Àwọn Ẹsẹ Bíbélì Tí Ọ̀pọ̀ Èèyàn Mọ Лука 22

Pín

«Эсэгэ Бурхамни, хэрбээ хүсэбэл, энэ аягаһаа амсуулангүй, иимэ ехэ зоболон намһаа зайлуулыш даа! Гэбэшье энэ минии мэдэхэ хэрэг бэшэ, өөрыншни эрхэ хүсэлөөр болог лэ».

Гэбэшье, Симон, этигэл һүзэгэйншни буурахагүйн тула би зальбарааб. Тиигээд ши намдаа бусажа ерэхэдээ, аха дүүнэрээ зоригжуулан батадхаарай!»

Иисус зүһэм хилээмэ абаад, Бурханда баяр баясхалан хүргөөд, хилээмэеэ хухалжа, шабинартаа хубаагаад: «Энэтнай танай тулада үргэл болохо бэе махабадни гээшэ. Намайе дурсан энээние эдижэ байгаарайгты», – гэжэ хэлэбэ.

Хоол бариһанайнгаа һүүлдэ Иисус дарһатай аяга абаад хэлэбэ: «Энэ болбол танай түлөө адхарха минии шуһаар баталагдаһан Шэнэ Хэлсээнэй аяга гээшэ.

Иисус дабашагүй гашуудалда абтажа, улам ехээр зальбарба; хүлһэниинь шуһанай дуһал мэтээр газарта унан байба.

Харин таанад тэдэниие бү һажаагты: таанадай агууехэтнай эгэл юрын хүн байха ёһотой; хүтэлэгшэтнай зарасада адли байха ёһотой.

«Пётр, шамда хэлэнэб, энэ үдэр эрэ тахяагай дуугархаһаань урда ши намһаа гурба дахин арсахалши даа», – гэжэ Иисус хэлэбэ.