Àwọn Ẹsẹ Bíbélì Tí Ọ̀pọ̀ Èèyàn Mọ Ioanes 2

Pín

Minái kán mulán akiláng ái Iesu, má a longoi i malar á Kana i balis á Galiláiá. Má ngorer ák inngas tari kán rakrakai mai tilik támin táit a longoi, má kán kalilik án aratintin dik ruruna on.

Ái Iesu a longrai ngorer má a kos kalengna mámán ngoromin, “Wákán, suri dáh u parai singing? Dánih ina longoi mai? Kak pákánbung káp besang a te hut.”

Ái Iesu a mákái tan átbán erei ki ák parai singin tan tám arardos ngoromin, “Gama utwai tan átbán minái mai dan.” Má tan tám arardos di tor akángái tan átbán erei. Mái Iesu a parai mul si di ngo, “Gama utwa pas te má tari singin kálámul er a kábái long namnam.” Io, má di utwa pas te dan er

Mái Iesu a longrai ngorer máng kos di ngoromin, “Ngo gama tarápái rumán osmapak minái, má ngo na rah i atul á bung, ina aptur kalengnai.”

Mái Iesu a mák di ngorer ki ák mos, má ák long pasi tan kuir suk mák hiri uri kán ihil, má ák tipar palai tan ololas tilatung ngorer i sipsip má bulumakau. Má ák pukda sarai mul i bos suh káián rung di keles pirán tabal, má ák ura sarai pirán tabal. Má namur ák tipar palai matananu erei di sira man mák parai si di ngoromin, “Gama long palai tan táit min til main! Káp gama te longoi kán rum ái Kang uri rumán sirsira!”