Àwọn Ẹsẹ Bíbélì Tí Ọ̀pọ̀ Èèyàn Mọ پیدایش ۸

Pín

خوروم عطری کی قوربانی جأ راستَ بوسته به خوداوندٚ مشام فأرسه، پس خو دیلٚ میأن بوگفته: «دِه هیوخت زیمینَ اینسأنٚ وأسی لعنت نوکونم، هر چند اینسأن جٚه زأکی خو دیلٚ میأن نیّتٚ بد دأره و دِه هیوخت تومامٚ جاندارأنَ هلاکَ نوکونم اوطو کی قبلاً بوکودم. «تا وختی کی دونیا بر قرار ایسه، کاشت و بردأشت، سرما و گرما، تابستان و زمستان، روز و شب پا بر جا مأنیدی.»

نوح خوداوندٚ رِه قوربانگاه چأکوده و جٚه تومامٚ حیوانأنٚ پاک و پرنده‌یأنٚ پاکَ بیگیفته و قوربانگاه سر، قوربانی‌یٚ سوجأنئنی تقدیم بوکوده.

خودا، نوح و تومامٚ اهلی و وحشی حیوانأنَ کی اونٚ اَمرأ کشتی دورون ایسَه‌بید، خأطرَ ندَه، هَنٚ وأسی ایتأ باد زیمینٚ سر اوسه کوده و آب یواش یواش بیجیر بوشو.

غروب دم کبوتر وأگردسته بمو نوحٚ ورجأ و ایتأ زیتونٚ درختٚ سبزٚ ولگَ به نوک دأشتی. پس نوح بفهمسته کی آب زیمینٚ سر فروکش بوکوده.