Na stof en sweet  

In Genesis sien ons God stap in die tuin. Dit is een van die eerste beelde wat ons van God kry – so mooi, so sag en oop. Stap het nie die aggressie of vrees van hardloop nie. Ek dink nie enigiemand wandel op ’n slagveld of stap weg van gevaar nie. God wandel; daar is niks wat Hom jaag of bedreig nie, niks wat Hy nodig het om te oorwin nie.

God kom na die mens toe in die tuin om saam met hom te stap.

God sit nie alleen ver op ’n troon en gooi weerligstrale af nie; God het saam met sy mense kom stap.

Jesus het gestap.

Baie.

Hy sou verseker gesweet het, veral in daardie warm Judese son. En vol stof geword het. Hy het nou nie eintlik op teerpaaie met toe skoene geloop nie. Die meeste mense het daardie tyd ook net een stel klere gehad. Dink hoe ruik daardie kleed na ’n paar dae op die pad Jerusalem toe. Dink hoe het Jesus geruik.

Jesus het kom stap en sweet saam met sy dissipels op die stofpaaie.

Ons almal wat agter Jesus aan stap, leer gou van sweet en stof, dat dit nie maklik is om “mense van die Weg” te wees nie. Dit is wat Christene van die begin af genoem is: “Mense van die Weg”, want ons loop. Ons staan nie stil nie. Ons beweeg. Ons volg ’n bewegende God. ’n God wat in die tuin kom wandel het, wat die mens kom soek het. ’n God wat op die aarde in die stofpaaie kom loop het en langs die pad geslaap het. ’n God wat steeds elkeen van ons roep om te gaan om ander te vertel dat hulle ook kan saam stap.

Die groot werk is gedoen. Ons werk is net om te gaan vertel dat al ons sweet in die tuin van Getsemane uitgesweet is, dat ons gesweet nie meer nodig is nie. 

Dat Jesus klaar deur die doderyk gestap het en ander kant uit.