Àwọn Ẹsẹ Bíbélì Tí Ọ̀pọ̀ Èèyàn Mọ Lucan 5

Pín

Cathos dhe epavse lalòn, ipe pros ton Simona, Epanàghaghe to plion is ta vathea, ke ripsate ta dhictia sas dhia na opsarevsite.

Ke apocrithis o Simon ipe pros afton, Dhidhascale, dhi’ olis tis nictos copiasandes dhen epiasamen udhen: all’ omos epi to logho su thelo ripsi to dhiction. Ke afu ecaman tuto, sineclisan plithos polì ichthìon, ke dhieschizeto to dhiction afton.

Aftos dhe apesireto is tas erimus, ke prosivcheto.

Dhen ilthon dhia na caleso dhikéus, alla amartolus is metanian.

Idhòn dhe o Simon Petros, prosepese pros ta ghonata tu Iisu, leghon, éxelthe ap’ emu, dhioti ime anthropos amartolos, Kirie.

Ke apocrithìs o Iisus ìpe pros aftus, Dhen echusi chrian iatrù i ighienondes, all’ i paschondes.

Ke afu eferan ta plìa epi tin ghin, afisandes apanda icoluthisan afton.

Ke eno ito en mià ton poleon, idhu anthropos pliris lepras: ke idhòn ton Iisun, epese catà prosopon, ke parecalesen afton, leghon, Kirie, ean thelis, dhinase na me catharisis. Ke ectinas tin chira, inghisen afton, ke ipe, Thelo, catharisthiti. Ke efthis i lepra efighen ap’ aftu.

All’ eti mallon dhiircheto i fimi peri aftu: ke sinithrizondo ochli pollì, dhia na acuosi, ke na therapevonde ip’ aftu apo ton astheniòn aftòn.