Wiwitan 3 سے مشہور بائبلی آیات

شئیر

Wong wadon mau terus weruh yèn wit kuwi apik yèn dipangan lan kétok nyenengké, lan menèh wit kuwi mingini, awit bisa ngekèki kepinteran; terus metik wohé lan mangan, sing lanang uga ing kono ya diwènèhi lan ya terus mangan.

Anadéné ula kuwi sing pinter déwé ing antarané kabèh kéwan-kéwan daratan gawéané GUSTI, Gusti Allah, ing kono ngomong marang wong wadon: “Mesti Gusti Allah ngekèki préntah marang sampéyan: Sampéyan aja mangan wohé sak rupané wit-witan ing taman iki! Apa ora ngono, ta?”

Uga Aku bakal ndadèkké memungsuhan ing antarané kowé lan wong wadon iki, lan ing antarané turunanmu lan turunané wong wadon iki; turunané wong wadon iki bakal ngremuk endasmu lan kowé bakal ngremuk tungkaké.”

Gusti ngetokké tembung marang wong wadon kuwi mengkéné: “Aku bakal ngakèhké banget karépotan enggonmu meteng, karo rekasa enggonmu bakal nglairké anak; kowé bakal keyuyun marang bojomu lan bojomu bakal ngwasani marang kowé.”

Enggonmu mangan rejekimu bakal karo kringeten, nganti tekan kowé bali menyang bumi sing dadi asal-usulmu. Awit kowé kuwi lemah, lan kowé bakal bali dadi lemah menèh.”

Lan marang manungsa tembungé: “Awit kowé nuruti tembungé bojomu lan mangan wohé wit sing wis Tak omongké marang kowé supaya aja kok pangan, mulané bumi kena ing ipat-ipat jalaran sangka kowé. Karo rekasa enggonmu bakal mangan pametuné ing sakjeké urip.

Gusti Allah ngetokké tembung: “Sapa sing ngekèki weruh marang kowé yèn kowé kuwi wuda? Apa kowé mangan wohé wit sing Tak larang marang kowé supaya aja kok pangan?”

Sakwisé manungsa ditundung metu, Gusti Allah terus masang kerup ing wétané taman Eden, karo pedang murup sing mobat-mabit, kanggo njaga dalan sing nuju ing wit panguripan.

Manungsa kuwi ngekèki jeneng Eva marang bojoné, awit dadi ibuné kabèh manungsa.