśmy lub zrobiliśmy albo czego nie powiedzieliśmy lub nie zrobiliśmy. Nasze cierpienie daje bliskim okazję, by zareagować, oferując pocieszenie i otuchę, których potrzebujemy, aby rozpocząć proces zdrowienia.

To jest Boży protokół uzdrawiania złamanych serc. W wieku 120 lat ukochany przywódca Izraelitów zmarł, pozostawiając lud pogrążony w żałobie (zob. Kapłańska 34). Bóg pozwolił im, by przez trzydzieści dni opłakiwali stratę i pocieszali się nawzajem, zanim wrócili do codziennych zajęć. Zatem jeśli poniosłeś stratę, daj sobie na czas na jej opłakiwanie, bo Jezus powiedział:

„Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni” (Mateusza 5:4).

Potrzebujesz rozmowy? A może modlitwy w trudnej sytuacji? Skorzystaj z Osobistej rozmowy z naszymi wolontariuszami. Jesteśmy tu dla ciebie!