Nie ma zbawienia bez relacjiPrzykład

Skoro Boże Prawo podaje warunki naszej relacji z Bogiem, ktoś mógłby od razu zasugerować, że jesteśmy zbawieni z łaski, ale umacniani przez uczynki, przez nasze przestrzeganie Prawa. Ale to również jest błędne.

Jedno wiemy na pewno: że nie ma w nas nic, co by nam umożliwiło zachowanie Bożego Prawa. Tak jest, dopóki nie znajdziemy Chrystusa. Dlatego musimy Go szukać. I jest to aktualne także wtedy, kiedy już zostaniemy chrześcijanami. Nie mamy w sobie zdolności do świętości, zarówno przed jak i po nawróceniu. Różnica między tym, co było przed i co jest po nawróceniu polega po prostu na obecności Chrystusa. Nowe życie, będące wynikiem narodzenia się na nowo, nie pochodzi od nas. To Jego święte życie pulsujące w nas powoduje tę różnicę. O tym właśnie mówił apostoł Paweł, pisząc do Kolosan o Chrystusie w nas, będącym nadzieją chwały (List do Kolosan 1:27). Ta nadzieja nigdy nie pochodzi od nas.

A to oznacza, że nigdy nie chodzi o to, co my możemy zrobić. Wspaniałe jest to, że kiedy Chrystus wkracza w życie człowieka, przynosi ze sobą Ducha Świętego. Duch Święty jest Duchem świętości i przychodzi do nas ze swoją świętą mocą, by nas przemieniać i uzdalniać do podążania drogami Chrystusa. Paweł pisał więc:

„Jeżeli więc ktoś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To, co dawne, minęło, a oto wszystko stało się nowe” (2 List do Koryntian 5:17).

Ta nowość nie bierze się z nas. Ona pochodzi od Świętego Boga, który w nas mieszka.

Nic dziwnego, że Jezus w noc przed męką tak wiele mówił o trwaniu w Nim. Zajrzyj do Ewangelii Jana, do rozdziałów 14-17. W tym trwaniu w Nim jest nasze bezpieczeństwo. Niektórych może to przerażać, chcą więc gwarancji wyłącznej relacji z Nim. Wpadają w panikę, kiedy patrzą na siebie, uświadamiając sobie, jak bardzo są niewiarygodni i niegodni zaufania. Musimy spojrzeć na Jezusa. Wiara polega na wpatrywaniu się w Niego. Co widzimy, kiedy się w Niego wpatrujemy? Widzimy Kogoś, kto nie czeka, żeby tylko znaleźć jakiś powód do obrazy, wycofania się i porzucenia nas. Zamiast tego, widzimy Boga, który nieubłaganie nas szukał, dopóki nie zwróciliśmy się do Niego gotowi na spotkanie. Widzimy Tego, który umarł, by nas zbawić i nigdy nas nie zostawi ani nie opuści. Ale nie wolno nam Go opuścić. Jeśli to zrobimy, nie przestanie za nami podążać, ale, co dziwne, nasza ucieczka od Niego spowoduje, że trudno nam będzie ponownie Mu zaufać.