Amavesi eBhayibheli adumile avela kokuthi Lúcas 8

Dlulisela

Aċt an ċuid a ṫuit ar an talaṁ ṁaiṫ, is iad sin na daoine a ġlacas an briaṫar le déaġ-ċroiḋe iomlán, a ċongḃuiġeas é, agus a beir toraḋ uaṫa fá ḟoiġid.

Agus an ċuid a ṫuit imeasc na ndreasóg, is iad sin an dream a ċuala, aċt ar imṫeaċt dóiḃ, múċtar iad le cúraim, le saiḋḃris agus le pléisiúirí an tsaoġail seo, agus ní ṫaḃrann siad aon toraḋ uaṫa.

Is iad sin ar an ċarraig, an dream a ġlacas an briaṫar le h-áṫas, nuair a ċluin siad é, aċt ní ḃíonn fréaṁaċa ar biṫ acu sin, óir creideann siad ar feaḋ tamaill, agus le linn an ċaṫuiġṫe téid siad ar gcúl.

Agus duḃairt sé leo: Cá ḃfuil ḃur gcreideaṁ? Agus ḃí eagla agus iongantas orṫa, agus duḃairt siad le n-a ċéile: Cé h-é, dar leat, é seo, óir ḃeir sé órduġaḋ do ġaoṫa agus do ṁuir, agus géilleann siad dó?

Iad sin ar ṫaoiḃ an ḃóṫair, is iad a ċluin, aċt tig an diaḃal ina ḋiaiḋ sin, agus tógann sé an briaṫar as a gcroiḋṫe, ar eagla go gcreideaḋ siad agus go slánuiġtí iad.

Óir ní ḟuil dadaṁ foluiġṫe naċ ḃfoillseoċar, ná ceilte, naċ ḃfuiġṫear a ḟios agus naċ dtiocfaiḋ ċun soluis.

Agus nuair a ċonnaic an ḃean naċ raiḃ folaċ aice, ṫáinic sí agus í ar criṫ, agus ċaiṫ sí í féin ag a ċosa, agus d’innis sí ós cóṁair na ndaoine go léir cad ċuige ar ḃain sí leis, agus mar a leiġeasaḋ í ar an ḃomaite. Agus duḃairt seisean: A inġean, rinne do ċreideaṁ slán ṫú; imṫiġ fá ṡíoṫċáin.

Agus ag dul ċuige dóiḃ, ṁuscarl siad é, ag ráḋ: A Ṁáiġistir, támuid dár gcailleaḋ. Agus ar éirġe dó-san, ḃagair sé ar an ġaoiṫ agus ar ċonfaḋ an uisce; agus stad siad, agus ṫáinic ciúineas.