สุภาษิต 21:1-27

พระทัยของกษัตริย์อยู่ในพระหัตถ์ขององค์พระผู้เป็นเจ้าเป็นเหมือนธารน้ำไหล ซึ่งพระเจ้าทรงนำไปสู่คนทั้งปวงที่พระองค์พอพระทัย ทางทั้งสิ้นของมนุษย์ก็ดูถูกต้องในสายตาของเขา แต่องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงประเมินจิตใจ การทำสิ่งที่ถูกต้องและยุติธรรม เป็นที่ปรารถนาขององค์พระผู้เป็นเจ้ายิ่งกว่าเครื่องบูชา ตาเย่อหยิ่งและใจผยองคือทุ่งนาที่ไม่ได้หว่านไถของคนชั่ว ทั้งสองสิ่งนี้ล้วนเป็นบาป แผนงานของคนขยันนำมาซึ่งผลกำไร เช่นเดียวกับที่ความรีบร้อนนำมาซึ่งความขัดสน ทรัพย์สินที่ได้มาจากลิ้นโป้ปด คือหมอกควันที่จางหาย และกับดักมรณะ ความอำมหิตของคนชั่วจะลากพวกเขาไปสู่หายนะ เพราะเขาไม่ยอมทำสิ่งที่ถูกต้อง วิถีทางของผู้ทำผิดนั้นคดเคี้ยว ส่วนความประพฤติของผู้บริสุทธิ์นั้นเที่ยงตรง อยู่ที่มุมดาดฟ้า ดีกว่าอยู่ร่วมชายคากับภรรยาที่ชอบหาเรื่อง คนชั่วปรารถนาชั่ว เพื่อนบ้านไม่เคยได้รับความเมตตาจากเขา เมื่อคนชอบเยาะเย้ยถูกลงโทษ คนอ่อนต่อโลกก็เกิดปัญญา เมื่อฟังคนฉลาด เขาก็ได้ความรู้ องค์ผู้ทรงธรรมจับตาดูบ้านของคนชั่ว และฉุดคนชั่วลงสู่หายนะ คนที่ปิดหูจากเสียงร่ำร้องของคนจน ก็จะร่ำร้องและไม่ได้รับคำตอบเช่นกัน ของกำนัลที่แอบให้ก็ช่วยบรรเทาความโกรธ สินบนซึ่งซุกอยู่ในกระเป๋าก็ช่วยลดหย่อนผ่อนโทษร้ายแรง การผดุงความยุติธรรมทำให้ผู้ชอบธรรมชื่นชมยินดี แต่ทำให้ผู้ทำชั่วขวัญหนีดีฝ่อ คนที่เตลิดไปจากทางแห่งความเข้าใจ จะจบลงในหมู่คนตาย ผู้ที่รักความสนุกสนานจะยากจน ผู้ที่รักเหล้าองุ่นและน้ำมันมะกอกจะไม่มีวันร่ำรวย คนชั่วจะกลายเป็นค่าไถ่ให้คนชอบธรรม คนไม่ซื่อสัตย์เป็นค่าไถ่ให้คนเที่ยงธรรม อาศัยอยู่ในถิ่นกันดาร ดีกว่าอยู่กับภรรยาอารมณ์ร้ายชอบทะเลาะ คนฉลาดเก็บข้าวปลาอาหารชั้นเลิศไว้ในคลัง แต่คนโง่กินล้างกินผลาญสิ่งที่มีจนหมด ผู้ที่ติดตามความชอบธรรมและความรัก ย่อมพบชีวิต ความเจริญรุ่งเรือง และเกียรติ คนฉลาดสามารถโจมตีเมืองของคนที่มีกำลัง และทลายที่มั่นซึ่งเขาไว้วางใจ ผู้ที่ระวังปากและลิ้นของตน ก็ปกป้องตนให้พ้นจากหายนะ คนเย่อหยิ่ง คนจองหอง มีชื่อว่า “นักเยาะเย้ย” เขาทำตัวยโสโอหัง ความอยากของคนเกียจคร้านฆ่าตัวเขาเอง เพราะเขาไม่ยอมลงมือทำงาน เขาอยากได้โน่นอยากได้นี่อยู่วันยังค่ำ แต่คนชอบธรรมเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ เครื่องบูชาของคนชั่วนั้นน่าชิงชัง โดยเฉพาะเมื่อเขานำมาด้วยเจตนาชั่ว!