สุภาษิต 27:7-27

คนที่อิ่มแล้วย่อมเบื่อน้ำผึ้ง แต่สำหรับคนหิว ทุกสิ่งที่ขมก็กลับหวาน คนที่ร่อนเร่จากบ้านของตน ก็เหมือนนกที่เร่ร่อนจากรังของมัน น้ำมันและเครื่องหอมทำให้ใจยินดี และความอ่อนหวานของเพื่อนมาจากคำแนะนำที่จริงใจ อย่าทอดทิ้งเพื่อนของเจ้า และเพื่อนของบิดาเจ้า และอย่าไปที่บ้านพี่น้องของเจ้าในวันที่เจ้าพบความหายนะ เพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้ ดีกว่าพี่น้องที่อยู่ไกล ลูกเอ๋ย จงมีปัญญา และจงทำให้ใจของข้ายินดี เพื่อข้าจะตอบคนที่ตำหนิข้าได้ คนสุขุมเห็นอันตรายและซ่อนตัวเสีย แต่คนรู้น้อยเดินเรื่อยไปและรับอันตรายนั้น จงริบเสื้อผ้าของผู้ที่ค้ำประกันให้คนอื่น และจงยึดมันไว้ เมื่อเขาประกันให้หญิงต่างด้าว คนที่ตื่นแต่เช้ามืดไปอวยพรเพื่อนบ้านด้วยเสียงดัง เขากลับจะเห็นว่าเป็นคำสาปแช่ง หยาดฝนหยดลงมาไม่หยุดในวันฝนตกพรำๆ ฉันใด ผู้หญิงขี้ทะเลาะก็เหมือนกันฉันนั้น คนที่ห้ามเธอก็เหมือนห้ามลม หรือจับน้ำมันด้วยมือขวา เหล็กลับเหล็กให้คมได้ฉันใด คนหนึ่งก็ลับเพื่อนของตนให้เฉียบแหลมได้ฉันนั้น คนที่ดูแลต้นมะเดื่อจะได้กินผลของมัน และคนที่คุ้มกันนายของตนจะได้รับเกียรติ ในน้ำ คนเห็นหน้าคนฉันใด ความคิดของคนก็ส่อคนฉันนั้น แดนคนตายและแดนพินาศไม่รู้จักอิ่ม ดวงตาของมนุษย์ก็ไม่รู้จักอิ่ม เบ้าหลอมมีไว้สำหรับเงิน และเตาถลุงสำหรับทองคำ ส่วนคนเราจะพิสูจน์ได้โดยคำยกย่องที่เขาได้รับ เอาคนโง่ใส่ครกตำด้วยสาก พร้อมกับเมล็ดข้าว คนโง่ก็ยังโง่อยู่นั่นเอง จงรู้ความทุกข์สุขของฝูงแพะแกะของเจ้าให้ดี และจงเอาใจใส่ฝูงสัตว์ของเจ้า เพราะความมั่งคั่งไม่ยั่งยืนอยู่เป็นนิตย์ และมงกุฎก็ไม่คงทนอยู่ทุกชั่วชาติพันธุ์ เมื่อเขาเก็บหญ้าแห้งไปแล้ว หญ้าใหม่ก็ปรากฏขึ้น และผักหญ้าต่างๆ ตามภูเขาก็ถูกเก็บรวบรวมมา เมื่อนั้นลูกแกะจะให้เสื้อผ้าแก่เจ้า และแพะก็จะเป็นค่านา จะมีนมแพะพอเป็นอาหารแก่เจ้า เป็นอาหารแก่ครอบครัวของเจ้า และเป็นเครื่องยังชีพแก่สาวใช้ของเจ้า