Известные библейские стихи из GENESIS 8

Поделиться

Kag sang nakapanimaho ang GINOO sang kaamyon, nagsiling ang GINOO sa iya tagiposoon, “Indi ko na pagpakamalauton ang duta bangud sa tawo, kay ang tinutuyo sang tagiposoon sang tawo malaut kutub sa iya pagkapamatan-on; kag indi ko paglaglagon liwat ang tagsa ka butang nga nagakabuhi subong sang nahimo ko. Sa nagapadayon ang duta, ang tigtalanum kag ang tig-alani, ang tugnaw kag ang init, ang tingadlaw kag ang tigtulugnaw, ang kaadlawon kag ang kagab-ihon, indi mag-untat.”

Niyan si Noe nagtukud sing halaran nga sa GINOO, kag nagkuha sa tagsa ka sapat nga matinlo kag sa tagsa ka pispis nga matinlo, kag nagdolot sing mga halad-nga-sinonog sa halaran.

Apang gindumdum sang Dios si Noe kag ang tanan nga kasapatan kag ang tanan nga kahayupan nga upud niya sa arca. Kag ginpahuyup sang Dios ang isa ka hangin sa ibabaw sang duta, kag naghubas ang mga tubig

kag ang alimokon nagbalik sa iya sa kahaponon, kag yari karon, may isa ka nakotol nga lab-as nga dahon sang olivo sa iya tuktuk; gani nahibaloan ni Noe nga ang mga tubig nahubas na sa ibabaw sang duta.