Amavesi eBhayibheli adumile avela kokuthi Johannes 10

Dlulisela

En Tīw komt ek üders, üs dat hi stjält, wirgt en ombringt.

Ik sen kjemmen, om dat ja dit Lewent ha, en Aurflöt ha skel.

For min Sjip hir min Stem, en ik kään jam, en ja fölge mi.

En ik iiw jam dit ewig Lewent; en ja skel oldermoar omkom, en Nemmen skel jam mi üt min Hund rīw.

Ik sen di Dür, wan er hokken döör mi iingeid, di skel selig ud, en hi skel iin- en ütgung, en Weide finj.

Ik sen en gud Hört, en ik kään Minnen, en sen Minnen bekäänt.

Di Vader, diär mi jam iwen heed, es gurter, üs Alles; en Nemmen kjen jam üt min Vaders Hund rīw. Ik en di Vader, wat sen jens.

Alliküs min Våder mi käänt, en ik kään di Vader, en ik let min Lewent foar di Sjip.

Nemmen nemt et van mi, mar ik let et van mi sallew. Ik ha Magt et tö letten, en ha Magt, et weder tö nemmen. Dit Gebot ha ik van min Våder fingen.

Diär said Jesus weder tö jam: Wårelk, wårelk, ik si ju, ik sen di Dür foar di Sjip.

Ik sen en gud Hört, en gud Hört let sin Lewent foar di Sjip. Mar en Hürling, diär ek Hört es, huns di Sjip ek sin ein sen, sjogt di Wolf kommen, en forlet di Sjip, en flögt; en di Wolf rowet, en sprat-s van arküder.

Forwår, forwår, ik si ju: Hokken ek tö di Dǖr iingeid ön di Sjiphak, mar stapt üders huriin, dit es en Tīw en en Mūrdiger.