Adnodau Beiblaidd Poblogaidd o Jóhannesar Evangelium 6

Rhanna

Tá segði Jesus við teir: Eg eri livsins breyð; hann, ið kemur til min, man ikki kenna hungur, Og hann, ið trýr á meg, man ikki kenna tósta nakrantíð.

Tað er andin, ið ger livandi, kjőtið gagnar einki; tey orð, sum eg havi talað við tykkum, eru andi og eru lív.

Arbeiðið ikki uppá at vinna tann matin, sum tínist burtur, men heldur tann matin, sum heldur á til ævigt lív, tann, sum mannasonurin man geva tykkum; ti hann hevir faðirin, Gud, inntiglað.

Ti hetta ermins faðirs vilji, at ein og hvőr, sum sær sonin og tryr á hann, skal hava lív, og eg man uppreisa hann á evsta degi.

Jesus svaraði og segði við teir: Hetta er Guds gerningur, at tit skulu trúgva á tann, ið hanu sendi.

Alt sum faðirin gevur mær, man kóma til min, og tann, sum til min kemur, reki eg sanniliga ikki burtur

Símun Pætur svaraði honum: Harri, til hvonn skulu vit fara? tú hevir orð við ævigum lívi

Eg eri tað hitt livandi breyðið, sum er komið niður frá himlinum; um nakar etur av minum breyði, man hann liva í allar ævír; ja, og tað breyðið, sum eg man geva til lívs fyri heimin, er mítt kjőt.

Eingin kann koma til min, utan at faðirin, sum sendi meg, dregur hann, og eg skal uppreisa hann á evsta degi.

Ti Guds breyðið er tað, sum kemur niður av himlinum og gevur heiminúm lív.

Eg eri lívsins breyð.

Jesus tók nú breyðini og takkaði og gav teimum, ið sótu; somuleiðis eisiní av fiskunum, so mikið sum teir vildu. Men tá ið teir vóru mettir, sigir hann við lærisveinar sínar: Berið teir leivdu molarnar saman, at einki spillist burtur.

Tá ið teir nú hvővdu rógvið nakað sum 25 elia 30 stádiur (t.e.: einar tveir-tríggjar fjórðungar), síggja teir, at Jesus gðngur á vatninum og er komin hær skipinum, og teir ræddust. Men hann sigir við teir: Hetta eri eg, óttist ikki.