โยบ 14:7-22

“เพราะสำหรับต้นไม้ก็มีความหวัง ถ้ามันถูกตัดลง มันก็แตกหน่ออีก และหน่ออ่อนของมันจะมีไม่หยุด ถึงรากของมันจะแก่อยู่ในดิน และตอของมันจะตายอยู่ในผงคลีดิน แต่พอได้กลิ่นอายของน้ำ มันจะแตกตา และแตกกิ่งออกเหมือนต้นไม้อ่อน แต่มนุษย์ตายและสิ้นแรง มนุษย์สิ้นลม แล้วเขาอยู่ที่ไหน? น้ำขาดไปจากทะเลสาบ แม่น้ำก็เหือดและแห้งไปฉันใด มนุษย์ก็นอนลงและไม่ลุกขึ้นอีกฉันนั้น จนท้องฟ้าไม่มีอีก เขาก็ไม่ตื่นขึ้น และปลุกเขาจากหลับก็ไม่ได้ โอ อยากให้พระองค์ซ่อนข้าพระองค์ไว้ในแดนคนตาย และปกปิดข้าพระองค์ไว้จนพระพิโรธของพระองค์พ้นไป อยากให้พระองค์กำหนดเวลาให้ข้าพระองค์ และระลึกถึงข้าพระองค์ ถ้ามนุษย์ตายแล้ว เขาจะมีชีวิตอีกได้หรือ? ข้าพระองค์จะคอยอยู่ตลอดวันประจำการของข้าพระองค์ จนกว่าการปลดปล่อยข้าพระองค์จะมาถึง พระองค์จะทรงเรียก และข้าพระองค์จะทูลตอบพระองค์ พระองค์จะทรงอาลัยอาวรณ์พระหัตถกิจของพระองค์ เพราะบัดนี้พระองค์จะทรงนับย่างก้าวของข้าพระองค์ แต่มิได้จ้องจับผิดข้าพระองค์ การละเมิดของข้าพระองค์นั้นจะทรงใส่ไว้ในถุงที่ผนึกตรา และจะทรงฉาบทับความผิดของข้าพระองค์ “แต่ภูเขาก็ทลายลงและผุพังไป ก้อนหินก็ถูกย้ายไปจากที่ของมัน น้ำเซาะหินไปเสีย กระแสน้ำพัดพาผงคลีดินไป พระองค์ทรงทำลายความหวังของมนุษย์เช่นกัน พระองค์ทรงชนะเขาเสมอ และเขาก็ล่วงลับไป พระองค์ทรงเปลี่ยนสีหน้าของเขา และทรงส่งเขาไปเสีย บรรดาบุตรของเขาได้รับเกียรติ เขาก็ไม่ทราบ เขาทั้งหลายตกต่ำลง เขาก็หาหยั่งรู้ไม่ เขารู้สึกเพียงความเจ็บในร่างกายของตน และเขาคร่ำครวญเพื่อตัวเขาเอง”

แผนการอ่าน และบทใคร่ครวญประจำวัน ตามหัวข้อ โยบ 14:7-22 ฟรี