Amavesi eBhayibheli adumile avela kokuthi Lúcas 9

Dlulisela

Agus duḃairt sé leo uilig: Má’s áil le h-aoinneaċ teaċt mo ḋiaiḋ-se, diúltaḋ sé é féin, agus tógaḋ sé a ċros gaċ lá, agus leanaḋ sé mé.

Óir cibé ar mian leis a anam a ṡáḃáil, caillfiḋ sé é: óir an té a ċaillfeas a anam ar mo ṡon-sa, sáḃlóċaiḋ sé é.

Duḃairt Íosa leis: Aoinneaċ a ċuireas a láṁ leis an tseisriġ agus a ḃíos ag aṁarc siar ina ḋiaiḋ, ní ḟóireann sé do ríoġaċt Dé.

Óir cad é is feárrde duine, má ġnóṫuiġeann sé an doṁan uilig, agus é féin a ċailleaṁaint agus a aiṁleas féin a ḋéanaṁ?

Óir an té a mbéiḋ náire air fúm-sa agus faoi mo ḃriaṫra, béiḋ náire ar Ṁac an Duine faoi-sean, nuair a ṫiocfas sé ina ġlóir agus i nglóir a Aṫar agus na naoṁ-aingeal.

Duḃairt Íosa leis: Tá ploṫógaí ag na sionnaiġ, agus tá neadraċa ag éanaċa an aeir, aċt ag Mac an Duine ní ḟuil áit ar a leagfaḋ sé a ċeann.

Agus duḃairt leo: Cibé a ġlacfas an leanḃ seo i m’ainm-se, glacann sé mise, agus cibé a ġlacfas mise, glacann sé an té a ċuir uaiḋ mé; óir an té ar luġa é eadraiḃ uilig, is é is mó.