Amavesi eBhayibheli adumile avela kokuthi Matvei 26

Dlulisela

Olgat herkhil i loičkat, miše et putuiži manitushe. Heng mehel om vahv, no hibj om väl՚l՚.»

Hän sanui heile: «Minun heng om sures tuskas, surmaližes tuskas. Ištkat tägä i olgat herkhil ühtes minunke.»

Hän mäni vähäižen edemba, lanksi modol maha i loiči: «Tatam, ku voiži muga, ka mängaha nece mal՚l՚ minus siriči. No olgha nece, ei kut minä tahtoin, a kut sinä.»

Nece om minun veri, uden kožmusen veri, kudamb vodatadas äjiden mehiden täht, miše oliži pästtud heiden grähkäd.

Sömižen aigan Iisus oti leibän, kiti Jumalad, lohkaiži leibän i andoi sen openikoile i sanui: «Otkat, sögat, nece om minun hibj.»

Sid՚ hän oti mal՚l՚an, kiti Jumalad, andoi heile i sanui: «Jogat täspäi tö kaik.

Hän pördihe openikoidennoks i löuzi heid magadamas. Siloi hän sanui Petrale: «Et-ik tö voinugoi üht časud-ki olda herkhil ühtes minunke?

I minä sanun teile: enambad en joškande necidä vinpuspäi sadud vinad sihe päivhäsai, konz jon ut vinad teidenke Tatain valdkundas.»

Petr johtuti Iisusan sanad: «Edel ku kukoi launub, sinä koumašti sanud, miše ed tunde mindai.» Hän läksi sigäpäi i lujas voikaškanzi.

Nouskat, lähtkam tägäpäi! Minun möi om jo läz.»

Siloi Iisus sanui hänele: «Pane veič hodrha. Ken veičhe tartub, se veičespäi koleb-ki.