Һазирқи Заман Уйғурчә Тәрҗимиси

«Өтүп кетиш» һейтиниң һарписи еди. Һәзрити Әйса бу дуниядин айрилип, Атисиниң йениға кетидиған вақитниң йетип кәлгәнлигини билди. У бу дуниядики Өз адәмлиригә болған меһир-муһәббитини бурунла көрсәткән болуп, униң қанчилик чоңқурлуғини әнди толуқ көрсәтмәкчи еди.
Һәзрити Әйса шагиртлири билән кәчлик тамақта биллә болди. Шәйтан аллибурун Симунниң оғли Йәһуда Ишқарийотниң көңлигә һәзрити Әйсани йәһудий ақсақаллириға тутуп бериш вәс-вәсисини салған еди. Һәзрити Әйса Атисиниң һәммә һоқуқни Өзигә аманәт қилғанлиғини, Атиси Худаниң йенидин келип, Худаниң йениға кетидиғанлиғини биләтти. У дәстихандин туруп, тонини йешип, бир лөңгә билән белини бағлиди. Андин бир җавурға су қуюп, шагиртларниң путлирини жуюшқа вә белигә бағлиған лөңгә билән сүртүп қурутушқа башлиди. Новәт Симун Петрусқа кәлгәндә, Петрус:
— Әй Рәббим, путумни Сиз жуйсиңиз қандақ болғини?! — деди.
Һәзрити Әйса униңға:
— Немә қиливатқинимни һазир чүшәнмәйсән, лекин кейин чүши­нисән, — деди.
— Мән путумни һәргиз сизгә жуйғузмаймән! — деди Петрус.
— Путуңни жуймисам, сән Мән билән биргә болалмайсән, — дегән җавапни қайтурди һәзрити Әйса.
Симун Петрус:
— Әй Рәббим, ундақта путлиримнила әмәс, қоллиримниму, бешим­ниму жуйғайсиз! — деди.
Һәзрити Әйса униңға:
— Жуюнуп болған адәмниң қайта жуюнушиниң һаҗити йоқ, пәқәт путлирини жуйсила, пүтүн әзаси пак болиду. Силәрму гуналириң­лардин пак, лекин һәммиңлар әмәс, — деди.
(Һәзрити Әйса Өзини кимниң тутуп беридиғанлиғини биләтти. Шуниң үчүн У һәммисиниңла пак әмәслигини дегән еди.)
Һәзрити Әйса уларниң путлирини жуюп болғандин кейин, тонини кийип йәнә дәстиханға олтарди вә уларға мундақ деди:
— Силәр немә қилғанлиғимни чүшәндиңларму? Силәр Мени «Рәббим» вә «Устазим» дәйсиләр, раст ейтисиләр, әмәлияттиму шундақ. Мән Рәббиңлар вә Устазиңлар туруп путлириңларни жуйғандин кейин, силәрму бир-бириңларниң путлирини жуюшуңлар керәк. Бу силәрниң Маңа охшаш башқиларға хизмәт қилишиңлар үчүн көрсәткән үлгәмдур. Билип қоюңларки, қул ғоҗайинидин үстүн турмайду, әлчиму өзини әвәткүчидин үстүн турмайду. Бу ишларни билгән екәнсиләр, силәрму шундақ қилсаңлар, нәқәдәр бәхитликсиләр!

«Силәр гуналириңлардин пак» дегән сөзүм һәммиңларға қаритил­ған әмәс. Мән таллиғанлиримни билимән, лекин Муқәддәс Язмиларда алдин-ала ейтилған: «Мән билән һәмдәстихан болуп, ненимни йегән достум Мәндин үз өриди», дәп ейтилған бу сөз әмәлгә ашурулуши керәк. Силәргә бу иш йүз бериштин авал ейтип қояйки, у ишлар йүз бәргәндә Мениң «Мәңгү Бар Болғучи» екәнлигимгә ишинисиләр. Йәнә шуни билип қоюңларки, Мән әвәткән һәр қандақ бир кишини қобул қилғанлар Мени қобул қилған болиду. Мени қобул қилғанлар болса, Мени Әвәткүчи Худани қобул қилған болиду.
Һәзрити Әйса бу сөзләрни қилғандин кейин, қаттиқ азапланған һалда очуғини ейтти:
— Билип қоюңларки, араңларда бири Маңа сатқунлуқ қилиду.
Шагиртлар кимни дәватқанлиғини чүшәнмәй, бир-биригә қарашти. Һәзрити Әйса интайин яхши көриду дәп қаралған шагирт Униң йенида йеничә ятатти. Симун Петрус униңға һәзрити Әйсадин кимни демәкчи болғанлиғини сорап беқишни ишарәт қилди.
Шуңа у һәзрити Әйсаға йеқин келип, төвән авазда:
— Әй Рәббим, Сизгә сатқунлуқ қилидиған ким? — дәп сориди.
Һәзрити Әйса:
— Бир чишләм нанни ашқа чилап кимгә сунсам, шу, — дәп җавап бәрди. Кейин У нанни ашқа чилап, Симунниң оғли Йәһуда Ишқа­рийотқа сунди. Йәһуда нанни елишиғила ичигә шәйтан кирди.
— Қилидиғиниңни чапсан қил, — деди һәзрити Әйса униңға.
Дәстиханда олтарғанларниң һеч қайсиси һәзрити Әйсаниң Йәһуда­ға бу сөзләрни немә үчүн қилғанлиғини чүшәнмиди. Уларниң ортақ пули Йәһудада болғанлиқтин, бәзиләр һәзрити Әйса униңға: «Һейтлиқ нәрсиләрни елип кәл» яки «Кәмбәғәлләргә бир нәрсә бәр», демәкчи болса керәк, дәп ойлашти.
Йәһуда нанни елипла ташқириға чиқип кәтти. Бу чағ кечә еди.

Йәһуда ташқириға чиқип кәткәндин кейин һәзрити Әйса мундақ деди:
— Әнди Инсан Оғлиниң шан-шәриви көрүнидиған вақит-саат йетип кәлди. У арқилиқ Худаниң шан-шәривиму аян болиду. Худа­ниң шан-шәриви У арқилиқ аян болған екән, Худа Өзиму Инсан Оғлиниң шан-шәривини дәрһал аян қилиду. Балилирим, Мениң әнди силәр билән биллә болидиған вақтим аз қалди. Кейин силәр Мени издәйсиләр, лекин йәһудий ақсақаллириға ейтқинимдәк, силәр­гиму ейтимәнки, Мән баридиған йәргә силәр баралмайсиләр. Һазир силәргә йеңи бир әмир беримән. «Бир-бириңларға меһир-муһәббәт көрситиңлар. Силәрни сөйгинимдәк, силәрму бир-бириң­ларни сөйүңлар». Бир-бириңларға меһир-муһәббитиңлар болса, һәммиси силәрниң Мениң шагиртлирим екәнлигиңларни тонуйду.

Симун Петрус һәзрити Әйсадин:
— Әй Рәббим, қәйәргә барисиз? — дәп сориди.
— Мән кетидиған йәргә һазирчә әгишип баралмайсән, лекин кейин барисән, — дәп җавап бәрди һәзрити Әйса.
Петрус Униңға:
— Әй Рәббим, немә үчүн һазир Сизниң кәйниңиздин барал­маймән? Сиз үчүн җеним пида! — деди.
Һәзрити Әйса мундақ деди:
— Мән үчүн расттинла җениң пидаму? Билип қойғинки, ғораз чил­лаш­тин бурун, сән Мәндин үч қетим танисән.

Počúvaj Юһанна баян қилған Хуш Хәвәр 13